Efcia

Zrobiłam mały wywiad - wiele kobiet pracuje aż do porodu, tak maksymalnie do terminu. Z jednej strony głupota, bo zdrowie najważniejsze - ale jak znalazłam się w tej sytuacji, to uważam tak samo jak one- jak nie ma przeciwskazań to co ja w domu będę robić? Spasę się tylko przed tym kompem (na razie utyłam 9kg, po miesiącu przed kompem będzie 19kg ^^ ) a tak to chociaż się poruszam, a i kasa leci.

W pracy możemy wziąć sobie trochę wolnego (nie chcę pisać o szczegółach) kiedy nam pasuje, pod warunkiem, że się między sobą dogadamy. Ja doszłam do wniosku, że po porodzie to mnie przecież i tak nie będzie przez 4 miesiące, to sobie wtedy 'odpocznę' (z maluchem pod pachą, tja). Poród na 5-7 sierpnia, więc może od 1 sierpnia zrobiłabym sobie wakacje... Jakby nie było, Szefa mam super i złego słowa powiedzieć na Niego nie mogę, po macierzyńskim chcę wracać do swojej roboty (która też jest super) i do mojej współpracownicy (również super). W pracy się nie męczę, dużo roboty nie ma - dopóki nie mam skurczów pracować mogę. Ciąża bezproblemowa. Przeciwskazań brak ^^ Monika poszła do Szefa, wraca i mówi:

- Gadałam z Szefem, o wakacjach. Ja wracam do pracy 6 lipca i Szef mówi, że od wtedy masz wolne.
- ?! Przecież ja nie chcę iść na urlop przed porodem (i to jeszcze miesiąc przed..)
- To zadzwoń, powiedz co tam chcesz..
- No ale co dokładnie powiedział?

Obgadałyśmy całą scenkę, a że Szef zawsze miły to i miło się o takich wizytach u niego opowiada. Tak więc zadzwoniłam i się tłumaczę, dlaczego to maila nie wysłałam z informacją o moim urlopie (3 razy pisałam, zawsze coś wypadało i nie kończyłam albo nie mogłam wysłać).

- (...) dowiedziałam się od Moniki, że Szef chce mnie szybko na urlop puścić, a ja Szefie się dobrze czuję, a to jeszcze miesiąc do porodu będzie, a ja co w domu zrobię - zanudzę się przecież, a w pracy...
- Cicho! (śmiech) Ja nie wysyłam Ciebie na wolny urlop, tylko na zwolnienie zdrowotne, na które sobie dawno zapracowałaś. Wpadnę w poniedziałek, to pogadamy.

Fakt faktem pracuję od roku i nigdy (oprócz ślubu) żadnego wolnego nie chciałam, a że się staram i problemów ze mną nie ma, to może faktycznie mi się trochę wolnego należy, ale żeby aż miesiąc? Aż mi się głupio zrobiło, było trzeba tego maila wysłać. Jak już Szefa widzę (co się mało kiedy zdarza), to nie pyta się jak w pracy nam idzie, tylko jak się czuję. Jak Monika trafiła na żonę Szefa - prosiła żeby mnie pozdrowić. Szef dowiedział się, że jestem w ciąży - uśmiech od ucha do ucha, pogratulował. Super człowiek, nigdy nie myślałam, że szef może być taki 'ludzki', sympatyczny i wyrozumiały - po prostu. Aż się chce być wobec niego fair - wszyscy pracownicy tak uważają.

Przed telefonem do Szefa obgadałam wszystkie 'za' i 'przeciw' z Mężem (-i co ja będę robić w domu mężu? -jak to co, będziesz gotować, sprzątać..) i Mamą (nie rezygnuj, pokaż że ci na pracy zależy!!), i we trójkę jednogłośnie uważamy, że póki wszytko ok i czuję się dobrze, to nie ma potrzeby rezygnować z roboty.

Jedyne co jest pewne, to że jak Monika mi ucieknie na wakacje, to będę kogoś potrzebować do pomocy, i wyjdzie szydło z worka - jaki to ze mnie leń się zrobił grubaśny ;)

A potem tylko się modlić, aby wrócić do mojego Szefa, do tej samej filii, i do mojej wspaniałej współpracownicy - tak mi tam dobrze, że sobie innej roboty wprost nie wyobrażam! :>

Przyrządzona przeze mnie od prawie zera (no, od postaci bezostnej).

Wracam po pracy do domu - zakupy zrobione podczas mojej nieobecności, wszystko leży na swoim miejscu, a na samym środku kuchni na talerzu rozmrożone już 2 rybki, które razem z ziemniakami na widocznym miejscu leżą i czekają aż się nimi ktoś zajmie (w brzuszku burczy). U męża w oczach da się wyczytać 'jestem zmęczony'. Ja też jestem zmęczona, ale mniej - zatem już nie marudzę - dla męża jestem gotowa do poświęceń. Więc ja robię obiad. :P

I to taka drobnostka, niby szczegół, a ja pełna radości, że mąż pomyślał o zakupach i sam rozmroził rybę. Bez mówienia ;) Po pół godzinie, kiedy skończyłam obierać dziesiątego ziemniaka, wzięłam się za robienie rybki, czyli - jajko, bułka tarta i na patelnię. Ot, filozofia ;) ale nigdy nie robiłam.

