Efcia

Mąż po przyjściu z pracy odpala googla i mi pokazuje jakieś piękne - jego zdaniem - auta. Jedno z nich (chyba jego ulubione):

- Patrz, jakie auto! Linia po prostu idealna! (Lamborgini Reventon)
-Nie przepadam za taką linią - odpowiadam z westchnięciem
-TO LAMBORGINI! Nie możesz nie przepadać za taką linią!!!

Tak ostatnio wychodzi, że kompletnie nie mam kiedy pisać - mam raczej ochotę na gry na komputerze, zajmowanie się Majką, albo przyjmowanie gości, np Teściów, którzy przyjechali na jej chrzest tydzień temu.

No właśnie - jesteśmy już po chrzcie! Przychodzimy się zapisać - księgowa kasuje 20zł, ksiądz kasuje jeszcze 100. Formalności załatwione, chrzest będzie. 25 października zachodzimy do zakrystii przed mszą, a tam ksiądz - młody, niewysoki, uśmiechnięty, przywitał się z nami - 'chwileczkę tylko dowiem się jak to się robi' - i idzie do jakiegoś dziadka, co zawsze pomaga przy mszach i się pyta co kiedy robić! Ja powstrzymuję śmiech jak tylko mogę.

Podczas mszy za pierwszym razem do Majki zwrócił się 'Majo', przed kolejnym razem zapytał się mnie o deklinację - Majo czy Maju? - niestety nie odsunął mikrofonu - znowu polewka :D W następnej kolejności przesłuchanie rodziców - 'czy chcecie wychować dziecko w wierze chrześcijańskiej ...' - rodzice zgodnie - 'chcemy' - ksiądz (odsuwając mikrofon) - 'to dobrze!'. W końcu dochodzi do znaku krzyża na czole dziecka - nasza malutka spokojna (jak zwykle z resztą) a dziewczynka obok krzyczy, jak jej źle, a ten - odsuwając już mikrofon - 'nie bój żaby mała!'. Młody ksiądz wyglądał raczej na fajnego kumpla i imprezowicza, niż ów księdza, jednak cała 'ceremonia' była udana, ludzie siedzący blisko ołtarza często się uśmiechali ;) Po chrzcie zabraliśmy się w 20 osób na drobny obiadek w restauracji.

W domciu Majka dalej jest najwspanialszym dzieckiem świata. Ma już 2,5 miesiąca, za nami 2 noce z tylko jedną pobudką (albo mama przespała drugi alarm głodu dziecka hehe). Od paru dni troszkę marudzi, podziębiliśmy ją chyba bo pokasłuje trochę:(

U mnie jedna nowość - na prawko się zapisałam. Dwa tygodnie kursu teoretycznego za mną, teoria zaliczona na egzaminie wewnętrznym. 4 godziny jazdy też za mną - jeszcze nikogo nie rozjechałam więc chyba dobrze mi idzie:P a jeździmy przez centrum, że aż się dziwię - po pierwszym zasiądnięciu przed kierownicą, spędziłam 10minut na placyku, z czego połowa stanowiła dopasowanie fotela, lusterek i opanowanie skrzyni biegów - po 10 minutach sruuu na miasto, po pół godzinie jeździłam już po centrum. Jazda autem jest fajna, nawet nie wiadomo kiedy mijają te 2 godzinki!

A tatuś Majki? Dalej jest najwspanialszym tatkiem na świecie!

Nigdy nie spodziewałam się takiej odpowiedzi od kolegi, przyszywanego brata (zbieżność nazwisk, no, przynajmniej z moim panieńskim :) ). Zaznaczam, że odpowiedź nie jest żartem (przez co jeszcze bardziej mnie bawi):

E: co u Ciebie?
A: nudy
A: tzn. dzieje się ale nic ciekawego
A: wczoraj sialismy z tata zboże
A: dzisiaj będę bronował
A: potem ziemniaki będziemy zbierać
A: a w przyszłym tygodniu kukurydzę kosić
A: aparat mam na zęby założony
A: i okulary też będę nosił
A: systematycznie od jakiegoś czasu robię się zoraz brzydszy

Padłam ze śmiechu :P

A mąż mój ostatnio po kupnie kina domowego, na pytanie - co się tak uśmiechasz? - odpowiedział:

- Bo mam wszystko, czego chcę... a co zechcę później, to sobie kupię.

Materialista.

Ostatnio Mąż ma ciągle coś do składania w łapkach. Najpierw jeden nowy nabytek - stolik po telewizor, następnego dnia drugi - wózek dla Majki. Wszystko przychodzi w częściach i Mąż ma zabawę. Potem zestaw kina domowego ładnie porozrzucał po kątach w dużym pokoju :) Wcześniej u rodziców zawsze ja się takimi przyjemnościami zajmowałam, teraz to spadło na niego.

Kiedy Majka kończyła 2 tygodnie, Mąż zaproponował spacer na ten dzień (dziecko jest, wózek jest, 2 tygodnie są, idziemy!). To był pierwszy, i mam nadzieję, że nie ostatni (bo jak na razie, to jednak) nasz wspólny spacer, bo po wolnym męża, które się skończyło razem ze spacerem, godziny 'spacerowe' pokrywają się z godzinami Jego pracy. I mimo, że wybrałam na allegro najlżejszy model wózka z najlżejszych, to i tak nie uśmiecha mi się wnosić tych niecałych 9kg na 3 piętro. Oczywiście nie chodzi mi tylko o wygodę podczas wychodzenia na spacer, ale głównie o towarzystwo Męża na spacerze, żeby nie było! :)

Jak przyszło co do czego, to oczywiście moja mama codziennie wpada do swojej przenajukochańszej wnusi (cholera, spadłam na drugi plan) i mi ją porywa na spacery. Raz zaproponowała, żebym z nią poszła ale nie czułam się na siłach, i od tamtej pory dwie kobitki, ta mała i ta duża, śmigają same - ja tylko pomagam w noszeniu wózka po schodach (a więc robię to, co mi najbardziej się w spacerach nie podobało). I dzięki temu, kiedy świeci słońce i jest ciepło, mogę sobie wygospodarować około godzinki całkowicie wolnego czasu przy komputerze ;)

Zawitała do nas moja siostra cioteczna z mężem i rocznym synkiem (chłopak też z sierpnia tak więc równo rok różnicy pomiędzy nim a Majką). To niewiarygodne, jaki on był wielki, ten maluch, którego widziałam kilka dni przed porodem - przysięgam, w te kilka dni urósł dwukrotnie (albo ja się przyzwyczaiłam do rozmiarów noworodka - raczej to drugie)

Przez pierwsze 2 tygodnie nie było słychać, że mamy dziecko w domu, a teraz coś ta dzidzia zaczyna troszkę marudzić - najlepiej jej się podoba marudzenie od godziny 7 rano, do południa, kiedy to tak bardzo chcę spać po nie-do-końca-przespanej-nocy (bo nawet te 2 pobudki kiedy jest ciemno, kosztują trochę nerwów zwłaszcza, że ciągle się boję, że zasnę przy dziecku i jej zrobię krzywdę) - bo karmię na leżąco - tak najwygodniej. Ba, dla własnej wygody stawiam przed sobą laptopa i włączam serial (w dzień), coby mi się nie nudziło w między czasie, i żebym nie myślała tylko w kółko 'przestań gryźć mamusię!' ^^

W tym tygodniu Majka dostanie swój pesel, a z nim zaraz becikowe, więc zapis na kurs prawka zbliża się wielkimi krokami - zapowiada się zatem, że niedługo zacznę zbierać zakłady, za którym razem uda mi się zdać. Słyszałam, że ludzie zapisują się na kurs w moim mieście, a na egzamin zapisują się do miasta odległego o kilkadziesiąt km stąd, bo u nas małe szanse na zdanie prawka - też rozważam takie wyjście. ^^

A wczoraj wróciłam z wizyty kontrolnej u ginekologa. Po jej pytaniu 'ja było', nazachwycałam się, jak to wszystko gładko mi poszło i ślicznie podziękowałam 'za wszystko' (chociaż w sumie za bardzo się przy mnie nie wysiliła, byłam wzorowym pacjentem bez komplikacji hehe), a ona skomentowała - no, bo młodym to przeważnie tak łatwo idzie.

Dawno nic tu nie pisałam, i jak teraz wszystko do jednego worka wrzuciłam, to jakoś ten wpis nie ma rąk ani nóg jak go czytam ;) ale jak napisałam to już opublikuję :P

Mąż: Twoja ciocia chyba mnie nie lubi
Ja: oho, dlaczego tak uważasz?
Mąż: Zadzwoniła i powiedziała, że pierwszą książkę dla Mai kupiła pt. "Maja zwiedza świart". Na co ja odparłem, że Maja ma już swoją pierwszą książkę, na co ona, że w takim razie będzie to jej pierwsza książka zatytułowana "Maja zwiedza świat", no to ja na to, że w ten sposób, to o każdej książce można powiedzieć, to się wzięła rozłączyła...

Właściwie, to bym się wcale nie zdziwiła, gdyby Ciocia się zraziła do mojego Męża po tym, jak jeszcze w szpitalu TAKĄ(!) minę zrobił (nie widziałam - strasznie żałuję!) na jej dobrą radę:

"Tylko pamiętaj, że jak dziecko podrośnie, to nie można go podrzucać do góry w zabawie, bo tworzą się mikropęknięcia w mózgu!"

Mąż na tą dobrą radę zareagował w taki sposób, że następnym razem jak nas Ciocia odwiedziła, to bała się zwrócić uwagę, że przydałoby się małej nóżki przykryć - zadzwoniła do mojej mamy, żeby to ona nam powiedziała, że mała musi być ciągle przykryta (co w ciepłym pokoju wcale nie jest chyba aż tak bardzo potrzebne, bo swoje kończynki Majka ma zdecydowanie cieplutkie ^^ )

W ten sposób ciocia-dobra-rada, która zawsze przy mnie była, wspierała mnie i wyciągała pomocną dłoń we wszystkich ważnych momentach w moim życiu, zaczęła zawadzać mężowi... a że lubi horoskopy to już w ogóle koniec świata jego zdaniem ^^ fakt faktem we wróżby nie wierzę, ale u Cioci mi to jakoś nigdy specjalnie nie przeszkadzało.

Oczywiście dzięki Cioci znamy już znak zodiaku Majki, jej przyszłe cechy charakteru, wiemy, że z daty urodzenia wychodzi '7', i jej imię też ma wartość '7'. Nie wiemy tylko (Ciocia się zmartwiła, bo w swoich książkach 'Mai' nie mogła znaleźć) dokładnej specyfikacji, co każda litera oznacza w jej imieniu, ale mam nadzieję, że przeżyjemy bez tej jakże drogocennej wiedzy ^^

Kasia: a możesz do butelek jakoś przelewać, żeby potem mała wypiła? czy to, co odciągniesz, to do wylania?
ja: nie chce butelek, do wylania
- aha
- smoczek jest wygodniejszy do ssania i jak sie maluch zorientuje, to może nie chcieć piersi. z resztą od ssania piersi wykształca się wszystko to, co ma wpływ na późniejszą wymowę a od smoka chyba nie. no i wygodnie mieć tą pierś bez żadnych wynalazków - zawsze ciepłe i pod ręką, czy tam pod bluzką
- mój brat tak miał. nie chciał cycka bo dostał smoczek i teraz chodzi taki wykręt

Chyba powoli nawał mleczny mija (w końcu!). Odciągać się wcale nie chce (tyle innych ciekawych rzeczy do roboty na około). Z pokarmem w środku piersi są okrąglejsze no i większe co najmniej o 1 rozmiar (chyba nawet o 2!), a przy nawale pokarmowym przy okazji twardnieją, dając efekt sztucznych. Śmieję się z mężem, że teraz może się zastanowić, czy chciałby mieć żonę z pięknymi wielkimi sztucznymi, czy słodkimi naturalnymi piersiami :P Mąż na sztuczne piersi nie zareagował świecącymi się oczami i wywalonym językiem, w związku z czym czuję się w pełni dowartościowana ^^

Już 2 razy widziałyśmy się z położną środowiskową - świetna sprawa, że nie musimy wychodzić kontrolnie do przychodni, tylko przychodnia przychodzi do nas. Dzisiaj przyszedł jeszcze pediatra. Wszystko ok, pępuszek powoli odpada (w sumie już odpadł, tylko 'pozostałości' muszą się zagoić do końca). Jak zobaczyłam, jak się o ten pępek dba, od razu zwaliłam ten obowiązek na męża, bo mi się wszystkie wnętrzności zaczęły przewracać przy patrzeniu, jak się ten biedny pępuszek odgina, wyciąga i marze spirytusem, podczas gdy dziecko płacze. Mąż ochoczo przystał na taką formę pielęgnacji szkraba, tak więc wszyscy szczęśliwi (chociaż też często małą przewija, więc to nie tak, że ja wszystko a mąż tylko o pępek dba ^^ ). Doktor bada małą rozebraną, niewyczmuchaną ze snu, spokojną pacjentkę-obserwatorkę - wszystko ok, szmerów brak. Szybkie podsumowanie - szmerów brak, marudzenia brak, płaczu brak- w ogóle nie słychać, że mamy dziecko! W dalszym ciągu tylko 2 pobudki w nocy - noworodek w domu a rodzice wyspani. Wszyscy się dziwią, a ja sobie już teraz nawet innego scenariusza nie wyobrażam :)

Jesteśmy już po kilku kąpielach. Pierwsza odbyła się z udziałem jedynie ciepłej wody. Do drugiej wlałam (bo sobie przypomniałam, że posiadam) próbkę Oilatum do kąpieli dla dzieci - płyn połączony z oliwką. Jak się później okazało, niepotrzebnie wlałam całą próbkę (a taka mała saszetka była!) do wanienki, bo nam dziecko się ślizgało z rąk do rąk, nie wspominając o dnie mini-wanny. Na szczęście z kąpieli wszyscy wyszli cali i zdrowi (tym razem bez łez się nie obyło, bo było trochę zamieszania - chociaż raz można usłyszeć własne dziecko :) ).
Wczorajsza kąpiel przebiegła już wzorowo, z dodatkiem 1/3 innej próbki tego samego specyfiku. Po kilku kąpielach wniosek jest taki, że babcia wnusię kąpać już potrafi, a mama się boi dotknąć do wanienki gdzie jest małe dziecko, któremu się pluskanie nie podoba. Doszłam do wniosku - i dobrze! - niech babcia kąpie, to mama (ja ^^ ) nie będzie się kojarzyła ze złem przymusowym. A babcia jaka szczęśliwa, że ją zapraszamy! Czuje się jak w raju - bo wnusia jest, bo dają jej tą wnusię ponosić i wykąpać, a jak chce posprzątać w kuchni, to już nie krzyczymy, że nie trzeba - tylko może sobie pobuszować przez pół godziny robiąc nam porządki. Na koniec już też się oduczyliśmy zapewniać, że nie ma potrzeby aby wyrzucała śmieci, bo i tak je zabierze a wszyscy się tylko najedzą nerwów. Tak więc Majka ma babcię wielofunkcyjną i wszyscy (oprócz kąpanej malutkiej) są z tego faktu zadowoleni. ^^

Teściowie przyjechali na pare dni, już ich nie ma - a szkoda, bo teściów mam złotych ^^ Wnusią się nie nacieszyli, bo nie było potrzeby jej bawić (bo kiedy, jak ona na zmianę tylko je i śpi?). Teraz planujemy chrzest, i po chrzcie jadę na tydzień do nich na Śląsk. Już się nie mogę doczekać ^^

Już od 2 dni miałam się pochwalić ale nie miałam siły. Dzisiejsza noc była prawie spokojna, więc zabieram się do opisu :)

- Nie ma wskazań, aby kłaść panią do szpitala. Ale ja miejsc nie żałuję, jak pani bardzo chce, to możemy panią położyć...

