Efcia

Ja mówię:

- będzie trzeba w końcu posprzątac - wiem, na weekend posprzątam - kochanie, ale ja wcale nie zasugerowałam, że masz sprzątać !! - ależ ja tego wcale tak nie odebrałem !!

Bez ironii, bez złości. Jest wspaniały. Pomyślałam ostatnio, że być może dlatego mam takie dobre samopoczucie w ciąży, że ciągle jestem pogodna i mam dobry humor, że nie mamy się o co z mężem kłócić. Że jest między nami TAK zajebiście. Że nam obojgu tak bardzo zależy. Że każde się stara. To jest piękne.

Na podstawie obserwacji doszłam już dawno temu do wniosku, że małżeństwo psuje związki. Tak bardzo się cieszę, że u mnie to się nie sprawdza! ..przynajmniej na razie ;)

W końcu udało nam się wyjść na spacer. Ładna pogoda była, a jak wróciliśmy od razu zaczęło padać.

Mama mnie goni na spacery ciągle, a my zawsze albo zmęczeni, albo coś ciekawego znajdziemy na kompie, albo A. wyczai jakąś fajną gierkę na xboxa. Wyczytałam, że długie spacery są wskazane nie tylko ze względu na dotlenienie, ale też na ułożenie dziecka - główka jest najcięższa, więc ułoży się głową do dołu po jakimś czasie, a do tego trzeba przecież dążyć. Jak już zaczęliśmy spacerować, popędzałam malucha i się dopytywałam, czy już się przekręcił czy nie, bo po 15minutach znudziło mi się to chodzenie- a z malucha taki sam leniuch jak ja, zasnął podczas mojego wielkiego wysiłku ;)

-To jutro idziesz sama a ja będę trzymać stoper
- Po co Ci stoper ??
- No godzinę masz spacerować. To akurat zdążysz 5 razy po klatce pospacerować z dołu na trzecie piętro i z powrotem

Faktycznie to wchodzenie na 3 piętro zaczyna być denerwujące, ale to jeden z nielicznych momentów podczas dnia, kiedy muszę trochę poruszać nogami, więc nie chcę marudzić.. i tak prawie nic nie robie, tylko odpoczywam.

W końcu się tam wybrałam. Mąż nie chce słyszeć o tym, żeby tam się ze mną pojawiać, ale mi to nie przeszkodziło w zapisaniu się. W końcu to ja mam dwie lewe ręce w stosunku do maluchów, podczas gdy on właściwie wychowywał młodszego brata, bo spora różnica wieku jest między nimi.

I wszystko byłoby ok, gdyby nie moje przeklęte godziny pracy- od 10 do 18, w praktyce na miejscu trzeba być pół godziny przed czasem, a i punktualnie nigdy się nie wyjdzie. Nie to, że narzekam na swoją pracę - bardzo ją lubię - ale to są przecież jedyne godziny, w których są otwarte sklepy w centrum- poza jakimiś warzywniakami i galeriami handlowymi, a tam jest wszystko najdroższe, ciężko spotkać coś ciekawego, a kasa na duperele idzie jak woda.

I ostatnio strasznie mi głupio - bo chcę być fair wobec Szefa, wobec współpracownicy (Moniczka jest super:)), ale ostatnio tyle spraw jest do załatwienia- zakupy i formalności ślubne, lekarze, badania, teraz ta szkoła rodzenia i muszę jeszcze wyrobić książeczkę ubezpieczeniową - a wszystko właśnie w tych godzinach...

Jednak tragedii ze szkołą rodzenia (rany jak to się okropnie nazywa) nie ma - znalazły się jedne zajęcia gimnastyczne, które godzinowo mi odpowiadają pod względem pracy, 8.30-9.30. Tylko, że to są takie godziny, że ani samej mi się nie będzie chciało jechać, ani mąż mnie nie zawiezie - bo wychodzi zarabiać ;) o 7. Wstajemy (tzn. otwieramy oczy ;)) o 6 rano, więc czasu niby wystarczająco dużo, żeby wstać, umyć i wysuszyć głowę, zjeść śniadanie, troszkę odpocząć i wyjść na czas, ale istnieje pewien problem - komputer, the czasopożeracz, do którego nie ma opcji abym nie podeszła o poranku przed śniadaniem, podczas i po.