Gotowe paluszki rybne na patelnię robię dosyć regularnie co jakiś czas (czyt. gotowe wrzucam na patelnię). A filet robiłam po raz pierwszy. Wyszło bardzo smacznie, co męża bardzo zdziwiło, a mnie jeszcze bardziej ;) Samoocena oczywiście osiągnęła zenit.

I w końcu(!) do tego herbata z normalną cytryną - a nie Real'ową czy Auchan'ową, którą się ciśnie i nic nie leci. Odkryliśmy (vivat spostrzegawczości - sterczy przy bloku) budkę warzywniczą. Jakie tam wszystko duże i świeże! Z głupiej budki z warzywami pod bokiem też się cieszę. Ze wszystkiego się cieszę.

Coś w tej ciąży faktycznie wylewają się ze mnie te uczucia.

...Zapytał, kiedy napisałam 'Cześć'. W0tek, jedna z niewielu osób, które się dowiedziały o ciąży, kiedy jej nie było widać - wspólny kolega z dawnych czasów, kiedy to spędzaliśmy całe dnie przy komputerze (każde na swoim końcu Polski - ja na Podlasiu, Mąż na Śląsku, kolega na Zachodniopomorskim).

- Maja ^^ lasencja
- hehe no proszę proszę, Maja, Lasencja na drugie pewnie
- pornografie na ostatnim usg dostałam, zrobiła mi wydruk i pokazała że idealnie widać, że dziewczynka. Oczywiście potakiwałam, ale nic nie widać
- załóż jej profil na nk i na fotka.pl jak już ma zdjęcie

Źle się czuję. Mdłości jakieś, czy to na wymioty zbiera - jakieś takie śmieszne uczucie. Coś podobnego do kaca. Mówię mężowi zatem jak się czuję - problem Jego zdaniem jest oczywisty.

– A co się dokładnie dzieje?
–(opisuję)
–Oj.. no, ale Ty się ciesz, że przez 7 miesięcy się dobrze czułaś i dopiero teraz coś się zmieniło..
–Łatwo Ci mówić
–He, albo pójdź do lekarza i powiedz - jestem w 7 miesiącu i mam mdłości. Czy coś ze mną nie tak?

I mąż znowu zadowolony, że mu się żart udał. Szybko się położyliśmy, pogadaliśmy, przytulił mnie - raz dwa mi przeszło :)

Od rana dobry humorek mam - legitymacja odebrana (stemplowanie do końca miesiąca jest zbędne), badania zrobione niesamowicie szybko i bez kolejki - wyniki jutro, podobnie jak wizyta u lekarza :) (będę miała okazję się zapytać co tam mąż wymyślił..) później w drodze do pracy odkryłam hurtownię kosmetyków i zaraz obok hurtownię bielizny. Cóż więcej kobiecie do szczęścia potrzeba.. ;) Po skromnych zakupach załapałam się jeszcze do sklepu z butami, który likwidują na dniach- wyszłam w nowych butach (w końcu bez obcasów) po obniżce -70%. Słodko :)

Budzisz się o 6 rano, zanim się zwleczesz z łóżka wybija godzina 7, na 10 masz do pracy. W między czasie trzeba skoczyć na badania i nic nie jeść przed nimi. I nigdy nie wiem - czy wychodzić o świcie, mieć badania z głowy szybciej i czekać X czasu na mieście aż wybije godzina o której powinnam pojawić się w pracy, czy raczej zwlekać z wyjściem z domu, żeby zrobić badania, od razu szybko zjeść i iść do pracy na czas.

Do pierwszego wariantu jestem zbyt leniwa. Przy wyborze drugiego wariantu zdycham z głodu... :/

Mało już zostało mi tych badań, byle do sierpnia...

Jak przychodzi co do czego, to prawie zawsze mam więcej szczęścia jak rozumu - mama mi to od urodzenia powtarza i trwamy w tym przekonaniu.

Przykładowo zrobienie głupich zakupów - jak mama pojedzie ze mną, zawsze jest jedno jedyne wolne miejsce, które się zwalnia dokładnie wtedy, kiedy do niego podjeżdżamy - często jedno z najbliższych od wejścia do sklepu.

Podobnie, kiedy dzień jest pochmurny - w momencie, kiedy wracam do domu i przechodzę przez klatkę, zaczyna padać deszcz. Albo jak wychodzę - rozpogadza się.

Albo jak coś kupuję - zawsze ostatnia sztuka.