Dostałam się na patologię ciąży, po raz drugi, i postanowiłam, że bez dziecka nie wyjdę. Szyjka już nie taka zakopana, zostały 2 cm (no w końcu!). Brzuch zaczyna coś pobolewać (powiadają, że to dobry objaw, przepowiadający poród, więc nie marudzę tylko się cieszę, że mi ten brzuch przeszkadza). Szybka kolacja i do łóżka - bo mimo, że poszłam na izbę przyjęć wczesną porą, to formalności i tempo, w jakim wszyscy się mną (jak i innymi) zajmowali było wolniejsze od żółwiego.

A w nocy - koniec świata - myślałam że mi ten brzuch zaraz odpadnie. Boli, przestanie, boli, przestanie. Skurcz to ja sobie wyobrażałam - tak jak to w szkole rodzenia mówili - jako uczucie podobne do kija wkładanego przez gardło, uciskającego brzuch. U mnie skurczem - jak się okazało - był właśnie ten ból w podbrzuszu. I złapie, i puści, i złapie, i puści. Co zasnę, to się budzę, skręcam się z bólu, przejdzie, znowu prawie usnę i znowu mnie łapie. Po każdym skurczu zmiana boku do spania, bo na tamtym jakoś niewygodnie, więc po godzinie brakuje pozycji do spania - wszystkie boki wyleżane. Kiedy wstało słońce, zaczęłam sprawdzać, co ile mnie te skurcze mnie łapią. Obstawiałam coś koło 10-15 minut, okazało się 6-8 minut. Po śniadaniu co 3-8 minut. Zapytałam, kiedy się zgłaszać z tymi skurczami - mają być co 5 minut przez 2 godziny. Postanowiłam te skurcze 'rozchodzić' -może przybiorą tempo. Przybrały. Położyłam się na chwilę, bo mi się słabo zrobiło- zwolniły. A potem nie chciały przyspieszyć i się wkurzałam, że w ogóle mi do głowy przyszedł ten odpoczynek na łóżku.

Lekarz mnie zbadał, powiedział, że rozwarcie dalej na 2 cm, i za kilka godzin powinno się coś dziać. A jak się nie zacznie, to mnie wspomogą swoimi chemikaliami, tzn oxytocyną, i nie będzie wyboru - będzie się musiało zacząć dziać. W końcu! - pomyślałam sobie. Postanowione - jadę na porodówkę za 2 godziny. Do tego czasu ciągle chodziłam - i zero odpoczynku- też postanowione.

Poszłam na porodówkę. Mama łzy w oczach, ciotka patrzy na mnie jak na ufo, że się nie boję tylko mam uśmiech od ucha do ucha... no i że nie poszłam na cesarkę do prywatnego tak jak ona, tylko rodzić naturalnie chcę. Wariatka - pomyślała, ja jej odpowiedziałam podobnym spojrzeniem, i podreptaliśmy w żółwim tempie (to już ze względu na moje skurcze) na tą porodówkę.

Jak się okazało - na porodówce było super, zupełnie inaczej niż myślałam. Nie chciałam się na nic nastawiać, ale myślałam, że zbyt fajnie nie będzie, a tu taka miła niespodzianka. Wielka pojedyncza sala (jedna z trzech czy czterech), wyremontowana, na suficie wisi oko Saurona skrzyżowane z transformersem (czyli taka przerośnięta, nowoczesna lampa dentystyczna), wygodne nowe łóżko porodowe, nowy sprzęt do KTG (nie to, co na izbie przyjęć :P ), rolety w oknach i ogólnie fajne kolorki wszędzie - leżałam tam jak królewna ^^ . Skurcz, spokój, skurcz, spokój, skurcz, spokój. Nie można się ruszać. Na leżąco oczywiście skurcze raz na 10 minut. Nie wiadomo czy rodzę, czy nie. Zapodali oxytocynę, zadzwonili po anestezjologa - bo z bólu nie planowałam tam umierać, znieczulenie obowiązkowo! No i się zaczęło..

Muszę przyznać, że z całego porodu najmniej przyjemnie pamiętam właśnie to cholerne znieczulenie, co mi je w kręgosłup wkłuli, że aż się cała wzdrygnęłam - jakiś taki odruch bezwarunkowy po wkłuciu - a potem się martwiłam, że może coś nie tak poszło, bo się poruszyłam. A że za dużo tego dnia nie piłam, to mi się po znieczuleniu źle zrobiło. To tętno spadło. To coś mrowieje. To na wymioty coś zaczyna zbierać. To zimno w nogi. Po 10 minutach sytuacja się ustabilizowała - wszystko ok, tylko.. skurczów nie czuję! I nie wiadomo - skurczów nie ma, czy znieczulenie jest po prostu takie mocne. Pytają się mnie czy czuję skurcze, ale nie mówią, czy je mam. No to ja już tam cała w stresie bo znowu nie wiem, czy wyjdę z dzieckiem, czy z brzuchem!

Wszystko okazało się w porządku, chemikalia przyspieszające skurcze zaczynały powoli działać, na na znieczuleniu mogłam troszkę przysnąć i tak mi zleciało od 14 do zmroku. W między czasie dorzucili mi jeszcze jedną dawkę znieczulenia. Ja, przewrażliwiona już na punkcie tych skurczów podczas znieczulenia, zwlekałam z prośbą o znieczulenie do ostatniej chwili, aż ból mi wyjątkowo przeszkadzał, i to był chyba lekki błąd, bo jak poprosiłam o jeszcze jedną dawkę - przyszła anestezjolog, razem z położną, położna zagląda gdzie trzeba - bez znieczulenia, tutaj już rodzimy!

Em... przez cały czas byłam spokojna, starałam się nie denerwować, nie stresować, ale w tym momencie troszkę zwątpiłam - skurcze ze znieczuleniem a poród bez? Ledwo wytrzymywałam już te skurcze, znieczulenie prawie odeszło. Miałam za to w pamięci film z Discovery, na którym jakaś afrykanka rodziła w polu, z koleżanką, bez jęków, pisków - tylko raz-dwa-i-już. Wmawiałam sobie, że kobiety niepotrzebnie sięstresują, napinają, mają w głowie mętlik i stąd te traumy na porodówkach.

Dopadł mnie skurcz, a położna do mnie - PRZYJ! - jak na filmie. Aż mnie to rozśmieszyło, bo to scena typowo filmowa, a nie życiowa! A tu taka niespodzianka.. hehe. Dobry humor podczas porodu bardzo mnie zdziwił.

Szybko sobie wygrzebałam z pamięci, jak to mi kazali przeć w szkole rodzenia - pyk pyk, oddech, znowu pyk pyk, skurcz minął. Chwaliły mnie tam w między czasie co mnie strasznie denerwowało - bo wszystkich chwalą a ja nie taka głupia, żeby w to wierzyć, że jestem taka super, i że mi tak super idzie, i w ogóle wszystko jest super. Drugi skurcz, znowu krzyczały, żeby poprzeć - więc ja posłusznie wykonałam rozkaz jeszcze raz i.. poczułam jak wyszła główka do końca. Oddech. Przyj! Po 15 sekundach Majka była już na zewnątrz. Nie wiem ile to trwało - minutę, czy pięć minut, ale poszło tak niesamowicie łatwo i przyjemnie, że aż brak mi słów. Chyba naprawdę było super ;) Potem mnie jeszcze wszystkie babki pochwaliły, że jestem taka spokojna, tak szybko poszło i w ogóle. Super...

Jakby nie było, poród na 4 parcia i 2 skurcze to faktycznie świetna sprawa. Zastanawiałam się, za co tu płacić 300zł przy porodzie rodzinnym. Mąż stałby obok od 14 do 20, byłoby mu niewygodnie a mi w między czasie głupio byłoby zasnąć. A jak przyszłoby co do czego - nie zdążyłby się zestresować a dziecko byłoby już na świecie. To, co przegapił, to widok malucha po urodzeniu!

Dali mi małą na ręce (nie wiem czy by mi ją dali, jakbym się nie dopomniała). To taki moment w życiu, który się pamięta do końca życia (banalne zdanie a sprawa jasna - tak samo jak z pierwszym pocałunkiem i innymi banałami). Zastanawiałam się co mi przyjdzie do głowy, jak własne dziecko po raz pierwszy dotknę. Pamiętam tyle - byłam spięta, zdziwiłam się, że jest 'nawet spora', i pomyślałam coś w stylu 'o rany, i co teraz?'. Czyli żadnych wielkich myśli nie było, które moja rodzina mogłaby z pokolenia na pokolenie powtarzać, a szkoda bo myślałam, że się wykaże weną twórczą :P

Z jednej strony się ucieszyłam, bo mi krocza nie nacinali, ale z drugiej strony, malutka jak wychodziła, to popsuła mamę rączką i musieli biednej mamie 2 szwy założyć na szyjce, na które do dzisiaj się wkurzam będąc w łazience, ale marudzić nie będę bo jak na poród to mały uszczerbek na zdrowiu ^^ jak widać mała już ma charakterek i pokazuje kto tu rządzi!

W głowie miałam tylko jedną myśl - czy jest zdrowa i ile waży (bo o tą wagę tak bardzo się martwiłam, czy chociaż 2800 będzie). Okazało się, że Majka ma 10/10 pkt i waży 3100, czyli wszystko.. super! ^^

To, co mi się nie podobało na oddziale położniczym - JAK TAM GŁOŚNO! gorzej niż w schronisku. Wszyscy tylko płaczą. Dzień i noc. Płacz, płacz, płacz. Oczywiście najintensywniejszy był pierwszej nocy, kiedy tak STRASZNIE chciałam się wyspać!

W pierwszej dobie miała obiekcje co do jedzenia - charakterek po tatusiu, trzeba pomarudzić mamie na złość - ale później już zaczęła ładnie wsuwać.

Na chwilę aktualną nasz słodziak przypadłby do gustu chyba nawet najbardziej wybrednej mamie (w tym nawet mnie) - płacz TYLKO wtedy, gdy jest głodna. Szkoda, że wczorajszej nocy była głodna co godzinę, no ale dzisiaj już spokojniej - co 3 godzinki głoduje. Jest TAK niesamowicie spokojna i wyrozumiała dla mamy, że daje się przewijać i ubierać bez marudzenia (i całe szczęście, bo z moimi dwoma lewymi rękami do dzieci to bym tam zawału dostała, jakbym miała 'to małe coś' przewinąć i przebrać, a 'to' zaczęłoby mi wiszczeć.

Teraz idę ją nakarmić, a potem - opierając się na moim zachowaniu wcześniejszym - będę się na nią patrzeć, jak sroka w malowane wrota, i mimo, że nic się nie będzie działo, to ja będę się głupio uśmiechać, wzdychać i zachwycać, jakie to moje córciątko jest oh i ah, aż w końcu się położę spać do czasu, aż mnie Majka nie obudzi słodkim sopranem, ledwo wstanę, nakarmię, i znowu się zacznę jej przyglądać. I tak w kółko. ^^ A i pochwalę się, że już umiem przewijać, ubierać, podnosić, nosić i karmić! Uspokajać nie umiem, bo nie ma takiej potrzeby - nie było kiedy się nauczyć ^^


Rany, jacy my jesteśmy szczęśliwi!

Ze spakowaną torbą już, bo coś dzisiaj w tym brzusiu nieswojo, przeszkadza od rana, i na dole jakoś tak pobolewa.. miejmy nadzieję, że już tu nic dzisiaj nie napiszę - będzie to oznaka, że mnie w szpitalu zatrzymali i, miejmy nadzieję, zaczęło się :P

Po powrocie ze szkoły rodzenia (daj Boże po raz ostatni) klapnęliśmy sobie z Kochaniem na łóżku i opowiadamy jak tam nam dzień minął. Mąż nie miał za dużo do roboty (pewnie nigdy za dużo roboty nie ma, ale dzisiaj się do tego przyznał), ale zmęczony chodzeniem w kółko to jest (z nudów).

Mąż: A dzisiaj D. cały dzień wkurzony chodzi, bo Ruda, co ją w pracy mamy... Ruda wygląda jakby od zawsze siedziała na uboczu w klasie, bez znajomych, niedorobiony kujon, do tego rude to takie, chude, brzydkie, a do tego tępak ! I wchodzi dzisiaj D. roztrzęsiony i się nas pyta, jak się kopertę od GLS'a otwiera (taką A4, tekturową). Jest tam pasek, który się wyrywa (dokładny opis na kopercie). Wszyscy to wiedzą (w końcu codziennie mają te koperty w rękach), a wiecie jak to Ruda robi? Siedzi i skrobie ten klej, co się samoprzylepcem zakleja!

Roześmiałam się, że mnie brzuch zaczął boleć ;) zaraz mąż zaczął ciąg dalszy o Rudej przytaczać, coby mnie brzuch bardziej bolał to może urodziłabym w końcu :P

Zawsze jemy śniadanie o 11. I zawsze po 11 musi ktoś po coś przyjść (czyt. Ruda). No to powiesiliśmy sobie kartkę na drzwiach (które zamykamy), z napisem '11-11.30 PRZERWA ŚNIADANIOWA'. Siedzimy, jemy, wchodzi Ruda.

- Nie umiesz czytać?
- ... umiem ... ale tam pisze, że przerwa ... a nie że nie wchodzić ...

Po tym to wybuchłam śmiechem do tego stopnia, że faktycznie myślałam, że zaraz urodzę. Może i tępak, ale pokonała chłopaków ich własną bronią. Co nie znaczy, że darzę ją jakąś sympatią - wszystkie hipotetycznie pozytywne uczucia w jej kierunku wygasły z jej pytaniem pierwszego dnia pracy - o naklejki na monitor. Jakie naklejki? Ano takie, żeby sobie strony ponazywać, bo jej się lewa z prawą mylą, no i by sobie nakleiła na monitorze chętnie, żeby ogarniać! Komentarz zbędny. Co do problemów z kierunkami, w jednym kabarecie było to pięknie przedstawione na zasadzie prawej i lewej ręki - prawa i lewa mi się zawsze mylą... w sumie - podobne.