Na gimnastykę zapisałam się 2x w tygodniu- od najbliższego poniedziałku aż po poród, i na zajęcia teoretyczne, na które aby uczęszczać, będę musiała uciekać pół godziny przed końcem pracy. Mam zaznaczone zajęcia najważniejsze, na których nie może mnie zabraknąć, bo wtedy są przekazywane najistotniejsze informacje. A na resztę dobrze, jakbym się przeszła, ale to już nie takie ważne. Są jeszcze 2 spotkania w parach - z partnerem - jak o tym powiedziałam, mój A. mnie wyśmiał:P On ma to szczęście, że wie jak trzymać dziecko, jak je ubrać i umyć. A jak ja będę musiała z dzieckiem coś zrobić to mam wrażenie, że stanę w bezruchu i określę to zadanie jako mission impossible..

Dostaliśmy 'próbkę' zdjęć od fotografa weselnego - w końcu, już się nie mogłam doczekać!

Pierwsze z nich - które bardzo mi się spodobało - przedstawiało Młodego otwierającego szampana, i mnie - młodą ;) - trzymającą lampki do ów do owego trunku. Cały urok fotki miał polegać na tym, że Młody wstrząśnie szampanem, a fotograf cyknie nas z szampańską fontanną w ręku i (być może) całych mokrych (przynajmniej tak to się skończyło). Ostatecznie fotograf prawie dostał korkiem po obiektywie (a chcieliśmy celować w inną stronę, zapobiegawczo!) - a niedoszły 'zbiegły' złapał się w kadr. Mógł być ostatnim obiektem na zdjęciach z tego aparatu ;))

Fajne zdjęcia, wyślę Mamie mailem - pomyślałam i wysłałam. Jest odpowiedź po godzince czy dwóch o treści następującej:

(...)Widzę, że przez to otwieranie szampana A. ma zaplamiony cały garnitur. (...) Niech dokładnie obejrzy i w razie czego upierze - aby ładnie wyglądał... A. musi nauczyć się otwierać szampana.... aby nie leciał...

Padłam - przysięgam, PADŁAM !!!

A raczej leży - kiedy się da i jak długo się da - rozwalony, na całą długość i szerokość. Wstawać się nie chce jak nigdy wcześniej- tzn. wcześniej też się nie chciało, a teraz to już po brak słów na codzienne zmęczenie (nic nie robieniem, bo tak naprawdę to nawet nie mam czym się przemęczać).

Wstanę, otworzę oczy, i już taka zmęczona, że najchętniej od razu ucięłabym sobie drzemkę. A bez budzika punktualnie o 6 - już z przyzwyczajenia - albo i nawet 5.50 oczka otwarte i szukają męża obok, żeby się do niego przytulić. Więc nie można powiedzieć, że się nie wysypiam - organizm przyzwyczajony. Ale weź i zejdź z łóżka, jak po tylu godzinach odpoczynku w łóżku.. jestem zmęczona. I tak leżymy z Mężusiem do godziny-prawie-siódmej i zbieramy siły na wstanie.

Kiedyś wyczytałam, że kobieta w ciąży, nic nie robiąc, męczy się średnio tak samo, jak facet wykonujący lekką/średnio-lekką pracę. Nie wiedziałam że to możliwe, a jednak - a przede mną jeszcze większe zmęczenia się szykują, toż to dopiero początek 3 trymestru!

Dzisiaj z rana mnie kuło i świdrowało w brzuchu (to było straszne). Powiedziałam Moniczce w pracy jaki miałam poranek - doszłyśmy do wniosku, że chyba przechwaliłam tą swoją ciążę - która, jakby nie było - przebiegała z górki i kompletnie nie mogłam narzekać - na nic! Teraz w sumie też - tylko albo coś pobolewa brzuszek na dniach, albo bolą plecy, więc skarżyć się nie chcę. Ale jak już jest okazja żeby pomarudzić... jakby nie to, to nie miałabym już do czego się czepiać :)

Mówię Mojemu po powrocie z pracy (zadzwonił do mnie o 10 spytać się, czy czuję się lepiej niż po wstaniu z łóżka, mój najukochańszy:)), że przechwaliłam ciążę, i stąd mnie teraz pobolewa. A ten komentuje - 'bo z Ciebie to taki leniuch jest, że nawet boleć Ciebie nie chce!' i zadowolony z siebie, że żart mu się udał :P hehe

Kiedyś skomentował, że urodziłam się zmęczona i mi tak zostało. Coś w tym jest :P :)

A teraz piszę ten wpis, pyta się z kim tam piszę.