Dzisiaj jadę do ZUS-u. Po zmianie nazwiska nie mam już ubezpieczenia od mamy z pracy - żyję na swój rachunek. Tak więc ślub był w kwietniu. Zanim ochłonęłam po imprezie minął tydzień. Potem do fryzjera przed pracą i biegiem do fotografa. Na zdjęcie oczywiście czekamy do dnia następnego, bo po mojej pracy to już fotograf nie pracuje. Potem przed pracą biegiem po odbiór fotki i dalej biegiem do urzędu miejskiego, żeby wymienić dowód. Tyle pisania, że trzeba to w domu wypełnić i przynieść dzień później, bo do pracy nie zdążę (w sumie dałoby się zrobić na miejscu ale jak człowiek się spieszy to się myli). W końcu przygotowana idę z tymi papierami i zdjęciem do dowodu - to się znowu okazuje, że miesiąc trzeba czekać na odbiór. Po odbiorze dowodu (tydzień temu odebrałam) dopiero mogę iść do ZUS-u złożyć podanie o legitymację ubezpieczeniową. Dostaję 2 papierki do wypełnienia i podstęplowania przez mojego Szefa. Zanim sprawdzę na swojej umowie co mam wpisać na papierkach, zanim przejdę się do siedziby Szefa, zanim on to sprawdzi i zanim to odbiorę - kolejne kilka dni. W końcu wszystko gotowe, następnego można iść do ZUS-u. Mówię do męża wieczorem:

-Ciekawe, czy tą legitymację ubezpieczeniową dają od ręki..
-haha.. ja drugi tydzień na nią czekam
-...

No i super - w czwartek wizyta u ginekologa, dzień wcześniej badania, do tego USG - lekką ręką 100zł. A MAM UBEZPIECZENIE! Tyle, że na słowo.. Nie daj Boże urodzę wcześniaka, to poród w porywach do 3000 kosztuje. Nie masz legitymacji - sorry, płać.

Wstaję o świcie w poniedziałek, przed pracą trzeba się do tego ZUS-u przetransportować - tylko nie wiem jak, bo połączenia autobusowe beznadziejne. Dochodzi godzina 8, zaraz wychodzę - dzwoni Mama - może mnie gdzieś trzeba zawieść? Telepatia ?! Mówię zatem - więcej szczęścia jak rozumu.

Tak więc jesteśmy z mamą w ZUS-ie. Weszłyśmy do środka - zaczęło padać. (Jak potem wyszłyśmy oczywiście przestało). Idziemy do miłej_pani_z_okienka, a... po drodze, przy stoliczku, siedzi jakaś kobietka i składa legitki. Mama do niej podchodzi (ja nauczona stać w kolejce i nie wymagać czegoś, co utrudnia pracę innym i wznosi mnie ponad innymi, którzy mają równe prawa co ja. Moja mama dokładnie na odwrót)

-Pani, a ile sie czeka? 2 tygodnie? bo tu córka rodzić będzie, na czwartek wizyta u lekarza, nie dałoby się szybciej?
-to powie pani kolezance w okienku ze pilne, to szybciej zrobie

Nie wierzę. Podchodzę już samodzielnie do okienka i wyjaśniam - zmieniłam nazwisko, potrzebuję legitymacji ubezpieczeniowej, we czwartek mam wizytę, chciałabym wyrobić legitymację szybciej. Ale ta pani już nie z tych miłych - a bo się nie da, bo 2 tygodnie, bo inni czekają... Po wyjaśnieniu i potwierdzeniu przez panią_przy_stoliczku, że zrobi szybciej, dopisała na górze 'PILNE!'. Pani_z_okienka powiedziała, że pani_ze_stoliczka nigdy tu nie pracuje, i tylko teraz na chwilę przyszła. Szok - ile rzeczy jednego dnia może aż tak bardzo nagiąć się na moją korzyść? Pani ze stoliczka mówi - to jak we czwartek wizyta, to ja na tą środę zrobię! Reasumując - wyrobię się na usg, na badania i na wizytę z legitką. Mam nadzieję, że nie zapeszam w tym momencie, ale jestem tak niesamowicie szczęśliwa, że musiałam o tym napisać:P I oczywiście podtrzymuję - więcej szczęścia jak rozumu.

Niestety reguła ta nie ma swojego odzwierciedlenia podczas czekania w kolejce do kasy, kiedy zakupy robimy z mężem w hipermarkecie - jego pech przewyższa moc wszystkich moich szczęśliwych gwiazd. Zawsze albo skończy się papier na paragony, albo brakuje jakiegoś kodu kreskowego, albo baba się uczy, albo coś się zatnie w kasie, albo ekspedientka wlecze się jak... wlecze się jak.. jak ja z rana żeby zejść z łóżka.. (to chyba najtrafniejsze porównanie).

Uwielbiam w swoim podejściu do życia to, że zapamiętuję głównie to, co mi się udaje i do czego mam szczęście, a do trudności podchodzę z dystansem i raczej bez emocji. Chyba właśnie przez to podejście wydaje mi się, że jestem najszczęśliwszą babką na świecie i po krótkim zastanowieniu - chyba tak właśnie jest ;)

Koniec z wykładami w szkole rodzenia.

