Efcia

Na dzień kobiet dostałam od męża Axolotl'a. Słodki jest z tym swoim głupkowatym wyrazem nibymordki, rozczochranymi skrzelami naokoło głowy, ogonem jak u kijanki i nogami, z których nie potrafi korzystać. Przez to, że jest taki głupi i bezbronny, chyba się we mnie instynkt macierzyński obudził, żeby się nim zaopiekować, no i tak go doglądam czasami czy mu czegoś tam nie trzeba. W sumie filtr się zepsuł jakiś czas temu i kiepsko (o ile w ogóle) filtruje wodę, ale na nowy filtr trochę nam szkoda kasy. Biorąc pod uwagę nasze gospodarstwo domowe, które się powiększa, w tym momencie trzymanie zwierząt to kwestia dyskusyjna, więc nawet nie wiadomo czy w te zwierzaki inwestować - bo za jakiś czas jak dziecko ich nie skrzywdzi, to one mogą skrzywdzić dziecko. O ile Axolotl to tępy młot bez zębów, to legwan ma zęby, pazury i rośnie do wielkości jamnika + półmetrowy ogon, a nasze 3 pająki są jadowite.

Jako, że filtry w zoologikach to wydatek rzędu 50zł, postanowiłam obniżyć koszta i zapewnić Axowi trochę rozrywki. Kupiłam 25 (czyt. dwadzieścia pięć) ślimaków do akwarium, aby zajęły się tymi przeklętymi glonami, z którymi sam filtr sobie nie radzi. Do tego wzięłam jakiś mech i odgloniacz-w-butelce.

Wyszłam z domu, wracam i patrzę, jak tam te ślimaczki - zadomowiły się po kątach, czy dalej na tym mchu robią sobie imprezę zamkniętą. Naiwna myślałam, że wydam mniej, efekt będzie satysfakcjonujący (czyli zero glona) a axik będzie miał z kim 'gadać' po godzinach. Pogadał jak mnie nie było, z 25 ślimaków zrobiły się 2 (słownie: dwa). Ax ma teraz dobry humor, zadowolony z siebie pływa teraz dumny jak paw. Czupryna krwistoczerwona i oczy aż błyszczą. Zrobił sobie ucztę za wszystkie czasy, ślimakożerca jeden - a nigdzie o tym się nie doczytałam, żeby to to wsuwało ślimaki !!

Mech przetrwał.

O szkole rodzenia ciąg dalszy, niewykluczone, że po raz ostatni bo termin porodu już za tydzień, aczkolwiek maluch się nie spieszy (chyba, na razie), więc możliwym a nawet wskazanym jest, abym w ciągu najbliższych 2 tyg nie rozsypała się :P niech się tam w środku zaokrągla, bo maleńka jest ^^

Mąż: co tam dzisiaj?
Ja: a, uczyłam się przeć
- ... i jak?
- e, proste
- ???
- Wyszło mi za pierwszym razem, więc proste.

Mina na wiadomość o parciu była całkiem fajna:)

Równie fajna (a może raczej żałosna) była wizyta pewnego młodego-tatusia-starającego-się-dobrze-wyjść-przed-gronem-kobiet-któremu-styl-macho-nie-wyszedł. Pękałyśmy (my: gimnastykujące-niedługo-rodzące) ze śmiechu, co za palant. Wchodzi, pyta się (z takim trochę wiejskim akcentem, a jak):

- Dzień dobry, ja słyszałem, że u państwa można wypożyczyć maszynę taką elektryczną
Pani Tereska: - ?? {wielkie oczy} Maszynę jaką? Do szycia ?
- Może o jakiś kombajn mu chodzi - zażartowała jakaś ciężarna obok, z żartem niewiele ostrzejszym od tatusia-ciut-nie-macho
- No maszyna taka, co jak gospodarstwo rolne je, to ludzie takie maszyny majo jak krowy hodujo.
- O matko {mina bliżej nieokreślona}. Nie, nie mamy. Wypożyczone wszystkie. Ale zadzwoni pan pod numer (...), tam może panu pomogą.