- wpis robię na joggerze.
- O czym piszesz?
- O dzisiejszym dniu
- A co dokładnie?
- Że zmęczona jestem
- E, nic nowego..

Mam kochanych rodziców - właściwie jestem otoczona samymi wspaniałymi ludźmi (z niewspaniałymi nie utrzymuję kontaktów ;)). Nigdy nie obawiałam się, że zostanę odrzucona po wpadce czy źle potraktowana w jakikolwiek sposób - w końcu z moim Najukochańszym jesteśmy już troszkę ze sobą i wszyscy wiedzieli, że planujemy wspólną przyszłość - wiedzieli i z jego strony, i z mojej.

Tak więc, po pozytywnym (w końcu!) finiszu dyskusji z Nim pt. 'czy powiemy w końcu komukolwiek, a jak tak to kiedy?' (nareszcie dał za wygraną, że jednak możemy informować świat;)) na początku poszliśmy do moich rodziców - zawsze to bliżej, niż 500km na południe do Jego rodziny:). Poniekąd odpowiadało mi to, że początkowo nie wykrzykiwałam całemu światu 'słuchajcie jestem w ciąży i jest mi z tym zajebiście!!!' - chociaż tak naprawdę, to bardzo się cieszyłam z ciąży (jednak do końca w nią nie dowierzając) i bardzo chciałam się podzielić tą informacją z najbliższymi. Z kolei głupio mówić znajomym, jak nawet najbliższa rodzina nie wie. Po Nim dowiedzieli się współpracownicy (doradzali jak i kiedy powiedzieć dla Szefa), potem dowiedział się Szef, a potem dopiero na początku 2 trymestru (chyba) dowiedzieli się przyszli Grandpas. Zakładałam, że pierwszym, co powie moja mama będzie 'a co z pracą?' a od razu potem (albo i wcześniej) 'co ze studiami?'.

Przyszli do rodziców z bukietem i uśmiechem na twarzy. Usiedli w dużym pokoju z tatą - bo żeby mama w końcu usiadła, było trzeba zaczekać na podanie sztućców, zupki, potem zebranie talerzy, drugie danie, picie, przystawki, ciasta, potem coś jeszcze w kuchni mama musiała zrobić - i my tak w stresie godzinę siedzimy (ile można czekać?!) w końcu mama przysiadła do stoliczka, a my... cisza. Myślę sobie - no gadaj, w końcu po to przyszłaś! - a tu kłódka na buzi i gadam o wszystkim, tylko o tej ciąży nie mogę z siebie słowa wydusić. On patrzy na mnie błagalnym wzrokiem - 'NO POWIEDZ TO WRESZCIE' - cwaniak, bo to nie on ma powiedzieć tylko ja! - a mi jakoś ciężko się odezwać w tym temacie.

-Mamo, Tato.... [maślane oczy] [głęboki wdech] [jeszcze jeden głęboki wdech] [no powiedz to wreszcie !!! ] [głupi uśmiech]
- no co ty tam masz nam do powiedzenia? chyba się domyślam.. [grobowa mina]
- jestem w ciąży / powiększy nam się rodzina / zostaniecie dziadkami (niepotrzebne skreślic - nie mam pojęcia którą kwestię wygłosiłąm! najważniejsze, że powiedziałam, i dalej już z górki)
- (tata spokojnie trawi nową wiadomość, pierwsza oczywiście odezwała się mama) ŻARTUJESZ! ... EWA TO TY TERAZ ŻADNYCH LEKÓW BRAĆ NIE MOŻESZ!!!
- wiem, od miesiąca Ciebie zbywam z tymi aspirynami co mi je dajesz (bo chorowałam w tym czasie)
- no to całe szczęście. a co ze studiami? (wiedziałam!)
- jak to co, nic. skończę. Poród na wakacje.
- TO OD KIEDY TY JESTEŚ W CIĄŻY?
- no... bo na początku to nie wiedziałam, potem chcieliśmy żebyście mieli spokojne święta, przed sylwestrem nas nie było, s potem jakoś nie było jak...
- a praca?
- wszystko ok
- i kto jeszcze wie?
- no w sumie, to prawie nikt.. to pierwszy trymestr był to nigdy nic nie wiadomo.. a teraz jak już drugi się zaczął.. [banan na twarzy] to już pewne teraz:) no i co o tym myślisz?
- no jak Wy jesteście szczęśliwi... [a my siedzimy jak te gołąbeczki] to ja też się cieszę. O MOJ BOŻE A JAK WY TO POWIECIE BABCI??? przecież ona zawału dostanie!!!
odezwał się Tata:
- to ja ide z tej okazji zjem sobie jakieś ciastko [tatcio zawsze był super]