[Obiekt]

Koniec spowiedzi z dnia dzisiejszego, postanowiliśmy przyciąć materacyk - tak, aby bez problemu mieścił się w łóżeczku (za krótki o 10 cm po bokach, za długi o 20 cm wzdłuż) - On przycinał, a ja bacznie obserwowałam- ostatnio nasza współpraca opiera się właśnie na takim podziale obowiązków ^^

- chętnie Ci pomogę
- możesz mniej dogadywać

Co do narodzin, myślałam, że może szczęśliwego 13stego by sobie wyskoczyła, ale skoro dzień później jest dniem świątecznym (wolne od pracy, wolne od szkoły, rodzice chcieliby wypocząć) - na złość wtedy wyskoczy. Oj mam nadzieję :P

A co do złości:

- Lubię, jak mnie tak myziasz
- Jakbyś nie lubił, to bym nie myziała
- Myziałabyś, mi na złość !

Druhna na gadu się odzywa, pyta co u mnie. Skomentowała, że czas ma już zarezerwowany żeby przyjść 'już po', żeby zobaczyć takie brzydactwo (kto by pomyślał, że ta dziewczyna kocha zwierzęta, skoro kipi wstrętem do dzieciaków). Ciekawa, co to z tego wyszło, jak będzie wyglądać, przy okazji się pośmieje jak sobie radzę (albo raczej nie radzę ^^ ). Ja to się tylko boję, że jej się odmieni, zechce dzieciaka, a na mnie będzie zwalać jak już się zaciąży ;) Jakby co, to chciałaby dziewczynkę, to w wc torebkę by jej przetrzymywała - różne ludzie mają podejście - ale na razie 0 dzieci! Zagadała w sumie dowiedzieć się, czy imienia nie chcemy zmienić na jakieś inne, np Hermenegilda. Jak to zdrabniać, Herka? Wydźwięk ma to narkotyczny ;) A zmieniać imienia oczywiście nie chcemy, a już na pewno nie na Hercię!

- No, ma już pani skurcze jakieś. Czuje je pani?
- Czuję, że się mała rusza, ale czy jakieś skurcze są.. czy ja wiem..
- Przyjdzie pani jutro na ktg jeszcze raz koło godziny 8 rano. Akurat będzie ostry dyżur jak coś to panią przyjmą ... chyba, że coś się będzie działo to przychodzi pani wcześniej.

Od 5 sierpnia chodzę codziennie albo co drugi dzień na to badanie. Pół godziny jazdy na izbę przyjęć, do dwóch godzin czekania w kolejce, godzina patrzenia w sufit podczas badania, czekanie na lekarza aby pogadać o wynikach, półgodzinny powrót do domu. Pół dnia jak nic.

Na weekend przyjechała teściowa z ciocią i z rodzeństwem męża. Młodsza siostra (młodsza, ale nie za młoda - 18 jest ^^) została do pomocy dla mnie przed i po porodzie, ale jakoś nie mam serca jej wykorzystywać do czegokolwiek. Na razie różnica jest taka, że czasami jest 'już pozmywane', a zamiast jechać na zakupy z mężem, możemy się przejść bez niego (spryciara, zawsze się ustawię tak, że nie muszę dźwigać hehe). Dobrze, że lubi dzieci, i ma praktykę z najmłodszym bratem za sobą. W sumie świetna sytuacja - po porodzie jest ona, potem przyjeżdżają teściowie, moja mama zawsze do dyspozycji, mąż bierze 2 tyg wolnego, potem jadę na Śląsk na miniwakacje (jest domek jednorodzinny, nie będzie trzeba dźwigać wózka na 3 piętro). Luksus ;) Już mi się do pracy nie chce wracać, trzeba zacząć grać w totka.

Żeby mała szybciej czmychała na zewnątrz, razem z Agą (siostrą męża - ilekroć ją komuś przedstawiam, muszę się przejęzyczyć i nazwać ją 'żoną mojego męża') zrobiłyśmy spacerek po Białymstoku (siostra ze Śląska, trzeba ją rozkochać w najwspanialszym mieście ^^). Miasto ładne, więc się podoba (nie ma wyjścia, musi ^^). Krótka wizyta w mojej poprzedniej pracy (tęsknię za współpracownicą :/), spacerek przez park, śniadanko na mieście, na koniec odstawiłam ją do centrum handlowego (raj dla kobiety^^) a sama poszłam do szkoły rodzenia. Ze szkoły rodzenia na KTG i tak minął czas od 11 do 19.

W szkole zaczęłam zadawać pytania już jakiś czas temu, a to o wody płodowe ('wody płodowe? to wy nie wiecie? to nie jest tak, że 'chlust!' i już...), a to o wywoływaniu porodu (na 10 wywoływań i tak wychodzi 8 cesarek), a to o ból pleców (lekarstwa nie ma- nie przemęczać się) - odpowiedzi na pytania są średniopozytywne, więc chyba zakończę ich zadawanie. Wyposażona już w jako-taką wiedzę, nie mogę się doczekać już tego finału.

Przez całą ciążę bałam się kupować cokolwiek dla małej, a teraz od 2-3 tygodni już cały pokój urządzony, nawet powiesiliśmy (mąż wieszał, ja nadzorowałam) firanki z Nemo ;) zrobiło się słodziutko (mimo, że nie ma różowych rzeczy ^^). Łóżeczko też już jest (jednak turystyczne). Wózek wybrany (chociaż nie zakupiony, Vector4). Oprócz wózka brakuje jeszcze tylko wanienki, a tak, to - nadchodź maleńka ^^. Od 4 dni macierzyński już mi ucieka, tym bardziej chciałabym mieć wszystko za sobą, chociaż - o, ironio - dalej nie dowierzam, że jestem w ciąży, że będzie dzidzia. Mam czasami wrażenie, że się zaraz obudzę i wszystko pryśnie i mi się tak smutnawo robi, bo w sumie podoba mi się tak, jak jest ^^

Zaraz będzie tydzień po terminie a jej się nie spieszy na zewnątrz. Spóźnialska jedna ;)

Jak będę na zwolnieniu, to będę miała tyle czasu, że nie będę wiedziała co z nim zrobić. Zobaczę się ze znajomymi, będę spacerować, posprzątam w domu, nauczę się czegoś nowego w kuchni, będę jeść 5 posiłków, itd, itd...

I co, dupa. Chciałam dobrze, a wyszło jak zwykle :P nie wyszło.

Wstajemy o 6 - tzn o 6 dzwoni budzik, a z łóżka się zwlekamy godzinę później. Jak mąż wychodzi do pracy, to co ja sama w łóżku będę robić - wstaję. Ciekawe co nowego w internecie. Troszkę się poobijać z rańca trzeba. Szybko ogarnąć pokój 'po wczorajszym' (10 tys. szklanek, talerzyków - nie wiem skąd się tego tyle codziennie bierze). Po ogarnięciu pokoju, ogarnąć w kuchni. Jakiś prysznic. Głowę wysuszyć. Potem śniadanko. Po śniadanku znowu trzeba ogarnąć ze stołu, pozmywać i pora odpocząć, najlepiej przy ekranie (do wyboru mały-laptopowy, albo duży telewizyjno-xbox'owy). Zwierzyniec nakarmić, napoić i włączyć im ich lampy, żeby miały jak się opalać przez cały dzień - komu dobrze (całe szczęście, że nie mamy gryzoni tylko praktycznie sama egzotyka, to chociaż po tych 5 zwierzakach sprzątać nie trzeba). Czasem jeszcze kwiatki podlewam (nie częściej niż raz na 2 tygodnie, bo zapominam).

Do tego czasu się dłużyło, ale teraz już z górki - ubrać się, wyjść na zakupy, wnieść te cholerne ciężary na 3 piętro (moje nogi twierdzą, że z dnia na dzień mieszkamy coraz wyżej), rozpakować zakupy, odpocząć (przy jednym ze wcześniej wymienionych ekranów), zacząć robić zupę, przygotować drugie danie żeby było w formie 'już tylko ugotować/usmażyć', odpocząć, spojrzeć na zegarek... O, ZARAZ MĄŻ WRACA !

Codziennie niezmiennie. Niech ktoś mi powie, że matka z dzieckiem w domu odpoczywa, to pióra powyrywam. Jak ja do tego, co robię, będę miała dorzucić więcej odpoczynku, przewijanie, karmienie, utulanie do snu...

Zaczynam doceniać Mamusię, już nie tylko za to codzienne gotowanie dla mnie, ale i za ogarnianie mieszkania.

Co dobre szybko się kończy. Chciała być dorosła, wyprowadziła się od mamusi, to ma teraz szkołę przetrwania i wypoczywa cały dzień w domu..

Ten weekend minął wyjątkowo szybko - a zaczął się już w czwartek wieczorem, kiedy to mąż oznajmił, że wziął piątek wolny. Ja w skowronkach - przygotujemy mieszkanie na nadejście nowego lokatora. Już wcześniej to uzgodniliśmy, więc kiedy nadeszła odpowiednia pora, zabraliśmy się do pracy ^^. Mąż się oczywiście zabrał bardziej ode mnie, bo mi już sił brak pod koniec ciąży ^^.

Po wstępnych porządkach (kiedy już było całkiem znośnie) wpadła z rana jedna z koleżanek. Po wstępnych 'co tam, jak tam?' przeszłyśmy do 'ochów i achów' związanych z nowymi dziecięcymi mini-ciuszkami i super-miękkimi-kocykami.

Mam taki jeden superkocyk (od superteściowej ^^), którego miękkości nie jestem w stanie z niczym porównać. Po prostu po dotknięciu człowiek zaczyna wzdychać. Pojawiło się pytanie - ciekawe jak to będzie wyglądać po praniu, po czym od razu pojawiło się kolejne pytanie -jak to prać? Sprawdziliśmy metkę z symbolami dot. prania:
[img]

- Co to za skreślony trójkąt? To znaczy, że czego z tym nie robić? Nie prasować?
- No gdzie prasować.. Nie składać w trójkąt.

Mąż zawsze znajdzie mądrą odpowiedź na trudne pytanie.

Wieczorkiem wpadła druhna z łóżeczkiem dla maluszka - spóźniony, uzgodniony prezent weselny ^^. Pominę ten fragment, gdzie przez pół godziny zastanawialiśmy się jak to wszystko złożyć w całość - podczas gdy 'część akcesoriów' leżała pod tym, co staraliśmy się złożyć. Ostatecznie, po wyjściu druhny mąż niesamowicie zadowolony - bo dwie pieczenie na jednym ogniu ugotowaliśmy. Jedno sprzątanie a odwiedziny dwóch osób. Ja też zadowolona, chociaż powody odmienne ^^

Aktualnie w mieszkaniu mamy tak czysto, że czuję się tu jak gość. Okna pomyte, firanki i pościele poprane, wszystkie ciuszki czyste poukładane równo w szafie a wszystkie szafki lśnią na zewnątrz i (uwaga) w środku (nawet pierdółki leżą w boxach a nie walają się po kątach szafek). W kuchni wszystko lśniące, poustawiane tak, żeby było więcej miejsca. Na szafkach ani okruszka. Akwarium przeniesione, szafki poprzestawiane, niepotrzebne rzeczy pochowane. A co najważniejsze - w sypialni (wcześniejszej 'graciarni' ^^) nowe łóżeczko dla malucha wciśnięte pomiędzy meble. Prezentuje się uroczo ^^

Właśnie mąż wstał z kanapy. Uśmiechnięty odzywa się:
- Jedno piwko i się w głowie kręci? ... nie rodź dzisiaj, bo cię nie zawiozę

Ale mam męża czyścioszka. Jestem w szoku, jaki jest staranny w niektórych kwestiach ^^ Z dnia na dzień doceniam go coraz bardziej, to jest cudowne ^^

Na dzień kobiet dostałam od męża Axolotl'a. Słodki jest z tym swoim głupkowatym wyrazem nibymordki, rozczochranymi skrzelami naokoło głowy, ogonem jak u kijanki i nogami, z których nie potrafi korzystać. Przez to, że jest taki głupi i bezbronny, chyba się we mnie instynkt macierzyński obudził, żeby się nim zaopiekować, no i tak go doglądam czasami czy mu czegoś tam nie trzeba. W sumie filtr się zepsuł jakiś czas temu i kiepsko (o ile w ogóle) filtruje wodę, ale na nowy filtr trochę nam szkoda kasy. Biorąc pod uwagę nasze gospodarstwo domowe, które się powiększa, w tym momencie trzymanie zwierząt to kwestia dyskusyjna, więc nawet nie wiadomo czy w te zwierzaki inwestować - bo za jakiś czas jak dziecko ich nie skrzywdzi, to one mogą skrzywdzić dziecko. O ile Axolotl to tępy młot bez zębów, to legwan ma zęby, pazury i rośnie do wielkości jamnika + półmetrowy ogon, a nasze 3 pająki są jadowite.

Jako, że filtry w zoologikach to wydatek rzędu 50zł, postanowiłam obniżyć koszta i zapewnić Axowi trochę rozrywki. Kupiłam 25 (czyt. dwadzieścia pięć) ślimaków do akwarium, aby zajęły się tymi przeklętymi glonami, z którymi sam filtr sobie nie radzi. Do tego wzięłam jakiś mech i odgloniacz-w-butelce.

Wyszłam z domu, wracam i patrzę, jak tam te ślimaczki - zadomowiły się po kątach, czy dalej na tym mchu robią sobie imprezę zamkniętą. Naiwna myślałam, że wydam mniej, efekt będzie satysfakcjonujący (czyli zero glona) a axik będzie miał z kim 'gadać' po godzinach. Pogadał jak mnie nie było, z 25 ślimaków zrobiły się 2 (słownie: dwa). Ax ma teraz dobry humor, zadowolony z siebie pływa teraz dumny jak paw. Czupryna krwistoczerwona i oczy aż błyszczą. Zrobił sobie ucztę za wszystkie czasy, ślimakożerca jeden - a nigdzie o tym się nie doczytałam, żeby to to wsuwało ślimaki !!

Mech przetrwał.

O szkole rodzenia ciąg dalszy, niewykluczone, że po raz ostatni bo termin porodu już za tydzień, aczkolwiek maluch się nie spieszy (chyba, na razie), więc możliwym a nawet wskazanym jest, abym w ciągu najbliższych 2 tyg nie rozsypała się :P niech się tam w środku zaokrągla, bo maleńka jest ^^

Mąż: co tam dzisiaj?
Ja: a, uczyłam się przeć
- ... i jak?
- e, proste
- ???
- Wyszło mi za pierwszym razem, więc proste.