Wypstrykał numer na komórze (nie widziałam go, ale założę się, że albo ma telefon wyeksponowany na smyczy na wykokszonym torsie, albo zwisa tam zamiast telefonu megazłoty łańcuch). Dzwoni. Odchrząknął. Woła przez całą szkołę rodzenia:

- To jak to się nazywało ??
- LAKTATOR!!!!

Krowy na roli. Ot porównał. A pani Tereska skomentowała, że wielu chłoptasiów przychodzi i porównują laktator do krów, bo ich zdaniem ten żart jest fajny. I poucza nas, żeby nie narzekać na swoich chłopów, bo mogłyśmy gorzej trafić ;)

Wystąpili:

• Marchewka
• Pietruszka
• Seler
• Por
• Dwa udka (ale takie bycze! znaczy się wielgaśne)
• Największy garnek w całej kuchni
• Dużo soli
• Trochę wody
• Godzina czasu wolnego

To moja pierwsza zupa w życiu. Jeść - jadłam, ale nigdy sama nie zrobiłam.

Zrobiona podczas, gdy mąż pracował. Za królika doświadczalnego robiłam... ja, bo na męża nie mogłam się doczekać. Smakowało ^^ Jak mąż wrócił, poczęstowałam. Powiedział, że smaczne! A mówił, że zup nie lubi. Dodał, że smakuje jak w domu, więc już kompletnie nie wiem co myśleć.

W każdym razie porównał moją zupę do zupy zrobionej przez swoją mamę, która jest gospodynią ze śląska, a mówi się, że te są najlepsze ^^

Zjedliśmy ze 3 godziny temu tą zupę (ponad połowa została na jutro w sumie). Żyjemy, dobrze się czujemy. Kurcze, chyba faktycznie mi się udała ^^

Potem mięcho z zupy poszło na drugie danie, do tego młode ziemniaczki - mąż również pochwalił. Jednak są ze mnie ludzie. Albo mnie pociesza. Jakby nie było, po raz pierwszy zjedliśmy coś naprawdę zdrowego - bez żadnych konserwantów, pomijając sól oczywiście ^^

Do kobiet z mojej sali przychodzili bardzo zatroskani mężowie. O mnie na szczęście nikt drżeć nie musiał - w przeciwieństwie do koleżanek z sali, nie skręcałam się z bólu, nie miałam ryzyka przedwczesnego porodu ani zagrożonej ciąży (ba, od dzisiaj moja ciąża jest donoszona ^^ mogę rodzić tak, jak stoję :P).

Powracając do zatroskanych mężów koleżanek z sali - przychodzą, przytulają, martwią się. Wszystko wygląda prawidłowo, nawet za bardzo - tyle uczucia w tych mężach, aż miło popatrzeć :). Tylko w tym czasie, te ich żony przeżywały - podobnie jak ja - kryzys psychiczny na szpitalnych łóżkach. I na próbę pocałowania brzuszka, albo cmoka w policzek, albo pytania, jak się czują, potrafiły z oburzeniem stwierdzić:

- Weź się uspokój, bo zaraz przez ciebie skurczów dostanę !!!

Ogólnie to chyba wszystkie z nich już tymi swoimi mężami znudzone.

- A mój, to jak poszłam do szpitala, to do mamusi poszedł spać. Teraz zadowolony, bo posprzątane, ugotowane, ...
- I dobrze, niech w końcu ktoś inny nad nimi poskacze, ile można...

Jeden ciekawy temat podjęły. Oczywiście jego skrót przekazałam mężowi, bo to brzmi jak hasło przewodnie, którego trzeba się trzymać i z którym trzeba się pogodzić, bo taka kolej rzeczy. Mówię zatem do męża:

- (...) i pojawił się temat, że my tym dzieciakom damy wszystko, poświęcimy się, wymęczymy się w tej ciąży, wydamy na nie tyle kasy a one co - skończą swoje 18 czy 20 lat i kopną nas w dupę, zapomną o nas.
- No, chyba że nasza zostanie starą panną, to będziemy musieli się z nią użerać do końca życia

On to zawsze jakiś antypozytywny aspekt znajdzie. W końcu nie wiem co gorsze...