I tyle było stresu z mówieniem o ciąży. Wiedziałam, że mi nic złego nie powiedzą, ale wykrztusić to przez gardło, jako panna, wyrwana spod prawa (bo kto to słyszał mieszkać z kimś przed ślubem? hehe do ślubu sąsiedzi myśleli, że dalej jestem u rodziców) powiedzieć jest naprawdę ciężko.

Jak przyszło do 'przyznania się do winy ;)' Mojego Ukochanego przed przyszłą Teściową, to uświadomił sobie, że to faktycznie nie takie proste ;)

Jego Mama przyjechała razem z rodzeństwem i pytają - no co u was, no powiedzcie coś jeszcze, no jak tam tutaj wam jest, no i co jeszcze - a On ma tremę (chyba, bo się nie przyzna przecież ;))

- No kochanie, pochwal się (mowię)
- co, w ciąży jestes? wiedziałam! jak tu jechałam, to tak myślałam. ja wiedziałam, że tak to będzie. no i co cieszycie się? no to fajnie. CZEMU TAK PÓŹNO POWIEDZIELIŚCIE ????

Teściowa jest super. Sami wspaniali ludzie na około. Szkoda, że tak daleko mieszka - bo taka teściowa to taki skarb, że mogłaby być bliżej:)

Dowiedziałam się przed świętami w grudniu. Było trzeba zrobić test - w końcu będzie trzeba podjąć decyzję czy palimy, czy rzucamy, na co można sobie pozwolić na sylwestra, ile jeszcze można jechać na zupkach chińskich, co z pracą, co ze studiami, będzie trzeba rodziców poinformować (uhhh!) i mieszkanie też przydałoby się zmienić, gdyby przypadkiem rodzinka się powiększyła.

Chciała wiedzieć, to się dowiedziała. Dwie kreski. Ja nie wierzę. On też nie wierzy, ale zapewnia, że cokolwiek by było (przecież wiadomo co będzie, są dwie kreski!) to sobie poradzimy (zawsze był kochany- i dalej jest). Ale trzeba wziąć pod uwagę, że test mógł być niedokładny, a może źle go zrobiłam.. - najłatwiej zwalić na nieumiejętność kobiety!

Telefon do przyjaciółki - jaki test najlepszy? Dowiedziałam się jaki najlepszy, ale w dwóch aptekach go nie było. Kupiłam inny niż ten polecony, ale też inny, niż ten już wykonany.

I co, znowu dwie kreski - bo przecież (a jakżeby inaczej!) test jest błędny gdy wskazuje brak ciąży, bo może być za wcześnie na wykrycie. Ale jeżeli po 5 minutach ma się pojawić czerwony znaczek, a pojawia się w jakieś 20 sekund po wyknaniu i napierdziela czerwienią przez najbliższe 10 minut, to musi być ciąża! Ewka, naiwniaku, na co Ty liczyłaś ;)

Rzuciła palenie (wstępnie), nie piła alkoholu (akurat z tym już nie było problemu), znaleźli nowe mieszkanie, a dopiero w lutym powiadomili dwie rodziny, że się spodziewają potomstwa;) to ze wszystkiego było najtrudniejsze, ale - o dziwo - wszyscy się ucieszyli, i już było obstawianie jaka ma być płeć - przyszli dziadkowie chcą synów, a przyszłe babcie chcą córeczki. Dziś wiadomo - będzie córcia:)

Wpadłam w wir internetowych poradników co wolno, a czego nie wolno, i prawie zwariowałam - można dojść do wniosku, że całą ciążę najlepiej się walnąć na łóżko i nic nie robić tylko odpoczywać. Z mojego punktu widzenia taka perspektywa ciąży wygląda całkiem nieźle - jest laptop i biurko pod niego do łóżka też;) ale trzeba jeszcze mieć co do garnka włożyć.