Mina na wiadomość o parciu była całkiem fajna:)

Równie fajna (a może raczej żałosna) była wizyta pewnego młodego-tatusia-starającego-się-dobrze-wyjść-przed-gronem-kobiet-któremu-styl-macho-nie-wyszedł. Pękałyśmy (my: gimnastykujące-niedługo-rodzące) ze śmiechu, co za palant. Wchodzi, pyta się (z takim trochę wiejskim akcentem, a jak):

- Dzień dobry, ja słyszałem, że u państwa można wypożyczyć maszynę taką elektryczną
Pani Tereska: - ?? {wielkie oczy} Maszynę jaką? Do szycia ?
- Może o jakiś kombajn mu chodzi - zażartowała jakaś ciężarna obok, z żartem niewiele ostrzejszym od tatusia-ciut-nie-macho
- No maszyna taka, co jak gospodarstwo rolne je, to ludzie takie maszyny majo jak krowy hodujo.
- O matko {mina bliżej nieokreślona}. Nie, nie mamy. Wypożyczone wszystkie. Ale zadzwoni pan pod numer (...), tam może panu pomogą.

Wypstrykał numer na komórze (nie widziałam go, ale założę się, że albo ma telefon wyeksponowany na smyczy na wykokszonym torsie, albo zwisa tam zamiast telefonu megazłoty łańcuch). Dzwoni. Odchrząknął. Woła przez całą szkołę rodzenia:

- To jak to się nazywało ??
- LAKTATOR!!!!

Krowy na roli. Ot porównał. A pani Tereska skomentowała, że wielu chłoptasiów przychodzi i porównują laktator do krów, bo ich zdaniem ten żart jest fajny. I poucza nas, żeby nie narzekać na swoich chłopów, bo mogłyśmy gorzej trafić ;)

Wystąpili:

• Marchewka
• Pietruszka
• Seler
• Por
• Dwa udka (ale takie bycze! znaczy się wielgaśne)
• Największy garnek w całej kuchni
• Dużo soli
• Trochę wody
• Godzina czasu wolnego

To moja pierwsza zupa w życiu. Jeść - jadłam, ale nigdy sama nie zrobiłam.

Zrobiona podczas, gdy mąż pracował. Za królika doświadczalnego robiłam... ja, bo na męża nie mogłam się doczekać. Smakowało ^^ Jak mąż wrócił, poczęstowałam. Powiedział, że smaczne! A mówił, że zup nie lubi. Dodał, że smakuje jak w domu, więc już kompletnie nie wiem co myśleć.

W każdym razie porównał moją zupę do zupy zrobionej przez swoją mamę, która jest gospodynią ze śląska, a mówi się, że te są najlepsze ^^

Zjedliśmy ze 3 godziny temu tą zupę (ponad połowa została na jutro w sumie). Żyjemy, dobrze się czujemy. Kurcze, chyba faktycznie mi się udała ^^

Potem mięcho z zupy poszło na drugie danie, do tego młode ziemniaczki - mąż również pochwalił. Jednak są ze mnie ludzie. Albo mnie pociesza. Jakby nie było, po raz pierwszy zjedliśmy coś naprawdę zdrowego - bez żadnych konserwantów, pomijając sól oczywiście ^^

Do kobiet z mojej sali przychodzili bardzo zatroskani mężowie. O mnie na szczęście nikt drżeć nie musiał - w przeciwieństwie do koleżanek z sali, nie skręcałam się z bólu, nie miałam ryzyka przedwczesnego porodu ani zagrożonej ciąży (ba, od dzisiaj moja ciąża jest donoszona ^^ mogę rodzić tak, jak stoję :P).

Powracając do zatroskanych mężów koleżanek z sali - przychodzą, przytulają, martwią się. Wszystko wygląda prawidłowo, nawet za bardzo - tyle uczucia w tych mężach, aż miło popatrzeć :). Tylko w tym czasie, te ich żony przeżywały - podobnie jak ja - kryzys psychiczny na szpitalnych łóżkach. I na próbę pocałowania brzuszka, albo cmoka w policzek, albo pytania, jak się czują, potrafiły z oburzeniem stwierdzić:

- Weź się uspokój, bo zaraz przez ciebie skurczów dostanę !!!

Ogólnie to chyba wszystkie z nich już tymi swoimi mężami znudzone.

- A mój, to jak poszłam do szpitala, to do mamusi poszedł spać. Teraz zadowolony, bo posprzątane, ugotowane, ...
- I dobrze, niech w końcu ktoś inny nad nimi poskacze, ile można...

Jeden ciekawy temat podjęły. Oczywiście jego skrót przekazałam mężowi, bo to brzmi jak hasło przewodnie, którego trzeba się trzymać i z którym trzeba się pogodzić, bo taka kolej rzeczy. Mówię zatem do męża:

- (...) i pojawił się temat, że my tym dzieciakom damy wszystko, poświęcimy się, wymęczymy się w tej ciąży, wydamy na nie tyle kasy a one co - skończą swoje 18 czy 20 lat i kopną nas w dupę, zapomną o nas.
- No, chyba że nasza zostanie starą panną, to będziemy musieli się z nią użerać do końca życia

On to zawsze jakiś antypozytywny aspekt znajdzie. W końcu nie wiem co gorsze...

- Może na wszelki wypadek położymy panią na kilka dni? Zrobią pani badania.. jak dzisiaj (w czwartek) pani pójdzie, to w sobotę będzie już w domu. Nie dzieje się nic niebezpiecznego, ale te ostatnie badania takie nie bardzo, no i dziecko nieduże..

Niewiele myśląc, a właściwie ciesząc się, że mnie gruntownie przebadają, dla mojego dobra i dobra dziecka, chętnie przystałam na propozycję trzydniowego pobytu w szpitalu 'na wszelki wypadek, bo coś jednak troszeczkę jest nie tak'.

- Czyli leżysz na patologii ciąży? Nie? A gdzie? CO ?! Perinatologia? A co to??

Ponazywali oddziały tak, że strach na nich leżeć. A nazwy chorób czy innych medycznych 'zjawisk' proszą o pomstę do nieba.

Białostoccy lekarze = dobrzy lekarze. I tego trzymać się trzeba. Zwłaszcza, kiedy chce się ich porozrywać na kawałki. Leżę na łóżku, pan_biały_fartuch jeździ mi tym swoim narzędziem ultrasonograficznym po brzuchu. Żel, którym mnie wysmarował, chyba specjalnie mi na złość wsadził wcześniej do lodówki. Leżę cierpliwie. Czekam na diagnozę, osąd, jakieś metody leczenia (o ile będzie co leczyć - oby nie, mam nadzieję). Tu przejechał, tam coś w maszynie pstryknął, przejechał palcem po brodzie - myśli. Znowu przejechał po brzuchu, pstryknął w maszynę. Myśli 3 minuty. A ja tam leżę jak na szpilkach - no bo byłoby w porządku, to by powiedział i wypuścił, nie? A ten myśli. Po 10 minutach (siedzi jak w transie, chyba się zawiesił i o mnie zapomniał) pytam - co do licha ze nami jest (powiedziałam bardziej uprzejmie, w stylu - czy wszystko w porządku? A ta mądrala, że musi skończyć badanie. Mruknął coś pod nosem, że ok, że mam iść na salę. A wypchaj się, pomyślałam. Wieczorem stwierdziłam, że nic złego się nie dzieje, bo ani dodatkowych badań, ani leków nie zlecili. Fałszywy alarm zatem. Chyba.

Na obchodzie (dnia następnego), diagnoza:

- Tutaj u pani podejrzenie hipotrofii...
- Panie doktorze a co to jest?
- Proszę się nie martwić, to co najważniejsze, jest w porządku.

Będąc dzieckiem normalnym było (tak mi się przynajmniej wydawało), że lekarz dzieciakowi nie musi mówić, co jest nie tak, bo to rodzice są dorośli. Naiwna myślałam, że jak będę w szpitalu dla dorosłych, to sama się wszystkiego dowiem. TAKIEGO WAŁA. Nic nie powiedzą. Do położnych trzeba się uśmiechać, to coś się człowiek dowie. A lekarz albo ne wie, co powiedzieć, albo ma pacjenta głęboko w dupie. Ale oczywiście szeroko uśmiechnięty, stopień naukowy ma, dobrze leczy, to nikt złego słowa na pana doktora nie powie.

Hipotrofia - pielęgniarka roześmiała się, jak zapytałam czym jest to, o co jestem podejrzana. Mówi, że też to miała. To znaczy, że płód trochę mniejszy, niż powinien być, ale tragedii nie ma i mam się nie przejmować. No to, kurcze, mam się nie przejmować tym, przez co na wszelki wypadek wylądowałam w szpitalu, co ma medycznie odstraszającą nazwę? Świat zwariował. Badania zrobili mi jeszcze raz - one są ok.

Czekam pokornie na obchód sobotni. Zaraz wyjdę - a dupa, okazuje się, że mam.. albo mogę mieć... dystrofię wewnątrzmaciczną. Panie Boże słyszysz i nie grzmisz. W jakim to języku?! Czy to groźne? Nie nie, proszę się nie martwić. Czyli dzisiaj nie wyjdę? Nie. Nie...? Więc nie wychodzę, ale mam się nie martwić. ****, jak byłabym zdrowa, to nie byłabym w szpitalu i wtedy bym się nie martwiła. Co tu się dzieje, cyrk po prostu!!

Już nie zawracałam sobie głowy pytaniem kogokolwiek co to (bo jeszcze bym się przypadkiem dowiedziała) tylko wysłałam smsa mężowi, żeby na wikipedii sprawdził (wiki nigdy nie robi łaski). Okazuje się, że doktor użył zamiennika słownego. Nosz.. chyba się na mnie uparł po prostu!! Prawie zawału tam dostałam. Za to łaskawie doktor dodał, że ukrwienie łożyskowo-maciczne (czy inne cholerstwo) jest ok, i to jest najważniejsze, i - standardowo - mam się nie martwić. Wypuśćcie mnie...

Niedziela. Moje urodziny. Może do domciu? Gdzie tam, mojego lekarza nie ma. Zaczekać do poniedziałku, porozmawiać ze swoim prowadzącym. Naiwna...

Dzisiaj już na nic nie liczyłam. Wyposażyłam się w tonę jedzenia (bo to co oni podają to.. aż szkoda opisywać - z 3 posiłków obiad jest ok, a śniadanie i kolacja to suche kromki z herbatą, albo - o zgrozo - z jajkiem lub odrobinką masła, tak tyci-tyci, żeby przypadkiem nie poczuć go na języku). W szafce kilka jogurtów, banany, soki, woda, no i 15 odcinków HOUSE MD na kartach pamięci do telefonu (podczas pobytu obejrzałam połowę serii). Oczywiście jak psychicznie nastawiłam się, że zostaję, to mnie eksmitowali.

Wypisują, tak więc czekam na wypis. I czekam. CZEKAM. Razem ze mną 3 kobiety z sali wychodzą. Mówią, że wypis szybko będzie, bo nikt zwolnienia do pracy nie potrzebuje. Wypisy przed obiadem są, a obiad o 13. Jakby nie ja, to pewnie wyszłyby biedne kobieciny przed tą 13. Jednak jako, że towarzyszyłam im ja, to wszystkie zdążyłyśmy strawić ten obiad przed wypisem. Na karcie wypisu cośtam nabazgrane co mi było i w jakim stanie wychodzę. Jestem niemalże okazem zdrowia, 5 dni w dupę straconych! Ot diagnoza.

Na szczęście na porę kolacyjną jestem już w domciu. Szkoda tylko, że brakuje czystych naczyń, aby ów kolację przyrządzić. No i chęci też brakuje.. Tym 5-dniowym koniecznym odpoczynkiem jestem niesamowicie zmęczona...

Z rana odwiozłam klucze dla Szefa, potem na chwilę z mamą do dziadka skoczyłyśmy, no i siedzę teraz w domu i nie wiem co ze sobą zrobić. Zajęcia oczywiście by się znalazły, tylko leń mnie już dopadł ;)

Sprzątnęłam w kuchni - pozmywane, posprzątane, okruszków brak - wszystko jest na glans (do czasu, aż mąż zacznie robić kanapki ;) ). Zabrałam się też za porządki w lodówce i wywaliłam chyba z połowę jej wyposażenia. Po pracy męża wybieramy się na zakupy - a że leniuszki z nas, to zrobimy wielkie zakupy, aby nie było trzeba ich robić do końca przyszłego tygodnia. Więc luz w lodówce jak najbardziej wskazany :) Nie wiem tylko jak to wniesiemy, bo po wczorajszej wiadomości nie bardzo chcę cokolwiek wnosić na 3 piętro, zakupów będzie sporo, a nie będę mówić mężowi, żeby sam 3 rundki robił..

Kuchnia lśni ale na inne pokoje jakoś nie mam siły. Obejrzałam sobie 2 zaległe odcinki House MD (nałogowo oglądamy to wieczorami od 2 tygodni), planuję wskoczyć do wanny, i odwiedzić męża w pracy. Nigdy nie miałam okazji zobaczyć, z jakimi laskami tam pracuje ^^

Z tego, co opowiadał, jedna z nich w kilka dni po zatrudnieniu zapytała się, czy może coś nakleić na monitor - jakieś tam literki chce mieć. Po co? ...bo jej się lewa strona z prawą myli.

Jak zatrudniają tam takie dziewczyny, to nie ma bata, żeby nie były ładne ;)

Naiwna myślałam, że jak sobie zaplanuję tak będzie. No i oczywiście przeliczyłam się. Szef mnie wysyłał na urlop tydzień temu, to się upierałam, żeby zostać. Ostatecznie poprosili mnie o zastępstwo w innym salonie na ten tydzień (inna koleżanka ma wakacje), chętnie na to przystałam, wolne z Szefem uzgodniłam na najbliższy poniedziałek (opowiadając o pozytywnym ostatnim usg, sprzed 2 dni!!), a po wczorajszej wizycie u ginekologa... od dzisiaj mam siedzieć w domu :/

Jak mi zrobili USG ze skierowania i pytałam o wagę dziecka, to usłyszałam, że to się nie sprawdza, i ona tego nie robi (ale wielkość malucha ok). Jak to powiedziałam dla swojej ginekolog wczoraj wieczorem, jak poszłam do niej prywatnie, to oburzyła się i kazała zmienić sobie lekarza od USG (przy okazji zrobiła USG po swojemu i dodała 30zł do rachunku).