- Może na wszelki wypadek położymy panią na kilka dni? Zrobią pani badania.. jak dzisiaj (w czwartek) pani pójdzie, to w sobotę będzie już w domu. Nie dzieje się nic niebezpiecznego, ale te ostatnie badania takie nie bardzo, no i dziecko nieduże..

Niewiele myśląc, a właściwie ciesząc się, że mnie gruntownie przebadają, dla mojego dobra i dobra dziecka, chętnie przystałam na propozycję trzydniowego pobytu w szpitalu 'na wszelki wypadek, bo coś jednak troszeczkę jest nie tak'.

- Czyli leżysz na patologii ciąży? Nie? A gdzie? CO ?! Perinatologia? A co to??

Ponazywali oddziały tak, że strach na nich leżeć. A nazwy chorób czy innych medycznych 'zjawisk' proszą o pomstę do nieba.

Białostoccy lekarze = dobrzy lekarze. I tego trzymać się trzeba. Zwłaszcza, kiedy chce się ich porozrywać na kawałki. Leżę na łóżku, pan_biały_fartuch jeździ mi tym swoim narzędziem ultrasonograficznym po brzuchu. Żel, którym mnie wysmarował, chyba specjalnie mi na złość wsadził wcześniej do lodówki. Leżę cierpliwie. Czekam na diagnozę, osąd, jakieś metody leczenia (o ile będzie co leczyć - oby nie, mam nadzieję). Tu przejechał, tam coś w maszynie pstryknął, przejechał palcem po brodzie - myśli. Znowu przejechał po brzuchu, pstryknął w maszynę. Myśli 3 minuty. A ja tam leżę jak na szpilkach - no bo byłoby w porządku, to by powiedział i wypuścił, nie? A ten myśli. Po 10 minutach (siedzi jak w transie, chyba się zawiesił i o mnie zapomniał) pytam - co do licha ze nami jest (powiedziałam bardziej uprzejmie, w stylu - czy wszystko w porządku? A ta mądrala, że musi skończyć badanie. Mruknął coś pod nosem, że ok, że mam iść na salę. A wypchaj się, pomyślałam. Wieczorem stwierdziłam, że nic złego się nie dzieje, bo ani dodatkowych badań, ani leków nie zlecili. Fałszywy alarm zatem. Chyba.

Na obchodzie (dnia następnego), diagnoza:

- Tutaj u pani podejrzenie hipotrofii...
- Panie doktorze a co to jest?
- Proszę się nie martwić, to co najważniejsze, jest w porządku.

Będąc dzieckiem normalnym było (tak mi się przynajmniej wydawało), że lekarz dzieciakowi nie musi mówić, co jest nie tak, bo to rodzice są dorośli. Naiwna myślałam, że jak będę w szpitalu dla dorosłych, to sama się wszystkiego dowiem. TAKIEGO WAŁA. Nic nie powiedzą. Do położnych trzeba się uśmiechać, to coś się człowiek dowie. A lekarz albo ne wie, co powiedzieć, albo ma pacjenta głęboko w dupie. Ale oczywiście szeroko uśmiechnięty, stopień naukowy ma, dobrze leczy, to nikt złego słowa na pana doktora nie powie.

Hipotrofia - pielęgniarka roześmiała się, jak zapytałam czym jest to, o co jestem podejrzana. Mówi, że też to miała. To znaczy, że płód trochę mniejszy, niż powinien być, ale tragedii nie ma i mam się nie przejmować. No to, kurcze, mam się nie przejmować tym, przez co na wszelki wypadek wylądowałam w szpitalu, co ma medycznie odstraszającą nazwę? Świat zwariował. Badania zrobili mi jeszcze raz - one są ok.

Czekam pokornie na obchód sobotni. Zaraz wyjdę - a dupa, okazuje się, że mam.. albo mogę mieć... dystrofię wewnątrzmaciczną. Panie Boże słyszysz i nie grzmisz. W jakim to języku?! Czy to groźne? Nie nie, proszę się nie martwić. Czyli dzisiaj nie wyjdę? Nie. Nie...? Więc nie wychodzę, ale mam się nie martwić. ****, jak byłabym zdrowa, to nie byłabym w szpitalu i wtedy bym się nie martwiła. Co tu się dzieje, cyrk po prostu!!