Basen wskazany - bo zdrowo jest pływać i się nie męczysz. Jednak basen nie jest wskazany, bo jak złapiesz jakiegoś syfa, a nie możesz brać mocnych leków w ciąży, to tego nie wyleczysz. No i jak zanurzysz brzuch pod wodą to ciśnienie skacze i dziecko może to źle przyjąć. A jak bierzesz kąpiel, to absolutnie w gorącej wodzie!

Obcasy. Absolutnie nie nakładać- bo kręgosłup się źle układa. Od teściowej słyszę, że to ściema. Za to mama mi piszczy nad uchem - kup nowe buty, kup nowe buty, nie wolno Ci! W końcu lekarz powiedział, że przez całe życie kobieta powinna nosić obcas - również w trakcie ciąży - od 3 do 5 cm. Ale z tymi lekarzami to tak jest, że ilu się nie spytasz to tyle różnych odpowiedzi. Wziełam te niskie obcasy za wiadomość pewną i już się nie pytałam innych. W sumie i tak śmigam na siedmiocentymetrowych bo najwygodniejsze.

A powracając do tematu:) czyli samopoczucia - tyle słyszy się o mdłościach, boleściach, i nie wiadomo czym jeszcze... Podsumowując moje 7 miesięcy, zaobserwowałam:
- mdłości - dwa razy z rana, bo za wcześnie śniadanie zjadłam
- zmęczenie - dopadło mnie gdzieś z miesiąc temu - na 3 piętro już nie wchodzę na jednym wdechu ;) właściwie, to cały czas jestem zmęczona, nawet jedzeniem (sic!)
- przez miesiąc czy dwa - około marca - miałam strasznie kapryśne humory (nie wiem jak to mój Skarbek wytrzymywał i znosił tak dzielnie, do dziś jestem wdzięczna że mi codziennie awantur nie robił po każdej mojej zaczepce bo byłam naprawdę nieznośna)
- teraz gdzieś od tygodnia zaczynają mnie plecy boleć od siedzenia w jednej pozycji - ale tak dziwnie jakoś bolą :/
- myzianie w brzuszku poczułam gdzieś z 1,5 miesiąca temu, a jakieś mocniejsze ruchy około 3tyg temu.

Na dobrą sprawę, to wcale nie czuję, że jestem w ciąży, gdyby nie te kopniaczki. Czuję się naprawdę dobrze :) Pewnie przez wiek, bo (jeszcze) jestem młoda ;)

Poszłam do kliniki położniczej - z bardzo dobrymi specjalistami, prywatnej, czystej, z telewizorami na ścianach i telefonami, z czystymi oknami, łazienką w każdej sali, z dostawą jedzenia i picia do łóżka kiedy tylko chcę.. - mogę wymieniać godzinami - dokładnie takiej w jakiej chciałabym rodzić.

I będę tam rodzić - uparłam się - cięciem cesarskim.

Jestem młoda, nie ma wskazań (na siłę chciałam się przyczepić do małej wady wzroku, ale teraz na -8 potrafią dać takie środki, że kobieta potrafi sama wykluć malucha. Myślałam - otworzą, wyjmą, zaszyją i po problemie. TAKIEGO!!!

Jakbym się uparła - w końcu płacę - to faktycznie rozcięliby mnie na stole - a co to dla nich - ale... jak pogadałam z położną, która potem zaprowadziła mnie do sali, gdzie leżała jedna kobieta (małe sale gdzie masz swoją intymność 24/7) rodząca naturalnie dzień wcześniej - i ja ją zobaczyłam taką uśmiechniętą, siedzącą po turecku (!) - jak widziałam znajome po cesarce to się skręcały z bólu i ledwo wstawały - jakoś szybko nabrałam chęci do słuchania o porodzie naturalnym. A kobieta taka zadowolona - że to trzecie dziecko, i każde rodziła naturalnie - tak bardzo nie chciała cięcia!