No i okazało się, że zgodnie z tym co 'usłyszałam' w poniedziałek - wszystko jest ok - wszystko, oprócz.. wagi dziecka. Bo waży 2100, a mam termin na za 3 tygodnie (5 sierpnia, chociaż przesunęła termin na 12 sierpnia, a wszyscy i tak dobrze wiemy, że dziecko najlepiej wie kiedy chce się wykluć i te daty mało znaczą..). Jak maluch wytrzyma w brzuchu 3 tygodnie a ja będę pić miód z cytryną, to urośnie do 3100. Miód z cytryną, rany jak to musi smakować...

Do tego dostałam jakieś dodatkowe leki, globułki, zalecenie, żeby brać nospe od razu jak mnie coś zaboli, bo.. mogę w każdej chwili urodzić!!

- Skurcze są?
- Raczej nie - bo rozumiem, że chodzi o takie mniej więcej 30-sekundowe? Czasami jak idę, to ten brzuch inaczej czuję, niż jak leżę i maluch mnie kopnie, ale to raczej nie skurcze chyba, bo szybko mijają...
- oj to nie jest regułą, że muszą być długie. Czasami są długie i nic się nie dzieje, a czasami mogą być krótkie i może zacząć się akcja porodowa. Więc bierzemy nospę, jak tylko coś zaboli.

Dziecko małe a ja mogę się czuć jak matka-prawie-rodząca. Wściekłam się (w połączeniu z posmutnieniem) niesamowicie. Po drodze do domu zatrzymałam się po miód i cytrynki, potem przy aptece (czynna do 20.30, byłam pod drzwiami 31po - ZAMKNIĘTE). Wkurzona zauważyłam, że brzuch twardy - mama w tym momencie, tym swoim anielsko pocieszającym głosem: 'no do porodu pierwszy krok to stres i napięty brzuch, stresuj się jeszcze bardziej!'. Ręce opadają :(

Zrelaksowałam się dopiero w domu jak zobaczyłam męża. Ten po wiadomości o moim błogim odpoczywaniu naiwnie sądzi, że jak będzie wracał do domu po pracy to będzie miał posprzątane i ugotowane, więc poniekąd ten układ nawet mu odpowiada. Uważa, że przesadzam, że jeżeli tylko waga dziecka jest nie w porządku, to to nadrobimy - i mi wcisnął na siłę naleśnika na kolację (ledwo wsunęłam, nie tak dawno jadłam obiad). Postanowił, że będzie mnie tuczył (czemu mi się wydaje, że mi na dniach zrobi kaloryczne ciasto?)

Po informacji, że coś z ciążą jednak nie jest w 100% tak jak powinno być, kiepsko mi się dzisiaj spało. Jak nigdy uważałam jak leżę i wierciłam się, aż brzuch mi do niczego nie dotykał. Teraz z rana mam jakiś humor beznadziejny.. aj, nic mi się już nie chce.

Szybko poszło. Doktor bardzo miła, pokazywała na ekranie dzidzię, opowiadała co jest co i pytała czy widzę, ale taką miała dykcję, że nic się nie dowiedziałam bo nie mogłam zrozumieć, co mi tłumaczy! Nie chciałam się dopytywać po każdym zdaniu, co powiedziała, to leżałam tam i potakiwałam tylko, zdenerwowana. Usłyszałam tylko, że nosek widać, ale tak pokazała palcem, że nie wiedziałam nawet gdzie patrzeć !!

Ostatecznie wyszłam z usg zadowolona, bo wszystko ok. Dopytałam się, jak mała się ułożyła - leży (całe szczęście!!) główką na dole (trochę po prawej). Potem upewniłam się, czy się już nie odwróci - raczej nie (chociaż to zrozumiałam..). Naopowiadali mi w szkole rodzenia, że czasami dzieci zamiast główką, to nogami wychodzą (ciut nie dorośli ^^ ) i nastraszona bałam się pytać, jak mała leży...

Mało utyłam, więc kolejną rzeczą, która mi spędzała sen z powiek, była waga malutkiej. Tutaj z kolei usłyszałam, że ona (doktor) nie określa wagi, bo to się nie sprawdza w praktyce, i mi nie powie ile waży dziecko, bo to bez sensu (???). Trudno. Za to powiedziała (to też zrozumiałam), że wielkość maluszka jest ok w stosunku do terminu porodu i żeby się nie martwić.

Coś tam jeszcze mierzyła i sprawdzała. Jestem niby w 37 tygodniu (na 40 możliwych ^^ ), ale wg jednego badania wyszło, że jestem w 34 tyg +/- 5 dni, wg drugiego jestem w 36 +/- 1dzień, więc chyba moja Majka dłużej będzie się wylegiwać w brzuszku zamiast w łóżeczku. Mogę zatem pracować dalej w spokoju hehe.

W sumie tutaj mi coś nie pasuje - dziecko wielkością ok w odniesieniu do norm w tym okresie ciąży, ale jednak ciąża wygląda na młodszą ?? Ale nie będę pytać, żeby znowu nic nie słyszeć, tylko patrzeć mądrze, jak jakiś student przy odpowiedzi. Pójdę do ginekologa jutro, to się dopytam.

Powoli kompletuję różne drobiazgi dla malutkiej, ale z kluczowymi rzeczami dalej mam problem:
- łóżeczko: turystyczne, czy normalne? Wolę turystyczne, teściowie na drugim końcu polski, a i konstrukcja taka, że maluch się nie poobija o drewno - ale czy na pewno w dobrą stronę myślę? I które dokładnie łóżeczko wybrać - tańsze (bo tylko na rok), czy droższe (bo przewijak większy), czy w ogóle łóżeczko-full-wypas z lampkami, dużym przewijakiem, melodyjkami i gwiazdkami z nieba. Pomiędzy najdroższym i najtańszym (w rozsądnych kategoriach cenowych) różnica wynosi 150zł, ale czy na pewno maluchowi będzie lepiej w tym droższym ??
- wózek: mieszkanie wynajmujemy super, jednak nie mamy windy a mieszkamy na 3 piętrze. Oczywiście osobą najczęściej znoszącą i wnoszącą wózek po schodach będę ja. Czy obstawiać za kluczowy element wagę wózka (bo można dorwać już za 8kg), czy dobre huśtanie (te dochodzą do 18 kg), czy tzw. 3w1 (stelaż + do wyboru gondola/spacerówka/fotelik do samochodu - to już co najmniej 15kg).
Jak się wgłębiłam w temat, to do wybrzydzania mam jeszcze:
* wózki, które mają/nie mają przekładanych rączek w stosunku do kierunku jazdy oraz z możliwością/bez możliwości regulacji ich wysokości
* materiały palne/niepalne
* wózki z bonusami w stylu parasolki ^^ czy folie antydeszczowe
* wózki wielofunkcyjne stelaż+cokolwiek albo specjalny wózek dla malucha, a potem zakup specjalnej spacerówki, i do tego osobny fotelik do samochodu
* oczywiście wózek musi mi się do tego podobać wizualnie (a już to jedno jedyne kryterium jest wysoko postawione)
* kółka duże do lasów, małe na chodniki, piankowe (lekkie), dmuchane(ciężkie), plastikowe (niepraktyczne), na sprężynach(z możliwością bujania, 1kg/koło), bez sprężyn (nie pobujam małej). Zawsze można dokupić bujaczek - kolejne 300 zł...
* jest jeszcze kategoria cenowa - od 300zł do ponad 10tysięcy (np z włókna węglowego). Ta cena to oczywiście przesada (aczkolwiek faktycznie takie wózki są, nawet na allegro), a z tych rozsądniejszych cen (o ile można to tak nazwać) to sporo jest wózków za jakieś 3 tysiące.

Rany, to jest wózek. Na rok do leżenia i na 2 lata do siedzenia. Powinno się kupić i mieć spokój, a ja tak marudzę!! Najbardziej bym chciała ten 3tysięczny z drugiej ręki za pół ceny, ale to jakieś 12-14 kilo (w porównaniu do 8kg brzmi kiepsko). Są jeszcze spacerówki (około 1700), w których można położyć plecki i robi się z nich prowizoryczną gondolę. 8 kilo. I pewnie na tym się skończy. Dość mam już tych wózków..

Planuję po porodzie zrobić prawo jazdy, wówczas wózek będzie mógł nocować w samochodzie (garażu i dostępu do piwnicy brak). Jak już będzie samochód, to pal licho wagę, ale zanim kupię samochód i zrobię prawko, to będę wykończona po porodzie i wolę lżejszy. I jesteśmy w punkcie wyjścia.. Eh, to zdecydowanie kobiety (w ciąży). Wcześniej byłam taka pewna swoich wyborów i decyzji a teraz, to tylko tyle wiem, że kocham męża, nie mogę się doczekać dziecka, i żaden przeklęty wózek mi się nie podoba. Do łóżeczka już nie mam siły.

Jeżeli chodzi o ciuszki, to tutaj chociaż problemu nie ma. Kryteria są 2: ma NIE być różowe (to najważniejsze), i ma być tanie. Kupiłam body, pajacyka, czapeczkę, bluzę i flanelowy kocyk - wystarczy. Resztę dostanę od rodziny i znajomych, nie ma sensu nic kupować teraz.

Skończę jakimś pozytywnym akcentem - już urlop z Szefem ustalony - od poniedziałku za tydzień oficjalnie się obijam :)

Po malowaniu nadeszła TA chwila, kiedy ciężko jest ruszyć kończynami (nie wiem jak on malował ściany, że go teraz uda bolą, no ale...)

Oglądamy serial, wtuleni jak zawsze, a ten mi się kręci i wierci, rozciąga te nogi na wszystkie strony, klepie się ('jutro dostawa, muszę je porozciągać' - porozciągać, na drugi dzień, w samą porę, na pewno pomoże). Tak strasznie mi go szkoda (ja podczas ciąży zapomniałam co to wysiłek fizyczny).

Po dwóch odcinkach nie wytrzymuję i zaczynam go masować. Niby uśmiechnięty leży, no ale boli dalej. Mówię w końcu (zgodnie z prawdą):

- już bym wolała, żeby to mnie bolało a nie Ciebie
- jasne! a ja bym sie w****iał, bo bym musiał wysłuchiwać twojego jęczenia, że cię boli. ****e, już wolę sam cierpieć !!

On maluje, ja standardowo w pracy (już mało zostało ;)). Po powrocie jestem zadowolona z rezultatów, co śmiało chwalę i się zachwycam, jaki ten mój ukochany jest ukochany. Czas na przestawienie mebli na swoje miejsce.

- może Ci jakoś pomóć?
- nawet tego nie podniesiesz
- ale mogę Cię tak wesprzeć.. na przykład mentalnie
- bardzo mnie wesprzesz, jeśli się przesuniesz ...

Znacie tą ironię losu, że jak na coś czekacie to nic się nie dzieje, a jak tego nie chcecie, to dzieje się z ponadprzeciętną częstotliwością?

Jestem wściekła. W tym tygodniu Monika ma wolne (już jako p. mgr ^^ ). Nie to, że nie podoba mi się, że poszła na urlop - należy jej się przecież, ja też dostane swoje 5 minut wolnego (w zaokrągleniu do 4 miesięcy).

Dobrze, że poszła na urlop, niech wypocznie.

Ale dlaczego, do licha, jak pracowałyśmy ostatni tydzień razem, to do salonu wchodziło po kilkanaście osób dziennie i było trzeba kombinować, żeby się nie zanudzić, a od poniedziałku - czyli od dnia, kiedy zostałam sama - non stop mam co najmniej 4 osoby w salonie ???!!!

Szef powiedział - będziesz mieć problemy, zadzwoń, przyślę Ci kogoś do pomocy. No i przysyła. Tylko, że jak ta osoba wchodzi, to ja automatycznie w ciągu kilku minut mam pusty salon. RAPTEM SIĘ USPOKOIŁO!!! Aż głupio prosić o pomoc, bo wychodzi na to, że wymyślam. A jak nie proszę o pomoc, to raz na jakiś czas klient się wścieknie i wyjdzie. Bo średnio z 5 minut wychodzi na Klienta, a jak siedzi ich w salonie 5 czy 7.. ? Czekają pół godziny albo i dłużej, a ja - no sorry, mimo, że jestem 2w1 ^^ to się nie rozdwoję przecież. I tak obsługuję po 2-3 osoby na raz (a przynajmniej się staram). Pocieszam się tym, że mi dobrze idzie, bo ludzie nie przeklinają pod nosem tylko cierpliwie czekają, miło zaczynają rozmowę, chętnie podpisują umowę i wychodzą zadowoleni. Więc nie jest źle.

W sumie przez te ostatnie 3 dni salon ma się lepiej niż w ciągu całego zeszłego tygodnia. I dobrze z jednej strony, ale do jasnej cholery, czemu zainteresowanie usługami jest odwrotnie proporcjonalne do ilości pracujących osób !!!!

Mama mi przywiozła obiad po 12stej - zjadłam po pracy, o 18. W ciąży niewskazane, ale kogo to obchodzi (w sumie nie ma co się dziwić, każdy myśli, że dokładnie tylko on ma pecha, bo z pewnością 30minut wcześniej czy później byłoby pusto). No i było kilku takich, co chcieli być chytrzy, i przychodzili po 3 razy, i za każdym razem kolejka ^^ Tacy są wyjątkowo mili. Właściwie wczorajszy dzień był wyjątkowy - nikt mnie nie zdenerwował, sami mili klienci, a biorąc pod uwagę ile ich było.. coś niesamowitego, że nikt się nie wydarł.

Dobrze, że na moment (dosłownie - MOMENT) wszyscy wyszli z salonu, to chociaż mogłam pójść się wysikać.

Moje plecy.... :(

Takie to dziwne, że zawsze to ustępowałam miejsca starszym i z brzuszkiem, a teraz to mi ustępują. Przedwczoraj jakiś 2-niby-pijaczków wstało abym miała miejsce siedzące (a nawet 2), a wczoraj jakaś 40-letnia uśmiechnięta kobieta (z komentarzem - 'lepiej panience ustąpić niż jakiejś starej babie' - padłam).

W pracy miałam Klientkę, którą zawsze miło załatwiałam - sympatyczna taka :) wczoraj się pyta, gdzie rodzę, bo ona jest położną i może się spotkamy !!! super ;)

I przez to spotkanie z nią mam zagadkę - bo powiedziała, że postanowiła, że jak będzie rodzić, to cesarką. Nie miałam jak się dopytać, bo Klient czekał w kolejce. Eh.. może na nią trafię podczas porodu, bo fajna kobieta i miło by było ;)

Zrobiłam mały wywiad - wiele kobiet pracuje aż do porodu, tak maksymalnie do terminu. Z jednej strony głupota, bo zdrowie najważniejsze - ale jak znalazłam się w tej sytuacji, to uważam tak samo jak one- jak nie ma przeciwskazań to co ja w domu będę robić? Spasę się tylko przed tym kompem (na razie utyłam 9kg, po miesiącu przed kompem będzie 19kg ^^ ) a tak to chociaż się poruszam, a i kasa leci.