Już nie zawracałam sobie głowy pytaniem kogokolwiek co to (bo jeszcze bym się przypadkiem dowiedziała) tylko wysłałam smsa mężowi, żeby na wikipedii sprawdził (wiki nigdy nie robi łaski). Okazuje się, że doktor użył zamiennika słownego. Nosz.. chyba się na mnie uparł po prostu!! Prawie zawału tam dostałam. Za to łaskawie doktor dodał, że ukrwienie łożyskowo-maciczne (czy inne cholerstwo) jest ok, i to jest najważniejsze, i - standardowo - mam się nie martwić. Wypuśćcie mnie...

Niedziela. Moje urodziny. Może do domciu? Gdzie tam, mojego lekarza nie ma. Zaczekać do poniedziałku, porozmawiać ze swoim prowadzącym. Naiwna...

Dzisiaj już na nic nie liczyłam. Wyposażyłam się w tonę jedzenia (bo to co oni podają to.. aż szkoda opisywać - z 3 posiłków obiad jest ok, a śniadanie i kolacja to suche kromki z herbatą, albo - o zgrozo - z jajkiem lub odrobinką masła, tak tyci-tyci, żeby przypadkiem nie poczuć go na języku). W szafce kilka jogurtów, banany, soki, woda, no i 15 odcinków HOUSE MD na kartach pamięci do telefonu (podczas pobytu obejrzałam połowę serii). Oczywiście jak psychicznie nastawiłam się, że zostaję, to mnie eksmitowali.

Wypisują, tak więc czekam na wypis. I czekam. CZEKAM. Razem ze mną 3 kobiety z sali wychodzą. Mówią, że wypis szybko będzie, bo nikt zwolnienia do pracy nie potrzebuje. Wypisy przed obiadem są, a obiad o 13. Jakby nie ja, to pewnie wyszłyby biedne kobieciny przed tą 13. Jednak jako, że towarzyszyłam im ja, to wszystkie zdążyłyśmy strawić ten obiad przed wypisem. Na karcie wypisu cośtam nabazgrane co mi było i w jakim stanie wychodzę. Jestem niemalże okazem zdrowia, 5 dni w dupę straconych! Ot diagnoza.

Na szczęście na porę kolacyjną jestem już w domciu. Szkoda tylko, że brakuje czystych naczyń, aby ów kolację przyrządzić. No i chęci też brakuje.. Tym 5-dniowym koniecznym odpoczynkiem jestem niesamowicie zmęczona...

Z rana odwiozłam klucze dla Szefa, potem na chwilę z mamą do dziadka skoczyłyśmy, no i siedzę teraz w domu i nie wiem co ze sobą zrobić. Zajęcia oczywiście by się znalazły, tylko leń mnie już dopadł ;)

Sprzątnęłam w kuchni - pozmywane, posprzątane, okruszków brak - wszystko jest na glans (do czasu, aż mąż zacznie robić kanapki ;) ). Zabrałam się też za porządki w lodówce i wywaliłam chyba z połowę jej wyposażenia. Po pracy męża wybieramy się na zakupy - a że leniuszki z nas, to zrobimy wielkie zakupy, aby nie było trzeba ich robić do końca przyszłego tygodnia. Więc luz w lodówce jak najbardziej wskazany :) Nie wiem tylko jak to wniesiemy, bo po wczorajszej wiadomości nie bardzo chcę cokolwiek wnosić na 3 piętro, zakupów będzie sporo, a nie będę mówić mężowi, żeby sam 3 rundki robił..

Kuchnia lśni ale na inne pokoje jakoś nie mam siły. Obejrzałam sobie 2 zaległe odcinki House MD (nałogowo oglądamy to wieczorami od 2 tygodni), planuję wskoczyć do wanny, i odwiedzić męża w pracy. Nigdy nie miałam okazji zobaczyć, z jakimi laskami tam pracuje ^^

Z tego, co opowiadał, jedna z nich w kilka dni po zatrudnieniu zapytała się, czy może coś nakleić na monitor - jakieś tam literki chce mieć. Po co? ...bo jej się lewa strona z prawą myli.