Z teorii było kilka ważnych rzeczy, ale większość była takim.. gadaniem dla gadania. Jeszcze zależy, kto prowadził - na większości wykładów notowałam co jest ważne (kilka kartek wyszło). Raz prawie nic nie słyszałam. Raz nie wiedziałam, czy to faktycznie istotne informacje, czy to żarty. Ostatni wykład połowa zainteresowanych opuściła przed czasem (w tym ja - był taki interesujący że myślałam, że zasnę).

Narozdawali nam reklamówek z gratisami w postaci kremów, maści, olejków, chusteczek nawilzających (wszystko dla dzieciaków) i kilka kilo makulatury (dla mam, żeby nie było że nic nie dostajemy).

Na zajęcia gimnastyczne oczywiście chodzimy aż do wyklucia maluszka. Zadziwiające, ile kobiet jest tam bez obrączek. Zwracam uwagę na obrączki, bo moja jest jeszcze świeżym zakupem i jestem nią ciągle zachwycona i co raz porównuję czy przypadkiem ktoś nie ma ładniejszej - co się jeszcze (na szczęście) nie zdarzyło ;)

Rozwiązania są dwa - albo obrączka jest, ale zdjęta ze względu na opuchnięte palce, albo tyyyyyyle wpadek 'nie po bożemu' ;). Ja w pewien sposób łączę te 2 grupy - obrączkę mam a i wpadka zaliczona. Tego złotego GPS'a będę nosić na paluchu do oporu, aż koniecznym będzie zdjęcie (co najprawdopodobniej nastąpi za 2-4 tygodnie, ma być upalne lato więc palce puchną, a że ja jeszcze w ciąży..)

Codziennie patrzę na brzusio i sprawdzam, czy rośnie. Różnicy w wyglądzie brzusia nie widzę, za to ubrania inaczej się układają, więc chyba rośnie. Oby. Chciałabym, żeby był już taki wielki okrąglutki :))

Mąż mówi, że brzuch jest wielki (do tego oczywiście dodaje, że grubas ze mnie straszny) i żebym się nie bała, że za mały. No ale mi niecałe 2 miesiące do porodu zostały. Niechże się powiększa maksymalnie.

Na początku ciąży rzuciłam palenie. Tylko na pół roku niestety - zrobiłam się taka wstrętna, że ciągle coś mi nie pasowało i się kłóciłam. Do tego dochodziło zdenerwowanie tym, że mąż pali, ja też chcę, a nie mogę. Aż w końcu, głupio i egoistycznie, też zaczęłam palić. Potem podczas przygotowań do ślubu znowu nerwy, więc papieros w ręku pozostał. A po nerwach okazało się, ze nałóg powrócił. Przeklęty!

Wyczytałam, że jak rzuci się palenie w 30tyg ciąży, to jest szansa na to, że maluch nadrobi wielkością i wagą w porównaniu do innych maluchów mam niepalących. No to wmawiałam sobie wstręt do papierosów w tym 30 tygodniu, i znowu rzuciłam. Tydzień nie palę. Do końca ciąży trzeba się wstrzymać, do końca karmienia, i najlepiej do końca życia do tego nie wracać. Paskudztwo!

Prawdopodobnie najważniejszym okresem podczas ciąży, kiedy palenie najbardziej szkodzi, są ostatnie 2 miesiące ciąży, kiedy to rozwijają się płuca maluszka. Nie chcę się usprawiedliwiać - wyszło jak wyszło i głupio zrobiłam - ale chociaż pół roku na początku nie paliłam, a i najważniejszy końcowy okres się powstrzymam, miejmy nadzieję, że wszystko będzie ok.

Humor mam beznadziejny - mąż wyjechał na 4 dni. Kiedyś się tygodniami nie widzieliśmy i każde przeżyło bez problemu, a teraz chyba jakoś przesadzam- najchętniej bym się schowała pod kołdrę i wyczekiwała aż przyjedzie i mnie przytuli. Tak strasznie tęsknię!

Mogłam jechać z nim, ale doszłam do wniosku, że w 3 trymestrze nie wskazane mi jest jeździć po 6 godzin samochodem na drugi koniec Polski w tą i z powrotem, żeby się nie wyspać w sobotę (wesele), i to tylko po to, żeby w poniedziałek znowu cały dzień spędzić w aucie. Chętnie bym pojechała, dawno teściowej nie widziałam - w sumie to od ślubu ;) Zawsze chętnie odwiedzam jego rodzinę, tym razem zdecydowałam się zostać... i teraz żałuję :(

Jak Monika w pracy zobaczyła jak myślę o jego wyjeździe, to go od razu pogoniła (chciałam jej wyrwać słuchawkę ale się nie dawała), że koniecznie ma do mnie przyjechać przed wyjazdem po jego pracy (były takie plany, ale godzinowo nie mogliśmy się zgrać i zrezygnowaliśmy). Ostatecznie przyjechał się pożegnać, podczas gdy ja już na zapas od rana za nim tęskniłam. Pożegnaliśmy się, każde pojechało w swoją stronę - on do domu spakować się (pora najwyższa) a ja na uczelnię.