W między czasie wszedł doktor - taki miły - dołączył się do rozmowy. Trzech na jednego, znaczy się na mnie, że poród naturalny jest lepszy. Bo nie po to matka natura stworzyła kobietę aby..., bo cięcie to operacja a to się wiąże z..., bo po porodzie naturalnym dziecko lepiej funkcjonuje bo..., i nie rozumiemy tej plagi kobiet która przychodzi na cesarkę i nie chce słuchać o porodzie naturalnym, skąd to się wzięło! I doszłam do wniosku, że ja, razem z tym całym nieuświadomionym bydłem;) dałam się wciągnąć w modę cięcia cesarskiego.

Zmieniłam zdanie. Trzeba trochę poczytać i przygotować się do bolesnego na początku, ale z dobrym samopoczuciem na drugi dzień, porodu naturalnego!

To komiczne, jak w brzuchu cos podskakuje samo z siebie. Oczywiście jestem jedyną osobą, która to zaobserwowała - powiedzieć komuś - patrz jak brzuch skacze, maluch ma czkawke! - to maluch od razu przestanie mieć czkawkę.

Całe to dziecko w środku to komiczna sprawa jest. Z jednej strony trzymasz je w sobie w środku, od jakości Twojego życia podczas ciąży zależy rozwój malucha (przyjmuj leki, odżywiaj się zdrowo, nie przemęczaj się, wysypiaj się, nie podnoś rąk do góry,...) a w gruncie rzeczy i tak na nic nie masz wpływu.

Leżymy ostatnio z Mężem i oglądamy film (jak codziennie). Coś w środku zaczyna się wiercić. Czekam chwile aby sprawdzić, czy zaraz nie przestanie - a gdzie tam, regularnie obrywam kopniakami. Sprawdzam ręką czy czuć - no jasne, że czuć, przecież cały brzuch podskakuje - nieznacznie, ale jednak. Zatem mówię do Męża:

-przyłóż rękę, szybko
{przykłada}
-czujesz? a nie czekaj.. hm.. przestała kopać
-skarbie mówiłem Ci, Ty masz to w środku i coś czujesz tam wewnątrz, ja tego przez brzuch nie czuję

I ja się wściekam, bo jestem przekonana, że czuć i chcę się tym pochwalić przed przyszłym tatciem a jajko z tego wychodzi. Takie małe a już wredne, nigdy nie kopnie jak ktoś do brzucha dotyka. NIGDY. Tylko jak zastanawiam się, czy powiedzieć, że kopie, to kopie z całych sił. Tatcio może sobie dodawać, że mała czuje męską rękę i dlatego się uspokaja ;) ale i tak obstawiam, że to małe jest po prostu wredne. Wyrośnie na mamusię ;))

Moj Cyclosternum fasciatum wylinkowal w nocy - chyba dzisiejszej nocy, w sumie od jakiegoś czasu do niego nie zaglądałam. Jak dobrze pójdzie, to za tydzień może osiągnie połowę swojej naturalnej wielkości - bo na razie to małolat, a raczej miesięczniak :)

Dzisiaj postanowił zrobić obiad - drugi dzień pod rząd. Ja znowu w szoku, a on na tym nie poprzestał.

- jesteś głodna? zajrzyj do lodówki

Leży forma a na niej ciasto się chłodzi. Założenie jest takie: biszkopt, jakaś smakowicie wyglądająca masa, galaretka, owoce. Byłam nastawiona, że będzie to-co-zawsze-od-3-dni (owoce, lody, bita śmietana) plus - w bonusie - posypka czekoladowa albo rodzynki. Znowu mnie rozwalił na łoparki ;))

Sprawdził ciasto w lodówce - wyparowała galaretka na cieście - znaczy się wsiąkła do środka. Skoczył po drugą do sklepu właśnie i zaraz będzie kończył. Przed ciastem (już się nie mogę doczekać) na kolacje - tosty. Jest ser i salami z Auchan - takie salami z hipermarketów jest niezdrowe (wyczytałam na edziecko.pl), to przy okazji, oprócz galaretki kupił mi polędwicę sopocką. Jakbym wiedziała, że oprócz sera w tostach będzie mięsko, to jeszcze bym zamówiła ketchup, ale już nie będę marudzić :P
-a Ty kochanie dlaczego na śniadanie nie zjadłaś zmiksowanych owoców, w lodówce stoją!