Jak zatrudniają tam takie dziewczyny, to nie ma bata, żeby nie były ładne ;)

Naiwna myślałam, że jak sobie zaplanuję tak będzie. No i oczywiście przeliczyłam się. Szef mnie wysyłał na urlop tydzień temu, to się upierałam, żeby zostać. Ostatecznie poprosili mnie o zastępstwo w innym salonie na ten tydzień (inna koleżanka ma wakacje), chętnie na to przystałam, wolne z Szefem uzgodniłam na najbliższy poniedziałek (opowiadając o pozytywnym ostatnim usg, sprzed 2 dni!!), a po wczorajszej wizycie u ginekologa... od dzisiaj mam siedzieć w domu :/

Jak mi zrobili USG ze skierowania i pytałam o wagę dziecka, to usłyszałam, że to się nie sprawdza, i ona tego nie robi (ale wielkość malucha ok). Jak to powiedziałam dla swojej ginekolog wczoraj wieczorem, jak poszłam do niej prywatnie, to oburzyła się i kazała zmienić sobie lekarza od USG (przy okazji zrobiła USG po swojemu i dodała 30zł do rachunku).

No i okazało się, że zgodnie z tym co 'usłyszałam' w poniedziałek - wszystko jest ok - wszystko, oprócz.. wagi dziecka. Bo waży 2100, a mam termin na za 3 tygodnie (5 sierpnia, chociaż przesunęła termin na 12 sierpnia, a wszyscy i tak dobrze wiemy, że dziecko najlepiej wie kiedy chce się wykluć i te daty mało znaczą..). Jak maluch wytrzyma w brzuchu 3 tygodnie a ja będę pić miód z cytryną, to urośnie do 3100. Miód z cytryną, rany jak to musi smakować...

Do tego dostałam jakieś dodatkowe leki, globułki, zalecenie, żeby brać nospe od razu jak mnie coś zaboli, bo.. mogę w każdej chwili urodzić!!

- Skurcze są?
- Raczej nie - bo rozumiem, że chodzi o takie mniej więcej 30-sekundowe? Czasami jak idę, to ten brzuch inaczej czuję, niż jak leżę i maluch mnie kopnie, ale to raczej nie skurcze chyba, bo szybko mijają...
- oj to nie jest regułą, że muszą być długie. Czasami są długie i nic się nie dzieje, a czasami mogą być krótkie i może zacząć się akcja porodowa. Więc bierzemy nospę, jak tylko coś zaboli.

Dziecko małe a ja mogę się czuć jak matka-prawie-rodząca. Wściekłam się (w połączeniu z posmutnieniem) niesamowicie. Po drodze do domu zatrzymałam się po miód i cytrynki, potem przy aptece (czynna do 20.30, byłam pod drzwiami 31po - ZAMKNIĘTE). Wkurzona zauważyłam, że brzuch twardy - mama w tym momencie, tym swoim anielsko pocieszającym głosem: 'no do porodu pierwszy krok to stres i napięty brzuch, stresuj się jeszcze bardziej!'. Ręce opadają :(

Zrelaksowałam się dopiero w domu jak zobaczyłam męża. Ten po wiadomości o moim błogim odpoczywaniu naiwnie sądzi, że jak będzie wracał do domu po pracy to będzie miał posprzątane i ugotowane, więc poniekąd ten układ nawet mu odpowiada. Uważa, że przesadzam, że jeżeli tylko waga dziecka jest nie w porządku, to to nadrobimy - i mi wcisnął na siłę naleśnika na kolację (ledwo wsunęłam, nie tak dawno jadłam obiad). Postanowił, że będzie mnie tuczył (czemu mi się wydaje, że mi na dniach zrobi kaloryczne ciasto?)