W pracy możemy wziąć sobie trochę wolnego (nie chcę pisać o szczegółach) kiedy nam pasuje, pod warunkiem, że się między sobą dogadamy. Ja doszłam do wniosku, że po porodzie to mnie przecież i tak nie będzie przez 4 miesiące, to sobie wtedy 'odpocznę' (z maluchem pod pachą, tja). Poród na 5-7 sierpnia, więc może od 1 sierpnia zrobiłabym sobie wakacje... Jakby nie było, Szefa mam super i złego słowa powiedzieć na Niego nie mogę, po macierzyńskim chcę wracać do swojej roboty (która też jest super) i do mojej współpracownicy (również super). W pracy się nie męczę, dużo roboty nie ma - dopóki nie mam skurczów pracować mogę. Ciąża bezproblemowa. Przeciwskazań brak ^^ Monika poszła do Szefa, wraca i mówi:

- Gadałam z Szefem, o wakacjach. Ja wracam do pracy 6 lipca i Szef mówi, że od wtedy masz wolne.
- ?! Przecież ja nie chcę iść na urlop przed porodem (i to jeszcze miesiąc przed..)
- To zadzwoń, powiedz co tam chcesz..
- No ale co dokładnie powiedział?

Obgadałyśmy całą scenkę, a że Szef zawsze miły to i miło się o takich wizytach u niego opowiada. Tak więc zadzwoniłam i się tłumaczę, dlaczego to maila nie wysłałam z informacją o moim urlopie (3 razy pisałam, zawsze coś wypadało i nie kończyłam albo nie mogłam wysłać).

- (...) dowiedziałam się od Moniki, że Szef chce mnie szybko na urlop puścić, a ja Szefie się dobrze czuję, a to jeszcze miesiąc do porodu będzie, a ja co w domu zrobię - zanudzę się przecież, a w pracy...
- Cicho! (śmiech) Ja nie wysyłam Ciebie na wolny urlop, tylko na zwolnienie zdrowotne, na które sobie dawno zapracowałaś. Wpadnę w poniedziałek, to pogadamy.

Fakt faktem pracuję od roku i nigdy (oprócz ślubu) żadnego wolnego nie chciałam, a że się staram i problemów ze mną nie ma, to może faktycznie mi się trochę wolnego należy, ale żeby aż miesiąc? Aż mi się głupio zrobiło, było trzeba tego maila wysłać. Jak już Szefa widzę (co się mało kiedy zdarza), to nie pyta się jak w pracy nam idzie, tylko jak się czuję. Jak Monika trafiła na żonę Szefa - prosiła żeby mnie pozdrowić. Szef dowiedział się, że jestem w ciąży - uśmiech od ucha do ucha, pogratulował. Super człowiek, nigdy nie myślałam, że szef może być taki 'ludzki', sympatyczny i wyrozumiały - po prostu. Aż się chce być wobec niego fair - wszyscy pracownicy tak uważają.

Przed telefonem do Szefa obgadałam wszystkie 'za' i 'przeciw' z Mężem (-i co ja będę robić w domu mężu? -jak to co, będziesz gotować, sprzątać..) i Mamą (nie rezygnuj, pokaż że ci na pracy zależy!!), i we trójkę jednogłośnie uważamy, że póki wszytko ok i czuję się dobrze, to nie ma potrzeby rezygnować z roboty.

Jedyne co jest pewne, to że jak Monika mi ucieknie na wakacje, to będę kogoś potrzebować do pomocy, i wyjdzie szydło z worka - jaki to ze mnie leń się zrobił grubaśny ;)

A potem tylko się modlić, aby wrócić do mojego Szefa, do tej samej filii, i do mojej wspaniałej współpracownicy - tak mi tam dobrze, że sobie innej roboty wprost nie wyobrażam! :>

Przyrządzona przeze mnie od prawie zera (no, od postaci bezostnej).

Wracam po pracy do domu - zakupy zrobione podczas mojej nieobecności, wszystko leży na swoim miejscu, a na samym środku kuchni na talerzu rozmrożone już 2 rybki, które razem z ziemniakami na widocznym miejscu leżą i czekają aż się nimi ktoś zajmie (w brzuszku burczy). U męża w oczach da się wyczytać 'jestem zmęczony'. Ja też jestem zmęczona, ale mniej - zatem już nie marudzę - dla męża jestem gotowa do poświęceń. Więc ja robię obiad. :P

I to taka drobnostka, niby szczegół, a ja pełna radości, że mąż pomyślał o zakupach i sam rozmroził rybę. Bez mówienia ;) Po pół godzinie, kiedy skończyłam obierać dziesiątego ziemniaka, wzięłam się za robienie rybki, czyli - jajko, bułka tarta i na patelnię. Ot, filozofia ;) ale nigdy nie robiłam.

Gotowe paluszki rybne na patelnię robię dosyć regularnie co jakiś czas (czyt. gotowe wrzucam na patelnię). A filet robiłam po raz pierwszy. Wyszło bardzo smacznie, co męża bardzo zdziwiło, a mnie jeszcze bardziej ;) Samoocena oczywiście osiągnęła zenit.

I w końcu(!) do tego herbata z normalną cytryną - a nie Real'ową czy Auchan'ową, którą się ciśnie i nic nie leci. Odkryliśmy (vivat spostrzegawczości - sterczy przy bloku) budkę warzywniczą. Jakie tam wszystko duże i świeże! Z głupiej budki z warzywami pod bokiem też się cieszę. Ze wszystkiego się cieszę.

Coś w tej ciąży faktycznie wylewają się ze mnie te uczucia.

...Zapytał, kiedy napisałam 'Cześć'. W0tek, jedna z niewielu osób, które się dowiedziały o ciąży, kiedy jej nie było widać - wspólny kolega z dawnych czasów, kiedy to spędzaliśmy całe dnie przy komputerze (każde na swoim końcu Polski - ja na Podlasiu, Mąż na Śląsku, kolega na Zachodniopomorskim).

- Maja ^^ lasencja
- hehe no proszę proszę, Maja, Lasencja na drugie pewnie
- pornografie na ostatnim usg dostałam, zrobiła mi wydruk i pokazała że idealnie widać, że dziewczynka. Oczywiście potakiwałam, ale nic nie widać
- załóż jej profil na nk i na fotka.pl jak już ma zdjęcie

Źle się czuję. Mdłości jakieś, czy to na wymioty zbiera - jakieś takie śmieszne uczucie. Coś podobnego do kaca. Mówię mężowi zatem jak się czuję - problem Jego zdaniem jest oczywisty.

– A co się dokładnie dzieje?
–(opisuję)
–Oj.. no, ale Ty się ciesz, że przez 7 miesięcy się dobrze czułaś i dopiero teraz coś się zmieniło..
–Łatwo Ci mówić
–He, albo pójdź do lekarza i powiedz - jestem w 7 miesiącu i mam mdłości. Czy coś ze mną nie tak?

I mąż znowu zadowolony, że mu się żart udał. Szybko się położyliśmy, pogadaliśmy, przytulił mnie - raz dwa mi przeszło :)

Od rana dobry humorek mam - legitymacja odebrana (stemplowanie do końca miesiąca jest zbędne), badania zrobione niesamowicie szybko i bez kolejki - wyniki jutro, podobnie jak wizyta u lekarza :) (będę miała okazję się zapytać co tam mąż wymyślił..) później w drodze do pracy odkryłam hurtownię kosmetyków i zaraz obok hurtownię bielizny. Cóż więcej kobiecie do szczęścia potrzeba.. ;) Po skromnych zakupach załapałam się jeszcze do sklepu z butami, który likwidują na dniach- wyszłam w nowych butach (w końcu bez obcasów) po obniżce -70%. Słodko :)

Budzisz się o 6 rano, zanim się zwleczesz z łóżka wybija godzina 7, na 10 masz do pracy. W między czasie trzeba skoczyć na badania i nic nie jeść przed nimi. I nigdy nie wiem - czy wychodzić o świcie, mieć badania z głowy szybciej i czekać X czasu na mieście aż wybije godzina o której powinnam pojawić się w pracy, czy raczej zwlekać z wyjściem z domu, żeby zrobić badania, od razu szybko zjeść i iść do pracy na czas.

Do pierwszego wariantu jestem zbyt leniwa. Przy wyborze drugiego wariantu zdycham z głodu... :/

Mało już zostało mi tych badań, byle do sierpnia...

Jak przychodzi co do czego, to prawie zawsze mam więcej szczęścia jak rozumu - mama mi to od urodzenia powtarza i trwamy w tym przekonaniu.

Przykładowo zrobienie głupich zakupów - jak mama pojedzie ze mną, zawsze jest jedno jedyne wolne miejsce, które się zwalnia dokładnie wtedy, kiedy do niego podjeżdżamy - często jedno z najbliższych od wejścia do sklepu.

Podobnie, kiedy dzień jest pochmurny - w momencie, kiedy wracam do domu i przechodzę przez klatkę, zaczyna padać deszcz. Albo jak wychodzę - rozpogadza się.

Albo jak coś kupuję - zawsze ostatnia sztuka.

Dzisiaj jadę do ZUS-u. Po zmianie nazwiska nie mam już ubezpieczenia od mamy z pracy - żyję na swój rachunek. Tak więc ślub był w kwietniu. Zanim ochłonęłam po imprezie minął tydzień. Potem do fryzjera przed pracą i biegiem do fotografa. Na zdjęcie oczywiście czekamy do dnia następnego, bo po mojej pracy to już fotograf nie pracuje. Potem przed pracą biegiem po odbiór fotki i dalej biegiem do urzędu miejskiego, żeby wymienić dowód. Tyle pisania, że trzeba to w domu wypełnić i przynieść dzień później, bo do pracy nie zdążę (w sumie dałoby się zrobić na miejscu ale jak człowiek się spieszy to się myli). W końcu przygotowana idę z tymi papierami i zdjęciem do dowodu - to się znowu okazuje, że miesiąc trzeba czekać na odbiór. Po odbiorze dowodu (tydzień temu odebrałam) dopiero mogę iść do ZUS-u złożyć podanie o legitymację ubezpieczeniową. Dostaję 2 papierki do wypełnienia i podstęplowania przez mojego Szefa. Zanim sprawdzę na swojej umowie co mam wpisać na papierkach, zanim przejdę się do siedziby Szefa, zanim on to sprawdzi i zanim to odbiorę - kolejne kilka dni. W końcu wszystko gotowe, następnego można iść do ZUS-u. Mówię do męża wieczorem:

-Ciekawe, czy tą legitymację ubezpieczeniową dają od ręki..
-haha.. ja drugi tydzień na nią czekam
-...

No i super - w czwartek wizyta u ginekologa, dzień wcześniej badania, do tego USG - lekką ręką 100zł. A MAM UBEZPIECZENIE! Tyle, że na słowo.. Nie daj Boże urodzę wcześniaka, to poród w porywach do 3000 kosztuje. Nie masz legitymacji - sorry, płać.

Wstaję o świcie w poniedziałek, przed pracą trzeba się do tego ZUS-u przetransportować - tylko nie wiem jak, bo połączenia autobusowe beznadziejne. Dochodzi godzina 8, zaraz wychodzę - dzwoni Mama - może mnie gdzieś trzeba zawieść? Telepatia ?! Mówię zatem - więcej szczęścia jak rozumu.

Tak więc jesteśmy z mamą w ZUS-ie. Weszłyśmy do środka - zaczęło padać. (Jak potem wyszłyśmy oczywiście przestało). Idziemy do miłej_pani_z_okienka, a... po drodze, przy stoliczku, siedzi jakaś kobietka i składa legitki. Mama do niej podchodzi (ja nauczona stać w kolejce i nie wymagać czegoś, co utrudnia pracę innym i wznosi mnie ponad innymi, którzy mają równe prawa co ja. Moja mama dokładnie na odwrót)

-Pani, a ile sie czeka? 2 tygodnie? bo tu córka rodzić będzie, na czwartek wizyta u lekarza, nie dałoby się szybciej?
-to powie pani kolezance w okienku ze pilne, to szybciej zrobie

Nie wierzę. Podchodzę już samodzielnie do okienka i wyjaśniam - zmieniłam nazwisko, potrzebuję legitymacji ubezpieczeniowej, we czwartek mam wizytę, chciałabym wyrobić legitymację szybciej. Ale ta pani już nie z tych miłych - a bo się nie da, bo 2 tygodnie, bo inni czekają... Po wyjaśnieniu i potwierdzeniu przez panią_przy_stoliczku, że zrobi szybciej, dopisała na górze 'PILNE!'. Pani_z_okienka powiedziała, że pani_ze_stoliczka nigdy tu nie pracuje, i tylko teraz na chwilę przyszła. Szok - ile rzeczy jednego dnia może aż tak bardzo nagiąć się na moją korzyść? Pani ze stoliczka mówi - to jak we czwartek wizyta, to ja na tą środę zrobię! Reasumując - wyrobię się na usg, na badania i na wizytę z legitką. Mam nadzieję, że nie zapeszam w tym momencie, ale jestem tak niesamowicie szczęśliwa, że musiałam o tym napisać:P I oczywiście podtrzymuję - więcej szczęścia jak rozumu.

Niestety reguła ta nie ma swojego odzwierciedlenia podczas czekania w kolejce do kasy, kiedy zakupy robimy z mężem w hipermarkecie - jego pech przewyższa moc wszystkich moich szczęśliwych gwiazd. Zawsze albo skończy się papier na paragony, albo brakuje jakiegoś kodu kreskowego, albo baba się uczy, albo coś się zatnie w kasie, albo ekspedientka wlecze się jak... wlecze się jak.. jak ja z rana żeby zejść z łóżka.. (to chyba najtrafniejsze porównanie).

Uwielbiam w swoim podejściu do życia to, że zapamiętuję głównie to, co mi się udaje i do czego mam szczęście, a do trudności podchodzę z dystansem i raczej bez emocji. Chyba właśnie przez to podejście wydaje mi się, że jestem najszczęśliwszą babką na świecie i po krótkim zastanowieniu - chyba tak właśnie jest ;)

Koniec z wykładami w szkole rodzenia.

Z teorii było kilka ważnych rzeczy, ale większość była takim.. gadaniem dla gadania. Jeszcze zależy, kto prowadził - na większości wykładów notowałam co jest ważne (kilka kartek wyszło). Raz prawie nic nie słyszałam. Raz nie wiedziałam, czy to faktycznie istotne informacje, czy to żarty. Ostatni wykład połowa zainteresowanych opuściła przed czasem (w tym ja - był taki interesujący że myślałam, że zasnę).

Narozdawali nam reklamówek z gratisami w postaci kremów, maści, olejków, chusteczek nawilzających (wszystko dla dzieciaków) i kilka kilo makulatury (dla mam, żeby nie było że nic nie dostajemy).