I tak jadę na egzamin, tradycyjnie rozglądając się na wszystkie strony po moim pięknym zielonym mieście (Białymstoku, jakby ktoś ciekaw) - a na wszystkich skrzyżowaniach stoją kobiety reklamujące wyprzedaż w jednej z galerii handlowych - ale jakie laski ! wysokie (pewnie na czymś siedziały), w długich, jaskrawych, czerwonych sukniach w stylu średniowiecznym, a obok faceci we frakach ze złotymi ozdobami - dziwię się, że nie było wypadków na drogach, bo bardzo się rzucali w oczy ;)) Trzymali tabliczki z informacją o wyprzedaży - tylko dziś w godzinach 20-24 nawet do -70%. A że humor mam jaki mam - zdecydowałam się zobaczyć, co tam dla mnie przygotowali po uczelni.

Moi rodzice mieszkają w przepięknym miejscu. Kilometr od centrum miasta, pomiędzy dwoma parkami, okolica spokojna, powietrze czyste, mały ruch, fajny blok. Ostatnio pobudowali nam gmach (tzn wyrestaurowali zabytek dobudowując i wkomponowując do niego gmach) za oknem - reklamowany jako super-nowoczesną-jedną-z-najlepszych-w-Polsce-o-ile-nie-w-europie-galerię: Alfa. I pewnie byłoby to zgodne z prawdą, gdyby nie wysoki luksus galerii wiążący się z wyższymi cenami w porównaniu do innych placówek tych samych firm. Kiedyś było jedno Auchan, na ówczesne czasy supernowoczesne, podzielone na część warzywną i butiki zagranicznych firm - jak ludzie się na to rzucili ! Chodząc po takim Auchan, jednym jedynym przez wiele lat w naszym mieście, było trzeba wymijać się z ludźmi na każdym kroku. Jakiś czas temu, po wyborach, raptem wydano kilka zgód na budowę kolejnych handlówek i ludzie się podzielili - wszędzie jest w miarę spokojnie, a w Alfie nawet za spokojnie - ceny zniechęcają. Na otwarciu były tłumy, a teraz ludzie o tej galerii jakoś pozapominali. Jakie było moje zdziwienie, kiedy zobaczyłam korek na mojej ulicy - tam gdzie przeważnie było kilka samochodów na całej jej długości- 'bydło zmierza do Alfy'. Na ulicy korek, na chodnikach tłumy. A ja cwaniara mam parking pod domem bliżej, niż nie jedno stanowisko pod galerią ;)

W środku ludzi masa. Chyba wszystkie 300tys mieszkańców się zjechało. Jak na pielgrzymce. Gorąco, bo klimatyzacja nie wyrabia. Zaduch. Ciągle ramię w ramię z kimś nieznajomym się idzie. Ludzie coś oglądają, przymierzają, nie ma jak ich mijać. Znalazłam fajne spodnie, idę przymierzyć. Patrzę na kasę - kolejka aż do wyjścia. Dochodzę do przymierzalni a tam TAAAAKA kolejka. Ludzi na oko tyle, co z dwóch klas w podstawówce. Wściekłam się, wyszłam. Nie będę w jednym sklepie spędzać dwóch godzin.

Oczywiście we wszystkich sklepach było to samo z przymierzaniem. Aż się człowiekowi robiło słabo na samą myśl, ile trzeba stać w kolejce wpierw żeby ciucha nałożyć a potem żeby go kupić. Spodni więcej nie szukałam, za to znalazłam kilka fajnych bluzek. Już w nosie miałam nawet szukanie przymierzalni - szukałam jakiegoś lustra na ścianie i nakładałam to na swoją bluzkę. Zaoszczędziłam chyba ze 2 godziny w ten sposób ;) Łącznie wyszłam z 4 tunikami i 1 sukienką. Z rozmiarów M/L zmiana na L/XL, nie wiadomo czy się cieszyć, że maluszek rośnie, czy jęczeć 'jak ja teraz wyglądam' -bo nie widać ciąży (chyba że ktoś wie jak wyglądałam), tylko wychodzi na to że mam trochę za dużo kilogramów od wcinania fast foodów.

Bardzo chciałam kupić buty sportowe. W jednym sklepie niczego ciekawego nie ma - chyba że chciałabym pantofle, ale nie chcę. Adidasów brak. W drugim ludzie toczą bitwę o przetrwanie w dusznościach bez przestrzeni życiowej - nawet nie wchodziłam. W trzecim na szybie kartka - wyprzedaż od 29,99. O fajnie, rozejrzyjmy się.