Po informacji, że coś z ciążą jednak nie jest w 100% tak jak powinno być, kiepsko mi się dzisiaj spało. Jak nigdy uważałam jak leżę i wierciłam się, aż brzuch mi do niczego nie dotykał. Teraz z rana mam jakiś humor beznadziejny.. aj, nic mi się już nie chce.

Szybko poszło. Doktor bardzo miła, pokazywała na ekranie dzidzię, opowiadała co jest co i pytała czy widzę, ale taką miała dykcję, że nic się nie dowiedziałam bo nie mogłam zrozumieć, co mi tłumaczy! Nie chciałam się dopytywać po każdym zdaniu, co powiedziała, to leżałam tam i potakiwałam tylko, zdenerwowana. Usłyszałam tylko, że nosek widać, ale tak pokazała palcem, że nie wiedziałam nawet gdzie patrzeć !!

Ostatecznie wyszłam z usg zadowolona, bo wszystko ok. Dopytałam się, jak mała się ułożyła - leży (całe szczęście!!) główką na dole (trochę po prawej). Potem upewniłam się, czy się już nie odwróci - raczej nie (chociaż to zrozumiałam..). Naopowiadali mi w szkole rodzenia, że czasami dzieci zamiast główką, to nogami wychodzą (ciut nie dorośli ^^ ) i nastraszona bałam się pytać, jak mała leży...

Mało utyłam, więc kolejną rzeczą, która mi spędzała sen z powiek, była waga malutkiej. Tutaj z kolei usłyszałam, że ona (doktor) nie określa wagi, bo to się nie sprawdza w praktyce, i mi nie powie ile waży dziecko, bo to bez sensu (???). Trudno. Za to powiedziała (to też zrozumiałam), że wielkość maluszka jest ok w stosunku do terminu porodu i żeby się nie martwić.

Coś tam jeszcze mierzyła i sprawdzała. Jestem niby w 37 tygodniu (na 40 możliwych ^^ ), ale wg jednego badania wyszło, że jestem w 34 tyg +/- 5 dni, wg drugiego jestem w 36 +/- 1dzień, więc chyba moja Majka dłużej będzie się wylegiwać w brzuszku zamiast w łóżeczku. Mogę zatem pracować dalej w spokoju hehe.

W sumie tutaj mi coś nie pasuje - dziecko wielkością ok w odniesieniu do norm w tym okresie ciąży, ale jednak ciąża wygląda na młodszą ?? Ale nie będę pytać, żeby znowu nic nie słyszeć, tylko patrzeć mądrze, jak jakiś student przy odpowiedzi. Pójdę do ginekologa jutro, to się dopytam.

Powoli kompletuję różne drobiazgi dla malutkiej, ale z kluczowymi rzeczami dalej mam problem:
- łóżeczko: turystyczne, czy normalne? Wolę turystyczne, teściowie na drugim końcu polski, a i konstrukcja taka, że maluch się nie poobija o drewno - ale czy na pewno w dobrą stronę myślę? I które dokładnie łóżeczko wybrać - tańsze (bo tylko na rok), czy droższe (bo przewijak większy), czy w ogóle łóżeczko-full-wypas z lampkami, dużym przewijakiem, melodyjkami i gwiazdkami z nieba. Pomiędzy najdroższym i najtańszym (w rozsądnych kategoriach cenowych) różnica wynosi 150zł, ale czy na pewno maluchowi będzie lepiej w tym droższym ??
- wózek: mieszkanie wynajmujemy super, jednak nie mamy windy a mieszkamy na 3 piętrze. Oczywiście osobą najczęściej znoszącą i wnoszącą wózek po schodach będę ja. Czy obstawiać za kluczowy element wagę wózka (bo można dorwać już za 8kg), czy dobre huśtanie (te dochodzą do 18 kg), czy tzw. 3w1 (stelaż + do wyboru gondola/spacerówka/fotelik do samochodu - to już co najmniej 15kg).
Jak się wgłębiłam w temat, to do wybrzydzania mam jeszcze:
* wózki, które mają/nie mają przekładanych rączek w stosunku do kierunku jazdy oraz z możliwością/bez możliwości regulacji ich wysokości
* materiały palne/niepalne
* wózki z bonusami w stylu parasolki ^^ czy folie antydeszczowe
* wózki wielofunkcyjne stelaż+cokolwiek albo specjalny wózek dla malucha, a potem zakup specjalnej spacerówki, i do tego osobny fotelik do samochodu
* oczywiście wózek musi mi się do tego podobać wizualnie (a już to jedno jedyne kryterium jest wysoko postawione)
* kółka duże do lasów, małe na chodniki, piankowe (lekkie), dmuchane(ciężkie), plastikowe (niepraktyczne), na sprężynach(z możliwością bujania, 1kg/koło), bez sprężyn (nie pobujam małej). Zawsze można dokupić bujaczek - kolejne 300 zł...
* jest jeszcze kategoria cenowa - od 300zł do ponad 10tysięcy (np z włókna węglowego). Ta cena to oczywiście przesada (aczkolwiek faktycznie takie wózki są, nawet na allegro), a z tych rozsądniejszych cen (o ile można to tak nazwać) to sporo jest wózków za jakieś 3 tysiące.