Na zajęcia gimnastyczne oczywiście chodzimy aż do wyklucia maluszka. Zadziwiające, ile kobiet jest tam bez obrączek. Zwracam uwagę na obrączki, bo moja jest jeszcze świeżym zakupem i jestem nią ciągle zachwycona i co raz porównuję czy przypadkiem ktoś nie ma ładniejszej - co się jeszcze (na szczęście) nie zdarzyło ;)

Rozwiązania są dwa - albo obrączka jest, ale zdjęta ze względu na opuchnięte palce, albo tyyyyyyle wpadek 'nie po bożemu' ;). Ja w pewien sposób łączę te 2 grupy - obrączkę mam a i wpadka zaliczona. Tego złotego GPS'a będę nosić na paluchu do oporu, aż koniecznym będzie zdjęcie (co najprawdopodobniej nastąpi za 2-4 tygodnie, ma być upalne lato więc palce puchną, a że ja jeszcze w ciąży..)

Codziennie patrzę na brzusio i sprawdzam, czy rośnie. Różnicy w wyglądzie brzusia nie widzę, za to ubrania inaczej się układają, więc chyba rośnie. Oby. Chciałabym, żeby był już taki wielki okrąglutki :))

Mąż mówi, że brzuch jest wielki (do tego oczywiście dodaje, że grubas ze mnie straszny) i żebym się nie bała, że za mały. No ale mi niecałe 2 miesiące do porodu zostały. Niechże się powiększa maksymalnie.

Na początku ciąży rzuciłam palenie. Tylko na pół roku niestety - zrobiłam się taka wstrętna, że ciągle coś mi nie pasowało i się kłóciłam. Do tego dochodziło zdenerwowanie tym, że mąż pali, ja też chcę, a nie mogę. Aż w końcu, głupio i egoistycznie, też zaczęłam palić. Potem podczas przygotowań do ślubu znowu nerwy, więc papieros w ręku pozostał. A po nerwach okazało się, ze nałóg powrócił. Przeklęty!

Wyczytałam, że jak rzuci się palenie w 30tyg ciąży, to jest szansa na to, że maluch nadrobi wielkością i wagą w porównaniu do innych maluchów mam niepalących. No to wmawiałam sobie wstręt do papierosów w tym 30 tygodniu, i znowu rzuciłam. Tydzień nie palę. Do końca ciąży trzeba się wstrzymać, do końca karmienia, i najlepiej do końca życia do tego nie wracać. Paskudztwo!

Prawdopodobnie najważniejszym okresem podczas ciąży, kiedy palenie najbardziej szkodzi, są ostatnie 2 miesiące ciąży, kiedy to rozwijają się płuca maluszka. Nie chcę się usprawiedliwiać - wyszło jak wyszło i głupio zrobiłam - ale chociaż pół roku na początku nie paliłam, a i najważniejszy końcowy okres się powstrzymam, miejmy nadzieję, że wszystko będzie ok.

Humor mam beznadziejny - mąż wyjechał na 4 dni. Kiedyś się tygodniami nie widzieliśmy i każde przeżyło bez problemu, a teraz chyba jakoś przesadzam- najchętniej bym się schowała pod kołdrę i wyczekiwała aż przyjedzie i mnie przytuli. Tak strasznie tęsknię!

Mogłam jechać z nim, ale doszłam do wniosku, że w 3 trymestrze nie wskazane mi jest jeździć po 6 godzin samochodem na drugi koniec Polski w tą i z powrotem, żeby się nie wyspać w sobotę (wesele), i to tylko po to, żeby w poniedziałek znowu cały dzień spędzić w aucie. Chętnie bym pojechała, dawno teściowej nie widziałam - w sumie to od ślubu ;) Zawsze chętnie odwiedzam jego rodzinę, tym razem zdecydowałam się zostać... i teraz żałuję :(

Jak Monika w pracy zobaczyła jak myślę o jego wyjeździe, to go od razu pogoniła (chciałam jej wyrwać słuchawkę ale się nie dawała), że koniecznie ma do mnie przyjechać przed wyjazdem po jego pracy (były takie plany, ale godzinowo nie mogliśmy się zgrać i zrezygnowaliśmy). Ostatecznie przyjechał się pożegnać, podczas gdy ja już na zapas od rana za nim tęskniłam. Pożegnaliśmy się, każde pojechało w swoją stronę - on do domu spakować się (pora najwyższa) a ja na uczelnię.

I tak jadę na egzamin, tradycyjnie rozglądając się na wszystkie strony po moim pięknym zielonym mieście (Białymstoku, jakby ktoś ciekaw) - a na wszystkich skrzyżowaniach stoją kobiety reklamujące wyprzedaż w jednej z galerii handlowych - ale jakie laski ! wysokie (pewnie na czymś siedziały), w długich, jaskrawych, czerwonych sukniach w stylu średniowiecznym, a obok faceci we frakach ze złotymi ozdobami - dziwię się, że nie było wypadków na drogach, bo bardzo się rzucali w oczy ;)) Trzymali tabliczki z informacją o wyprzedaży - tylko dziś w godzinach 20-24 nawet do -70%. A że humor mam jaki mam - zdecydowałam się zobaczyć, co tam dla mnie przygotowali po uczelni.

Moi rodzice mieszkają w przepięknym miejscu. Kilometr od centrum miasta, pomiędzy dwoma parkami, okolica spokojna, powietrze czyste, mały ruch, fajny blok. Ostatnio pobudowali nam gmach (tzn wyrestaurowali zabytek dobudowując i wkomponowując do niego gmach) za oknem - reklamowany jako super-nowoczesną-jedną-z-najlepszych-w-Polsce-o-ile-nie-w-europie-galerię: Alfa. I pewnie byłoby to zgodne z prawdą, gdyby nie wysoki luksus galerii wiążący się z wyższymi cenami w porównaniu do innych placówek tych samych firm. Kiedyś było jedno Auchan, na ówczesne czasy supernowoczesne, podzielone na część warzywną i butiki zagranicznych firm - jak ludzie się na to rzucili ! Chodząc po takim Auchan, jednym jedynym przez wiele lat w naszym mieście, było trzeba wymijać się z ludźmi na każdym kroku. Jakiś czas temu, po wyborach, raptem wydano kilka zgód na budowę kolejnych handlówek i ludzie się podzielili - wszędzie jest w miarę spokojnie, a w Alfie nawet za spokojnie - ceny zniechęcają. Na otwarciu były tłumy, a teraz ludzie o tej galerii jakoś pozapominali. Jakie było moje zdziwienie, kiedy zobaczyłam korek na mojej ulicy - tam gdzie przeważnie było kilka samochodów na całej jej długości- 'bydło zmierza do Alfy'. Na ulicy korek, na chodnikach tłumy. A ja cwaniara mam parking pod domem bliżej, niż nie jedno stanowisko pod galerią ;)

W środku ludzi masa. Chyba wszystkie 300tys mieszkańców się zjechało. Jak na pielgrzymce. Gorąco, bo klimatyzacja nie wyrabia. Zaduch. Ciągle ramię w ramię z kimś nieznajomym się idzie. Ludzie coś oglądają, przymierzają, nie ma jak ich mijać. Znalazłam fajne spodnie, idę przymierzyć. Patrzę na kasę - kolejka aż do wyjścia. Dochodzę do przymierzalni a tam TAAAAKA kolejka. Ludzi na oko tyle, co z dwóch klas w podstawówce. Wściekłam się, wyszłam. Nie będę w jednym sklepie spędzać dwóch godzin.

Oczywiście we wszystkich sklepach było to samo z przymierzaniem. Aż się człowiekowi robiło słabo na samą myśl, ile trzeba stać w kolejce wpierw żeby ciucha nałożyć a potem żeby go kupić. Spodni więcej nie szukałam, za to znalazłam kilka fajnych bluzek. Już w nosie miałam nawet szukanie przymierzalni - szukałam jakiegoś lustra na ścianie i nakładałam to na swoją bluzkę. Zaoszczędziłam chyba ze 2 godziny w ten sposób ;) Łącznie wyszłam z 4 tunikami i 1 sukienką. Z rozmiarów M/L zmiana na L/XL, nie wiadomo czy się cieszyć, że maluszek rośnie, czy jęczeć 'jak ja teraz wyglądam' -bo nie widać ciąży (chyba że ktoś wie jak wyglądałam), tylko wychodzi na to że mam trochę za dużo kilogramów od wcinania fast foodów.

Bardzo chciałam kupić buty sportowe. W jednym sklepie niczego ciekawego nie ma - chyba że chciałabym pantofle, ale nie chcę. Adidasów brak. W drugim ludzie toczą bitwę o przetrwanie w dusznościach bez przestrzeni życiowej - nawet nie wchodziłam. W trzecim na szybie kartka - wyprzedaż od 29,99. O fajnie, rozejrzyjmy się.

Wchodzę a tam - przysięgam, huragan przeleciał. Na środku sklepów obuwniczych często stoją prowizoryczne półki poskładane z pudełek po butach, i na tym są eksponowane buty z tych kartonów. Tym razem wszystkie kartony zostały zmiecione we wszystkie strony świata. Buty i jakieś kartki (i ciekawe co jeszcze) porozwalane pomiędzy nimi. Na półkach (które nie wiem jakim cudem 'przeżyły') but na bucie bez ładu ani składu. Ludzie gdzieś biegną, kopią te pudełka porozwalane, jakaś dziewczynka coś mierzy- ludzie ją prawie staranowali. Najbardziej szkoda ekspedientek - patrzyły tępo przed siebie jak zahipnotyzowane. Niezłe perspektywy, sprzątać od północy (bo wyprzedaż 20-24) do świtu po czymś takim. Gorąco mi się zrobiło, wyszłam. Szybko zapomniałam, że się smuciłam, bo zakupy w sumie udane. Jeszcze szybciej zapomniałam, że jestem zadowolona z zakupów, bo po wejściu do domu padłam z nóg ze zmęczenia.

Patrzę na zegarek - 23. Trzy godziny minęły ot tak, a przecież zawsze w takich miejscach spędzałam nie więcej niż godzinkę. W domu zauważyłam, że chodzę na palcach - nie byłam w stanie oprzeć ciężaru ciała na piętach. Ledwo miałam siłę zjeść obiadokolację. Mama się cieszy, że przyszłam chociaż na weekend do niej, więc zadowolona że mojego ukochanego nie ma. Przypomniała mi, że wyjechał no i ja znowu smutna...

Żeby się pojawić na wykładzie trzeba było się zwolnić z pracy pół godzinki. Z rana był taki ruch w moim salonie, że myślałam, że nie uda mi się zostawić Moniki samej- i to jeszcze sami problemowi klienci przychodzili (nienawidzę ludzi, którzy przychodząc z reklamacją uważają, że WSZYSTKO im się należy, a jak zaczną piłować ryja- inaczej tego nie ujmę- i zrobią mi awanturę w salonie, to ja -tak uważają - stanę na głowie, pozmieniam wszystkie regulaminy i oni dostaną to, czego chcą. TAKIEGO WAŁA!!! Niechby byli kulturalni i się uśmiechali to bym robiła wszystko żeby im jakoś pomóc. A tak jakoś specjalnie mi się nie spieszy do pomagania- niech piszą podania po 5 razy, a co). Miałyśmy wszystkiego dość.

Na szczęście dzień szybko minął, ruch zmalał, mąż po mnie przyjechał, zawiózł do szkoły rodzenia - zły jak diabli, bo parking cały zastawiony i nawet nie ma jak wyjechać z małej bocznej uliczki. Mąż zawsze wścieka się na białostockich kierowców, bo uważają, że każdy z nich osobno stoi ponad prawem i wszystko może- od jazdy po wielkich parkingach pod prąd, przez stawanie w taki sposób, że nie ma jak przejechać, a na idiotach wymuszających pierwszeństwo albo nie wpuszczających do ruchu drogowego kończąc.

Udało się - dojechali szczęśliwie, ja wyskoczyłam i idę do szkoły, a Mąż wyczynia lekkoatletykę na jednym kółku aby ominąć tor przeszkód i uciekać ze szkoły rodzenia jak najszybciej, jak najdalej ;)

Już na wstępie niemiła niespodzianka - na schodach musiałam się natknąć na byłych współlokatorów (też wpadli, jakby nie mieli kiedy tylko dokładnie wtedy, co my!) do których czuję wstęt równie silny jak do kuwety ich dwóch kotów, która stała pod stołem w kuchni i była sprzątana - oby - 2 razy w miesiącu. Mieszkając pół roku razem, z najlepszej przyjaciółki z czasów 'piaskowniczych', zrobił się największy wróg- wystarczyłoby, żeby zrobiła się (albo raczej, że ujawniła się, że jest) nieszczera, ale na dodatek okazało się, że po wspólnym mieszkaniu jesteśmy kilka stów w plecy - za kaucję i za zawyżanie rachunków - bo to oni 'ściągali haracz' i rozliczali się z właścicielem- luźno zostawiając sobie ze stówkę czy więcej w kieszeni co raz. Jak ich zobaczyłam na szczycie schodów patrzących na ludzi wchodzących na górę (w tym mnie) - szlag mnie trafił. Szybka decyzja - czy 'cześć', czy 'pocałujcie mnie w dupę', czy olać, czy przez przypadek nadepnąć - wybrałam luźne przejście obok nich z głową postawiną wysoko i zajęcie miejsca jak najdalej (wybrałam trzeci rząd z kilkunastu). Chyba pomyśleli w podobny sposób, bo do końca zajęć ich nie zobaczyłam.

Siedziałam sobie z 15minut czekjąc, aż kobieta się zdecyduje czy korzystać z mikrofonu, czy nie. Pyta się kilkanaście razy, czy ją na końcu słychać - bo sala wielka, ludzi tłum, a ona taka drobniutka stara się coś przekazać. Nikt z tyłu nie odpowiada - nie wiadomo czy oni nie słyszą pytania, czy to my nie słyszymy odpowiedzi. Decyzja - mikrofon jest potrzebny, ale okazuje się, że nie działa.

- Proszę państwa może ktoś się na tym zna..
- (losowe odpowiedzi) - a włączone? a baterie są? a może rozładowane? a głośniki włączone? a gdzie są w ogóle głośniki? o idzie informatyk!
- to super to niech pan tu popróbuje a ja zacznę.. (mija 5 sekund) o, działa! dziękuję. 1,2,3, słychać mnie?

Okazało się, że głośniki są z przodu sali. Padłam. Podkręciła głośność (udało się ;)) i zaczęła opowiadać..