Wchodzę a tam - przysięgam, huragan przeleciał. Na środku sklepów obuwniczych często stoją prowizoryczne półki poskładane z pudełek po butach, i na tym są eksponowane buty z tych kartonów. Tym razem wszystkie kartony zostały zmiecione we wszystkie strony świata. Buty i jakieś kartki (i ciekawe co jeszcze) porozwalane pomiędzy nimi. Na półkach (które nie wiem jakim cudem 'przeżyły') but na bucie bez ładu ani składu. Ludzie gdzieś biegną, kopią te pudełka porozwalane, jakaś dziewczynka coś mierzy- ludzie ją prawie staranowali. Najbardziej szkoda ekspedientek - patrzyły tępo przed siebie jak zahipnotyzowane. Niezłe perspektywy, sprzątać od północy (bo wyprzedaż 20-24) do świtu po czymś takim. Gorąco mi się zrobiło, wyszłam. Szybko zapomniałam, że się smuciłam, bo zakupy w sumie udane. Jeszcze szybciej zapomniałam, że jestem zadowolona z zakupów, bo po wejściu do domu padłam z nóg ze zmęczenia.

Patrzę na zegarek - 23. Trzy godziny minęły ot tak, a przecież zawsze w takich miejscach spędzałam nie więcej niż godzinkę. W domu zauważyłam, że chodzę na palcach - nie byłam w stanie oprzeć ciężaru ciała na piętach. Ledwo miałam siłę zjeść obiadokolację. Mama się cieszy, że przyszłam chociaż na weekend do niej, więc zadowolona że mojego ukochanego nie ma. Przypomniała mi, że wyjechał no i ja znowu smutna...

Żeby się pojawić na wykładzie trzeba było się zwolnić z pracy pół godzinki. Z rana był taki ruch w moim salonie, że myślałam, że nie uda mi się zostawić Moniki samej- i to jeszcze sami problemowi klienci przychodzili (nienawidzę ludzi, którzy przychodząc z reklamacją uważają, że WSZYSTKO im się należy, a jak zaczną piłować ryja- inaczej tego nie ujmę- i zrobią mi awanturę w salonie, to ja -tak uważają - stanę na głowie, pozmieniam wszystkie regulaminy i oni dostaną to, czego chcą. TAKIEGO WAŁA!!! Niechby byli kulturalni i się uśmiechali to bym robiła wszystko żeby im jakoś pomóc. A tak jakoś specjalnie mi się nie spieszy do pomagania- niech piszą podania po 5 razy, a co). Miałyśmy wszystkiego dość.

Na szczęście dzień szybko minął, ruch zmalał, mąż po mnie przyjechał, zawiózł do szkoły rodzenia - zły jak diabli, bo parking cały zastawiony i nawet nie ma jak wyjechać z małej bocznej uliczki. Mąż zawsze wścieka się na białostockich kierowców, bo uważają, że każdy z nich osobno stoi ponad prawem i wszystko może- od jazdy po wielkich parkingach pod prąd, przez stawanie w taki sposób, że nie ma jak przejechać, a na idiotach wymuszających pierwszeństwo albo nie wpuszczających do ruchu drogowego kończąc.

Udało się - dojechali szczęśliwie, ja wyskoczyłam i idę do szkoły, a Mąż wyczynia lekkoatletykę na jednym kółku aby ominąć tor przeszkód i uciekać ze szkoły rodzenia jak najszybciej, jak najdalej ;)

Już na wstępie niemiła niespodzianka - na schodach musiałam się natknąć na byłych współlokatorów (też wpadli, jakby nie mieli kiedy tylko dokładnie wtedy, co my!) do których czuję wstęt równie silny jak do kuwety ich dwóch kotów, która stała pod stołem w kuchni i była sprzątana - oby - 2 razy w miesiącu. Mieszkając pół roku razem, z najlepszej przyjaciółki z czasów 'piaskowniczych', zrobił się największy wróg- wystarczyłoby, żeby zrobiła się (albo raczej, że ujawniła się, że jest) nieszczera, ale na dodatek okazało się, że po wspólnym mieszkaniu jesteśmy kilka stów w plecy - za kaucję i za zawyżanie rachunków - bo to oni 'ściągali haracz' i rozliczali się z właścicielem- luźno zostawiając sobie ze stówkę czy więcej w kieszeni co raz. Jak ich zobaczyłam na szczycie schodów patrzących na ludzi wchodzących na górę (w tym mnie) - szlag mnie trafił. Szybka decyzja - czy 'cześć', czy 'pocałujcie mnie w dupę', czy olać, czy przez przypadek nadepnąć - wybrałam luźne przejście obok nich z głową postawiną wysoko i zajęcie miejsca jak najdalej (wybrałam trzeci rząd z kilkunastu). Chyba pomyśleli w podobny sposób, bo do końca zajęć ich nie zobaczyłam.