Rany, to jest wózek. Na rok do leżenia i na 2 lata do siedzenia. Powinno się kupić i mieć spokój, a ja tak marudzę!! Najbardziej bym chciała ten 3tysięczny z drugiej ręki za pół ceny, ale to jakieś 12-14 kilo (w porównaniu do 8kg brzmi kiepsko). Są jeszcze spacerówki (około 1700), w których można położyć plecki i robi się z nich prowizoryczną gondolę. 8 kilo. I pewnie na tym się skończy. Dość mam już tych wózków..

Planuję po porodzie zrobić prawo jazdy, wówczas wózek będzie mógł nocować w samochodzie (garażu i dostępu do piwnicy brak). Jak już będzie samochód, to pal licho wagę, ale zanim kupię samochód i zrobię prawko, to będę wykończona po porodzie i wolę lżejszy. I jesteśmy w punkcie wyjścia.. Eh, to zdecydowanie kobiety (w ciąży). Wcześniej byłam taka pewna swoich wyborów i decyzji a teraz, to tylko tyle wiem, że kocham męża, nie mogę się doczekać dziecka, i żaden przeklęty wózek mi się nie podoba. Do łóżeczka już nie mam siły.

Jeżeli chodzi o ciuszki, to tutaj chociaż problemu nie ma. Kryteria są 2: ma NIE być różowe (to najważniejsze), i ma być tanie. Kupiłam body, pajacyka, czapeczkę, bluzę i flanelowy kocyk - wystarczy. Resztę dostanę od rodziny i znajomych, nie ma sensu nic kupować teraz.

Skończę jakimś pozytywnym akcentem - już urlop z Szefem ustalony - od poniedziałku za tydzień oficjalnie się obijam :)

Po malowaniu nadeszła TA chwila, kiedy ciężko jest ruszyć kończynami (nie wiem jak on malował ściany, że go teraz uda bolą, no ale...)

Oglądamy serial, wtuleni jak zawsze, a ten mi się kręci i wierci, rozciąga te nogi na wszystkie strony, klepie się ('jutro dostawa, muszę je porozciągać' - porozciągać, na drugi dzień, w samą porę, na pewno pomoże). Tak strasznie mi go szkoda (ja podczas ciąży zapomniałam co to wysiłek fizyczny).

Po dwóch odcinkach nie wytrzymuję i zaczynam go masować. Niby uśmiechnięty leży, no ale boli dalej. Mówię w końcu (zgodnie z prawdą):

- już bym wolała, żeby to mnie bolało a nie Ciebie
- jasne! a ja bym sie w****iał, bo bym musiał wysłuchiwać twojego jęczenia, że cię boli. ****e, już wolę sam cierpieć !!

On maluje, ja standardowo w pracy (już mało zostało ;)). Po powrocie jestem zadowolona z rezultatów, co śmiało chwalę i się zachwycam, jaki ten mój ukochany jest ukochany. Czas na przestawienie mebli na swoje miejsce.