Cholera, nawet jakby się chcieć przyczepić do czegoś, to nie ma o co. Nawet kupił czerwoną bluzkę na rower - mówiłam ostatnio na zakupach, że mi się bardzo podoba w czerwonym. Na deser, tzn po deserze schrupię jego :)

Rano w pośpiechu prasowałam bluzkę do pracy a że biurko wąskie (w sam raz na laptiopiatkę) - jakżeby inaczej - musiałam machnąć ręką o żelazko.

Wczoraj podczas zmywania (uzbierało się z tygodnia) widelec mi się omsknął o palec (czyt. prawie mi się wbił). Zero praktyki w tym zmywaniu po przyzwyczajeniach jedynaczki.

W piątek w pracy rozcięłam sobie innego palucha kartką papieru (sic!).

Tydzień temu po obraniu 5 ziemniaków (w tempie kilogram na godzinę) poszłam na łatwiznęi krajalnicą chciałam je porozkrajać na talarki. Żeby mi się nóż nie omsknął. Skończyło się na rozciętym kciuku.

Jeszcze trochę i stracę życie ;) I niech mi ktoś powie, że miejsce baby jest w kuchni. No, chyba, że ktoś babie źle życzy- wtedy to by było nawet zrozumiałe.

Trzy dni temu była moja kolej na robienie obiadu (albo obiadokolacji, bo około 20stej). Nawiasem mówiąc, obiadki robimy na zmiane. Zaproponował, że sam pojedzie na zakupy, tylko żeby mu zrobić listę rzeczy potrzebnych.

Kupił wszystko, a nawet- uwaga - więcej niż napisałam. Jakieś kiwi, banany, pomarańcze - fajnie. Obiadek - pojedli, popili. Mąż idzie zrobić deser.

Eeeee? Zrobi mi deserek? :)) Krótka chwila i mam - pokrojone owoce z bita śmietaną. Na moje zdziwienie dostrzegam niewinny uśmiech - bo potrzebuję teraz witaminek. To jak najbardziej prawda, ale jak on na to wpadł ? Tyle się znamy, a on mnie dalej zaskakuje.

Dwa dni temu sytuacja analogiczna do poprzedniego dnia, ale oprócz tego doszły lody. Moje oczy znowu wyszły na wierzch.

Wczoraj znowu pojechał na zakupy sam, żebym sobie odpoczęła - bo męczę się ostatnio porządnie - jakkolwiek śmiesznie to zabrzmi - nawet siedzeniem przy komputerze czy jedzeniem ;) Schody na 3pietro wcześniej już prawie robiłam 'na jednym wdechu', a teraz trzeba przystanki robić na półpiętrze. Brzusio coraz większy to i szybciej się męczymy:)

Powracając do tematu - pojechał, kupił co trzeba, dzwoni - słuchaj a może mikser kupie? Po powrocie wypróbowaliśmy zmiksowane owoce - smakują jak dziecięce Gerberki, pyszne! Potem ugotował pierogi, do tego podsmażany boczek, i na deser - chyba już się przyzwyczaiłam - owoce z tymi wszystkimi bajerami.

Znowu z pół godziny patrzyłam na Męża spod byka, bo mi się to dziwne wydaje, żebym trafiła na takiego świetnego faceta :) Jest najlepszy.

Tak więc jestem, tu i teraz, jako świeżo upieczona mężatka. Nowy, tak fajny okres w życiu warto czasami gdzieś zanotować zwłaszcza, że tyle się teraz dzieje.

Ślub z moim Skarbkiem uważam za jedno z najpiękniejszych dotychczasowych zdarzeń w życiu i o początkach naszego nowego wspólnego życia nie chciałabym nigdy zapomnieć. Bo jest naprawde świetnie:)

Prawda jest taka, że ślub, po dłuższym okresie mieszkania razem, był tylko formalnością. Wcześniej, o wiele wcześniej, wychodziłam z założenia, że ślub psuje relacje między ludźmi i nie chciałam się hajtać. Przekabacili mnie i tu.. miła niespodzianka:) Jest super. Trzy tygodnie od zaobrączkowania za nami. Szybko zleciało, teraz wszystko będzie z górki