Siedziałam sobie z 15minut czekjąc, aż kobieta się zdecyduje czy korzystać z mikrofonu, czy nie. Pyta się kilkanaście razy, czy ją na końcu słychać - bo sala wielka, ludzi tłum, a ona taka drobniutka stara się coś przekazać. Nikt z tyłu nie odpowiada - nie wiadomo czy oni nie słyszą pytania, czy to my nie słyszymy odpowiedzi. Decyzja - mikrofon jest potrzebny, ale okazuje się, że nie działa.

- Proszę państwa może ktoś się na tym zna..
- (losowe odpowiedzi) - a włączone? a baterie są? a może rozładowane? a głośniki włączone? a gdzie są w ogóle głośniki? o idzie informatyk!
- to super to niech pan tu popróbuje a ja zacznę.. (mija 5 sekund) o, działa! dziękuję. 1,2,3, słychać mnie?

Okazało się, że głośniki są z przodu sali. Padłam. Podkręciła głośność (udało się ;)) i zaczęła opowiadać..

Temat - ciąża i poród. Kilka nowych informacji doszło do mojej 'bazy wiedzy', najbardziej się cieszę z opisów czterech miejsc w mieście, gdzie można rodzic - razem ze zdjęciami. Komedią było 'puszczenie' przez salę jednorazowych majtek i podkładów dla kobiet po porodzie - wyglądało to jak majtki babci, w dziurki- takie przezroczystawe, i do tego pampers bez taśmy do zaklejania na pasie. Potem wkładki laktacyjne. Reakcja ludzi taka sama- niektórzy podawali jak najprędzej dalej, jakby się brzydzili. Ja tam się uśmiałam ;P

Potem były listy zakupów - W końcu dowiedziałam się, co warto zabrać do szpitala, a czym sobie głowy nie zawracać. Niedługo będzie trzeba zacząć się zaopatrzać w produkty dla maluszka - wmawiam sobie, że mam jeszcze na to sporo czasu ;)

To, co bardzo spodobało mi się na wykładach a co nie było ich częścią - siedziała przede mną para. Koleś mega-w-barach (prawie nic nie widziałam, musiałam się wiercić na krześle żeby coś załapać ze slajdów) i laska oparta o jego ramię. Widać, że coś jest z nimi nie w porządku. Nie ubliżając nikomu - byli po prostu nie w pełni sprawni. Jak mi się miło na sercu zrobiło widząc osoby w pewnym stopniu kalekie, obejmujące się czule, wspólnie siedzące na wykładzie o ciąży. Każdy ma szansę na szczęście, i im się udało. Naprawdę się ucieszyłam.

Po wykładzie pora na reklamówko-upominki w postaci kremów do pupy niemowlaka, jakieś chusteczki nawilżające, płyny do kąpieli (wszystko w wersji slim - czyli 'spróbuj ale nie używaj bo zanim powąchasz to się skończy') i do tego tona makulatury - jak dbać, co kupić, bez jakich kosmetyków dziecko na pewno sobie nie poradzi. Już widzę jak wszystko to kupuję :P Musiałabym wynająć drugie mieszkanie na rupieciarnię.

Miał po mnie przyjechać, ale wybraliśmy inne wyjście - wrócę autobusem (chociaż kilka kroczków zrobię samodzielnie - chociaż dzienny limit ruchu chyba wyczerpałam po porannej gimnastyce ;)) a w domku będzie na mnie czekał gotowy obiad.

Był pyszny:)

Z rana na 8.30 (zdążyłam ;)) gimnastyka z ~20 laskami na sali. Nabawiłam się kompleksów - u wszystkich dziewczyn/kobiet takie okrąglutkie brzusie, a mój taki niepozorny.. nie wiem czym się martwić - czy tym, że może mój jest za mały (co mi moja przewrażliwiona mamusia ciągle powtarza), czy tym, że chciałabym być okrąglejsza - bo to w końcu jest jakimś niekobiecym podejściem do swojej figury. Ostatecznie stwierdziłam, że jestem najmłodszą na userliście gimnastycznej pod względem terminu porodu i mam prawo mieć mniejszy brzusio a na jego wielkość jeszcze spokojnie będę mieć czas narzekać.

Pani Tereska więcej mówiła o-wszystkim-i-o-niczym (w między czasie wplatając informacje o refluksie czy zanikaniu narządów u kobiet około 80siątki z braku sexu [!!!]) niż instruowała w ćwiczeniach. A ćwiczeń to tyle co kotek napłakał- co raz odpoczywałyśmy oparte o ścianę. Ćwiczenia jak w przedszkolu - robimy kółka rękami i zaciskamy piąstki, potem strzepujemy. Albo na leżąco kręcimy stopami. Albo robimy koci grzbiet na klęczkach. Jakieś standardowe skręty tułowia, kilka kółeczek bioderkami. Myślałam, że nam jakieś piłki do siadania dadzą - może kiedyś dadzą, na razie trafiłam na WF do podstawówki.