- może Ci jakoś pomóć?
- nawet tego nie podniesiesz
- ale mogę Cię tak wesprzeć.. na przykład mentalnie
- bardzo mnie wesprzesz, jeśli się przesuniesz ...

Znacie tą ironię losu, że jak na coś czekacie to nic się nie dzieje, a jak tego nie chcecie, to dzieje się z ponadprzeciętną częstotliwością?

Jestem wściekła. W tym tygodniu Monika ma wolne (już jako p. mgr ^^ ). Nie to, że nie podoba mi się, że poszła na urlop - należy jej się przecież, ja też dostane swoje 5 minut wolnego (w zaokrągleniu do 4 miesięcy).

Dobrze, że poszła na urlop, niech wypocznie.

Ale dlaczego, do licha, jak pracowałyśmy ostatni tydzień razem, to do salonu wchodziło po kilkanaście osób dziennie i było trzeba kombinować, żeby się nie zanudzić, a od poniedziałku - czyli od dnia, kiedy zostałam sama - non stop mam co najmniej 4 osoby w salonie ???!!!

Szef powiedział - będziesz mieć problemy, zadzwoń, przyślę Ci kogoś do pomocy. No i przysyła. Tylko, że jak ta osoba wchodzi, to ja automatycznie w ciągu kilku minut mam pusty salon. RAPTEM SIĘ USPOKOIŁO!!! Aż głupio prosić o pomoc, bo wychodzi na to, że wymyślam. A jak nie proszę o pomoc, to raz na jakiś czas klient się wścieknie i wyjdzie. Bo średnio z 5 minut wychodzi na Klienta, a jak siedzi ich w salonie 5 czy 7.. ? Czekają pół godziny albo i dłużej, a ja - no sorry, mimo, że jestem 2w1 ^^ to się nie rozdwoję przecież. I tak obsługuję po 2-3 osoby na raz (a przynajmniej się staram). Pocieszam się tym, że mi dobrze idzie, bo ludzie nie przeklinają pod nosem tylko cierpliwie czekają, miło zaczynają rozmowę, chętnie podpisują umowę i wychodzą zadowoleni. Więc nie jest źle.

W sumie przez te ostatnie 3 dni salon ma się lepiej niż w ciągu całego zeszłego tygodnia. I dobrze z jednej strony, ale do jasnej cholery, czemu zainteresowanie usługami jest odwrotnie proporcjonalne do ilości pracujących osób !!!!

Mama mi przywiozła obiad po 12stej - zjadłam po pracy, o 18. W ciąży niewskazane, ale kogo to obchodzi (w sumie nie ma co się dziwić, każdy myśli, że dokładnie tylko on ma pecha, bo z pewnością 30minut wcześniej czy później byłoby pusto). No i było kilku takich, co chcieli być chytrzy, i przychodzili po 3 razy, i za każdym razem kolejka ^^ Tacy są wyjątkowo mili. Właściwie wczorajszy dzień był wyjątkowy - nikt mnie nie zdenerwował, sami mili klienci, a biorąc pod uwagę ile ich było.. coś niesamowitego, że nikt się nie wydarł.

Dobrze, że na moment (dosłownie - MOMENT) wszyscy wyszli z salonu, to chociaż mogłam pójść się wysikać.

Moje plecy.... :(

Takie to dziwne, że zawsze to ustępowałam miejsca starszym i z brzuszkiem, a teraz to mi ustępują. Przedwczoraj jakiś 2-niby-pijaczków wstało abym miała miejsce siedzące (a nawet 2), a wczoraj jakaś 40-letnia uśmiechnięta kobieta (z komentarzem - 'lepiej panience ustąpić niż jakiejś starej babie' - padłam).

W pracy miałam Klientkę, którą zawsze miło załatwiałam - sympatyczna taka :) wczoraj się pyta, gdzie rodzę, bo ona jest położną i może się spotkamy !!! super ;)

I przez to spotkanie z nią mam zagadkę - bo powiedziała, że postanowiła, że jak będzie rodzić, to cesarką. Nie miałam jak się dopytać, bo Klient czekał w kolejce. Eh.. może na nią trafię podczas porodu, bo fajna kobieta i miło by było ;)