Temat - ciąża i poród. Kilka nowych informacji doszło do mojej 'bazy wiedzy', najbardziej się cieszę z opisów czterech miejsc w mieście, gdzie można rodzic - razem ze zdjęciami. Komedią było 'puszczenie' przez salę jednorazowych majtek i podkładów dla kobiet po porodzie - wyglądało to jak majtki babci, w dziurki- takie przezroczystawe, i do tego pampers bez taśmy do zaklejania na pasie. Potem wkładki laktacyjne. Reakcja ludzi taka sama- niektórzy podawali jak najprędzej dalej, jakby się brzydzili. Ja tam się uśmiałam ;P

Potem były listy zakupów - W końcu dowiedziałam się, co warto zabrać do szpitala, a czym sobie głowy nie zawracać. Niedługo będzie trzeba zacząć się zaopatrzać w produkty dla maluszka - wmawiam sobie, że mam jeszcze na to sporo czasu ;)

To, co bardzo spodobało mi się na wykładach a co nie było ich częścią - siedziała przede mną para. Koleś mega-w-barach (prawie nic nie widziałam, musiałam się wiercić na krześle żeby coś załapać ze slajdów) i laska oparta o jego ramię. Widać, że coś jest z nimi nie w porządku. Nie ubliżając nikomu - byli po prostu nie w pełni sprawni. Jak mi się miło na sercu zrobiło widząc osoby w pewnym stopniu kalekie, obejmujące się czule, wspólnie siedzące na wykładzie o ciąży. Każdy ma szansę na szczęście, i im się udało. Naprawdę się ucieszyłam.

Po wykładzie pora na reklamówko-upominki w postaci kremów do pupy niemowlaka, jakieś chusteczki nawilżające, płyny do kąpieli (wszystko w wersji slim - czyli 'spróbuj ale nie używaj bo zanim powąchasz to się skończy') i do tego tona makulatury - jak dbać, co kupić, bez jakich kosmetyków dziecko na pewno sobie nie poradzi. Już widzę jak wszystko to kupuję :P Musiałabym wynająć drugie mieszkanie na rupieciarnię.

Miał po mnie przyjechać, ale wybraliśmy inne wyjście - wrócę autobusem (chociaż kilka kroczków zrobię samodzielnie - chociaż dzienny limit ruchu chyba wyczerpałam po porannej gimnastyce ;)) a w domku będzie na mnie czekał gotowy obiad.

Był pyszny:)

Z rana na 8.30 (zdążyłam ;)) gimnastyka z ~20 laskami na sali. Nabawiłam się kompleksów - u wszystkich dziewczyn/kobiet takie okrąglutkie brzusie, a mój taki niepozorny.. nie wiem czym się martwić - czy tym, że może mój jest za mały (co mi moja przewrażliwiona mamusia ciągle powtarza), czy tym, że chciałabym być okrąglejsza - bo to w końcu jest jakimś niekobiecym podejściem do swojej figury. Ostatecznie stwierdziłam, że jestem najmłodszą na userliście gimnastycznej pod względem terminu porodu i mam prawo mieć mniejszy brzusio a na jego wielkość jeszcze spokojnie będę mieć czas narzekać.

Pani Tereska więcej mówiła o-wszystkim-i-o-niczym (w między czasie wplatając informacje o refluksie czy zanikaniu narządów u kobiet około 80siątki z braku sexu [!!!]) niż instruowała w ćwiczeniach. A ćwiczeń to tyle co kotek napłakał- co raz odpoczywałyśmy oparte o ścianę. Ćwiczenia jak w przedszkolu - robimy kółka rękami i zaciskamy piąstki, potem strzepujemy. Albo na leżąco kręcimy stopami. Albo robimy koci grzbiet na klęczkach. Jakieś standardowe skręty tułowia, kilka kółeczek bioderkami. Myślałam, że nam jakieś piłki do siadania dadzą - może kiedyś dadzą, na razie trafiłam na WF do podstawówki.

Prowadząca mnie rozbroiła swoim humorem - ile można się śmiać ?! I jeszcze zawsze z pierwszym złapaniem oddechu wychodził jej 'świnkośmiech'. Do tego bardzo oryginalne poczucie humoru.

Przytaczała m.in. historię o licealistce z domu dziecka którą poznała, która po wyjściu 'na wolność' ulokowała się w slumsach, której chłopak zapadł w śpiączkę a później zmarł, która urodziła 5 miesięcy temu (vivat uświadamianiu w domach dziecka - wychodzisz i zaraz brzuszek!). Dziewczyna pieniędzy nie ma, a p. Tereska oburzona - bo w tą sobotę chrzest tego dziecka był, a ksiądz- ona nie chce go nawet określać kim on jest- ale pieniądze wziął- na sugestie o braku kasy powiedział że no.. no oczywiście on rozumie, no ale- oczywiście co łaska.. bla bla. (chociaż nie zarzucił takim hasłem jak w mojej parafii - że za wydanie papierka z zapowiedzi ślubnych należy się w naszej parafii 100zł!!!). Jak zaczęła mówić o tym, jaki z niego pedał (właśnie tego sformuowania używała) - cała sala pękała ze śmiechu. Jakby nie było - jeżeli dorosła kobieta, lat 40 z hakiem, pokazuje jaki to ksiądz jest 'och i ach', a jak skacze do lusterka, a jakie robi miny i ogolnie jaki jest jego sposób zachowania i prowadzenia konwersacji - to istna komedia.

Dalej opowiada o tej dziewczynie - o tym, jak poszła (nasza instruktorka) do slumsów sprawdzić, w jakich warunkach ta dziewczyna mieszka. Poznała kobietę, której jakiś czas temu mąż zmarł. Napomknęła o tym - że przykra sprawa, bo słyszała że mąż nie żyje.. a tamta do niej: 'No, nie żyje - o w tym pokoju obok zginął, z mojej ręki, nożem go dźgnęłam !!'. Potem temat o jej dziecku - 'O widzi pani, tu jeszcze po nim jest ślad na ścianie'. Co raz napomykała o tym, że jej nie było w domu - człowiek nie obcuje z takim towarzystwem, to myśli, że może za granicę wyjechała zarabiać - a gdzie tam! W więzieniu siedziała. Po krótkiej analizie wszystko się zgadza. Jak najszybciej p. Tereska podjęła działania, i licealistka ma gdzie mieszkać a dopóki się uczy nawet nic za to nie płaci. No i już w szkole rodzenia doszli do wniosku, że po liceum poślą ją na studium kosmetyczne - żeby od razu miała jakiś fach w ręku, to już sobie poradzi. Bo na razie to człowiek taki nieporadny, że nawet jak jej wizytę u lekarza na ostatni guzik dopiąć, a się nie podrzuci samochodem i nie zaprowadzi pod drzwi, to biedna wraca i mówi, że znaleść nie mogłą. Szkoda dziewczyny.

Początkowo kobietka mnie troche do siebie zraziła swoją bezpośrednością w żartach, ale ostatecznie uważam że jest 'troche w lewo' w stopniu nieszkodliwym dla otoczenia a że ma dobre serce i miło się jej słucha, to ostatecznie wyszłam z zajęć zadowolona. I trochę (wstyd się przyznać) zmęczona. Uświadomiłam sobie, że po moim aerobiku nie pozostał żaden ślad;)

Wiedziałam, że u mojej prowadzącej ciążę, i że cięciem.

Potem okazało się (było wiadomo, tylko ja niedoinformowana), że do cięcia, to wskazania trzeba mieć. W między czasie doszła wiadomość, że moja ginekolog ma sierpień wolny - a ja mam termin na 5 sierpnia. No to co - pozostaje rozciąć się w prywatnej, i u innego kolesia urodzimy.

Po wizycie w prywatnej przekabacili mnie na stronę zła - tzn, że cięcie jest zbędne, bo to, bo tamto.. (/2009/05/w-klinice.html).

Ok - doszłam do wniosku - cięcie jest zbędne, a teraz po kolejnych przemyśleniach zdecydowałam, że jak już mnie mają nie ciąć, to na cholerę mam wydawać 800zł za to, że.. no właśnie za co, właściwie za nic. Jak już nie idę pod nóż, to mogę wykluć malca państwowo. Może nie będzie w szpitalu plazmy na ścianie i rewelacji w menu, ale też da się przeżyć ;) a i kasę się oszczędzi na jakieś Gerberki (albo nową nagrywarkę, bo nasze nie nagrywają płyt dwuwarstwowych i mąż, biedactwo, nie może nagrać wszystkich gier na xbox'a bez pożyczania sprzętu ;))

A jak już rodzę bez cięcia, i w szpitalu, to każdy chyba tam potrafi odebrać poród.. więc i o swoją prowadzącą się nie martwię. I cały stres związany z porodem odszedł ;) .. do poniedziałku, bo wtedy pierwszy wykład w szkole rodzenia:))

Ja mówię:

- będzie trzeba w końcu posprzątac - wiem, na weekend posprzątam - kochanie, ale ja wcale nie zasugerowałam, że masz sprzątać !! - ależ ja tego wcale tak nie odebrałem !!

Bez ironii, bez złości. Jest wspaniały. Pomyślałam ostatnio, że być może dlatego mam takie dobre samopoczucie w ciąży, że ciągle jestem pogodna i mam dobry humor, że nie mamy się o co z mężem kłócić. Że jest między nami TAK zajebiście. Że nam obojgu tak bardzo zależy. Że każde się stara. To jest piękne.

Na podstawie obserwacji doszłam już dawno temu do wniosku, że małżeństwo psuje związki. Tak bardzo się cieszę, że u mnie to się nie sprawdza! ..przynajmniej na razie ;)

W końcu udało nam się wyjść na spacer. Ładna pogoda była, a jak wróciliśmy od razu zaczęło padać.

Mama mnie goni na spacery ciągle, a my zawsze albo zmęczeni, albo coś ciekawego znajdziemy na kompie, albo A. wyczai jakąś fajną gierkę na xboxa. Wyczytałam, że długie spacery są wskazane nie tylko ze względu na dotlenienie, ale też na ułożenie dziecka - główka jest najcięższa, więc ułoży się głową do dołu po jakimś czasie, a do tego trzeba przecież dążyć. Jak już zaczęliśmy spacerować, popędzałam malucha i się dopytywałam, czy już się przekręcił czy nie, bo po 15minutach znudziło mi się to chodzenie- a z malucha taki sam leniuch jak ja, zasnął podczas mojego wielkiego wysiłku ;)

-To jutro idziesz sama a ja będę trzymać stoper
- Po co Ci stoper ??
- No godzinę masz spacerować. To akurat zdążysz 5 razy po klatce pospacerować z dołu na trzecie piętro i z powrotem

Faktycznie to wchodzenie na 3 piętro zaczyna być denerwujące, ale to jeden z nielicznych momentów podczas dnia, kiedy muszę trochę poruszać nogami, więc nie chcę marudzić.. i tak prawie nic nie robie, tylko odpoczywam.

W końcu się tam wybrałam. Mąż nie chce słyszeć o tym, żeby tam się ze mną pojawiać, ale mi to nie przeszkodziło w zapisaniu się. W końcu to ja mam dwie lewe ręce w stosunku do maluchów, podczas gdy on właściwie wychowywał młodszego brata, bo spora różnica wieku jest między nimi.

I wszystko byłoby ok, gdyby nie moje przeklęte godziny pracy- od 10 do 18, w praktyce na miejscu trzeba być pół godziny przed czasem, a i punktualnie nigdy się nie wyjdzie. Nie to, że narzekam na swoją pracę - bardzo ją lubię - ale to są przecież jedyne godziny, w których są otwarte sklepy w centrum- poza jakimiś warzywniakami i galeriami handlowymi, a tam jest wszystko najdroższe, ciężko spotkać coś ciekawego, a kasa na duperele idzie jak woda.

I ostatnio strasznie mi głupio - bo chcę być fair wobec Szefa, wobec współpracownicy (Moniczka jest super:)), ale ostatnio tyle spraw jest do załatwienia- zakupy i formalności ślubne, lekarze, badania, teraz ta szkoła rodzenia i muszę jeszcze wyrobić książeczkę ubezpieczeniową - a wszystko właśnie w tych godzinach...

Jednak tragedii ze szkołą rodzenia (rany jak to się okropnie nazywa) nie ma - znalazły się jedne zajęcia gimnastyczne, które godzinowo mi odpowiadają pod względem pracy, 8.30-9.30. Tylko, że to są takie godziny, że ani samej mi się nie będzie chciało jechać, ani mąż mnie nie zawiezie - bo wychodzi zarabiać ;) o 7. Wstajemy (tzn. otwieramy oczy ;)) o 6 rano, więc czasu niby wystarczająco dużo, żeby wstać, umyć i wysuszyć głowę, zjeść śniadanie, troszkę odpocząć i wyjść na czas, ale istnieje pewien problem - komputer, the czasopożeracz, do którego nie ma opcji abym nie podeszła o poranku przed śniadaniem, podczas i po.

Na gimnastykę zapisałam się 2x w tygodniu- od najbliższego poniedziałku aż po poród, i na zajęcia teoretyczne, na które aby uczęszczać, będę musiała uciekać pół godziny przed końcem pracy. Mam zaznaczone zajęcia najważniejsze, na których nie może mnie zabraknąć, bo wtedy są przekazywane najistotniejsze informacje. A na resztę dobrze, jakbym się przeszła, ale to już nie takie ważne. Są jeszcze 2 spotkania w parach - z partnerem - jak o tym powiedziałam, mój A. mnie wyśmiał:P On ma to szczęście, że wie jak trzymać dziecko, jak je ubrać i umyć. A jak ja będę musiała z dzieckiem coś zrobić to mam wrażenie, że stanę w bezruchu i określę to zadanie jako mission impossible..

Dostaliśmy 'próbkę' zdjęć od fotografa weselnego - w końcu, już się nie mogłam doczekać!

Pierwsze z nich - które bardzo mi się spodobało - przedstawiało Młodego otwierającego szampana, i mnie - młodą ;) - trzymającą lampki do ów do owego trunku. Cały urok fotki miał polegać na tym, że Młody wstrząśnie szampanem, a fotograf cyknie nas z szampańską fontanną w ręku i (być może) całych mokrych (przynajmniej tak to się skończyło). Ostatecznie fotograf prawie dostał korkiem po obiektywie (a chcieliśmy celować w inną stronę, zapobiegawczo!) - a niedoszły 'zbiegły' złapał się w kadr. Mógł być ostatnim obiektem na zdjęciach z tego aparatu ;))

Fajne zdjęcia, wyślę Mamie mailem - pomyślałam i wysłałam. Jest odpowiedź po godzince czy dwóch o treści następującej:

(...)Widzę, że przez to otwieranie szampana A. ma zaplamiony cały garnitur. (...) Niech dokładnie obejrzy i w razie czego upierze - aby ładnie wyglądał... A. musi nauczyć się otwierać szampana.... aby nie leciał...

Padłam - przysięgam, PADŁAM !!!