Prowadząca mnie rozbroiła swoim humorem - ile można się śmiać ?! I jeszcze zawsze z pierwszym złapaniem oddechu wychodził jej 'świnkośmiech'. Do tego bardzo oryginalne poczucie humoru.

Przytaczała m.in. historię o licealistce z domu dziecka którą poznała, która po wyjściu 'na wolność' ulokowała się w slumsach, której chłopak zapadł w śpiączkę a później zmarł, która urodziła 5 miesięcy temu (vivat uświadamianiu w domach dziecka - wychodzisz i zaraz brzuszek!). Dziewczyna pieniędzy nie ma, a p. Tereska oburzona - bo w tą sobotę chrzest tego dziecka był, a ksiądz- ona nie chce go nawet określać kim on jest- ale pieniądze wziął- na sugestie o braku kasy powiedział że no.. no oczywiście on rozumie, no ale- oczywiście co łaska.. bla bla. (chociaż nie zarzucił takim hasłem jak w mojej parafii - że za wydanie papierka z zapowiedzi ślubnych należy się w naszej parafii 100zł!!!). Jak zaczęła mówić o tym, jaki z niego pedał (właśnie tego sformuowania używała) - cała sala pękała ze śmiechu. Jakby nie było - jeżeli dorosła kobieta, lat 40 z hakiem, pokazuje jaki to ksiądz jest 'och i ach', a jak skacze do lusterka, a jakie robi miny i ogolnie jaki jest jego sposób zachowania i prowadzenia konwersacji - to istna komedia.

Dalej opowiada o tej dziewczynie - o tym, jak poszła (nasza instruktorka) do slumsów sprawdzić, w jakich warunkach ta dziewczyna mieszka. Poznała kobietę, której jakiś czas temu mąż zmarł. Napomknęła o tym - że przykra sprawa, bo słyszała że mąż nie żyje.. a tamta do niej: 'No, nie żyje - o w tym pokoju obok zginął, z mojej ręki, nożem go dźgnęłam !!'. Potem temat o jej dziecku - 'O widzi pani, tu jeszcze po nim jest ślad na ścianie'. Co raz napomykała o tym, że jej nie było w domu - człowiek nie obcuje z takim towarzystwem, to myśli, że może za granicę wyjechała zarabiać - a gdzie tam! W więzieniu siedziała. Po krótkiej analizie wszystko się zgadza. Jak najszybciej p. Tereska podjęła działania, i licealistka ma gdzie mieszkać a dopóki się uczy nawet nic za to nie płaci. No i już w szkole rodzenia doszli do wniosku, że po liceum poślą ją na studium kosmetyczne - żeby od razu miała jakiś fach w ręku, to już sobie poradzi. Bo na razie to człowiek taki nieporadny, że nawet jak jej wizytę u lekarza na ostatni guzik dopiąć, a się nie podrzuci samochodem i nie zaprowadzi pod drzwi, to biedna wraca i mówi, że znaleść nie mogłą. Szkoda dziewczyny.

Początkowo kobietka mnie troche do siebie zraziła swoją bezpośrednością w żartach, ale ostatecznie uważam że jest 'troche w lewo' w stopniu nieszkodliwym dla otoczenia a że ma dobre serce i miło się jej słucha, to ostatecznie wyszłam z zajęć zadowolona. I trochę (wstyd się przyznać) zmęczona. Uświadomiłam sobie, że po moim aerobiku nie pozostał żaden ślad;)

Wiedziałam, że u mojej prowadzącej ciążę, i że cięciem.

Potem okazało się (było wiadomo, tylko ja niedoinformowana), że do cięcia, to wskazania trzeba mieć. W między czasie doszła wiadomość, że moja ginekolog ma sierpień wolny - a ja mam termin na 5 sierpnia. No to co - pozostaje rozciąć się w prywatnej, i u innego kolesia urodzimy.

Po wizycie w prywatnej przekabacili mnie na stronę zła - tzn, że cięcie jest zbędne, bo to, bo tamto.. (/2009/05/w-klinice.html).

Ok - doszłam do wniosku - cięcie jest zbędne, a teraz po kolejnych przemyśleniach zdecydowałam, że jak już mnie mają nie ciąć, to na cholerę mam wydawać 800zł za to, że.. no właśnie za co, właściwie za nic. Jak już nie idę pod nóż, to mogę wykluć malca państwowo. Może nie będzie w szpitalu plazmy na ścianie i rewelacji w menu, ale też da się przeżyć ;) a i kasę się oszczędzi na jakieś Gerberki (albo nową nagrywarkę, bo nasze nie nagrywają płyt dwuwarstwowych i mąż, biedactwo, nie może nagrać wszystkich gier na xbox'a bez pożyczania sprzętu ;))

A jak już rodzę bez cięcia, i w szpitalu, to każdy chyba tam potrafi odebrać poród.. więc i o swoją prowadzącą się nie martwię. I cały stres związany z porodem odszedł ;) .. do poniedziałku, bo wtedy pierwszy wykład w szkole rodzenia:))