Efcia

Mąż: Twoja ciocia chyba mnie nie lubi
Ja: oho, dlaczego tak uważasz?
Mąż: Zadzwoniła i powiedziała, że pierwszą książkę dla Mai kupiła pt. "Maja zwiedza świart". Na co ja odparłem, że Maja ma już swoją pierwszą książkę, na co ona, że w takim razie będzie to jej pierwsza książka zatytułowana "Maja zwiedza świat", no to ja na to, że w ten sposób, to o każdej książce można powiedzieć, to się wzięła rozłączyła...

Właściwie, to bym się wcale nie zdziwiła, gdyby Ciocia się zraziła do mojego Męża po tym, jak jeszcze w szpitalu TAKĄ(!) minę zrobił (nie widziałam - strasznie żałuję!) na jej dobrą radę:

"Tylko pamiętaj, że jak dziecko podrośnie, to nie można go podrzucać do góry w zabawie, bo tworzą się mikropęknięcia w mózgu!"

Mąż na tą dobrą radę zareagował w taki sposób, że następnym razem jak nas Ciocia odwiedziła, to bała się zwrócić uwagę, że przydałoby się małej nóżki przykryć - zadzwoniła do mojej mamy, żeby to ona nam powiedziała, że mała musi być ciągle przykryta (co w ciepłym pokoju wcale nie jest chyba aż tak bardzo potrzebne, bo swoje kończynki Majka ma zdecydowanie cieplutkie ^^ )

W ten sposób ciocia-dobra-rada, która zawsze przy mnie była, wspierała mnie i wyciągała pomocną dłoń we wszystkich ważnych momentach w moim życiu, zaczęła zawadzać mężowi... a że lubi horoskopy to już w ogóle koniec świata jego zdaniem ^^ fakt faktem we wróżby nie wierzę, ale u Cioci mi to jakoś nigdy specjalnie nie przeszkadzało.

Oczywiście dzięki Cioci znamy już znak zodiaku Majki, jej przyszłe cechy charakteru, wiemy, że z daty urodzenia wychodzi '7', i jej imię też ma wartość '7'. Nie wiemy tylko (Ciocia się zmartwiła, bo w swoich książkach 'Mai' nie mogła znaleźć) dokładnej specyfikacji, co każda litera oznacza w jej imieniu, ale mam nadzieję, że przeżyjemy bez tej jakże drogocennej wiedzy ^^

Kasia: a możesz do butelek jakoś przelewać, żeby potem mała wypiła? czy to, co odciągniesz, to do wylania?
ja: nie chce butelek, do wylania
- aha
- smoczek jest wygodniejszy do ssania i jak sie maluch zorientuje, to może nie chcieć piersi. z resztą od ssania piersi wykształca się wszystko to, co ma wpływ na późniejszą wymowę a od smoka chyba nie. no i wygodnie mieć tą pierś bez żadnych wynalazków - zawsze ciepłe i pod ręką, czy tam pod bluzką
- mój brat tak miał. nie chciał cycka bo dostał smoczek i teraz chodzi taki wykręt

Chyba powoli nawał mleczny mija (w końcu!). Odciągać się wcale nie chce (tyle innych ciekawych rzeczy do roboty na około). Z pokarmem w środku piersi są okrąglejsze no i większe co najmniej o 1 rozmiar (chyba nawet o 2!), a przy nawale pokarmowym przy okazji twardnieją, dając efekt sztucznych. Śmieję się z mężem, że teraz może się zastanowić, czy chciałby mieć żonę z pięknymi wielkimi sztucznymi, czy słodkimi naturalnymi piersiami :P Mąż na sztuczne piersi nie zareagował świecącymi się oczami i wywalonym językiem, w związku z czym czuję się w pełni dowartościowana ^^

Już 2 razy widziałyśmy się z położną środowiskową - świetna sprawa, że nie musimy wychodzić kontrolnie do przychodni, tylko przychodnia przychodzi do nas. Dzisiaj przyszedł jeszcze pediatra. Wszystko ok, pępuszek powoli odpada (w sumie już odpadł, tylko 'pozostałości' muszą się zagoić do końca). Jak zobaczyłam, jak się o ten pępek dba, od razu zwaliłam ten obowiązek na męża, bo mi się wszystkie wnętrzności zaczęły przewracać przy patrzeniu, jak się ten biedny pępuszek odgina, wyciąga i marze spirytusem, podczas gdy dziecko płacze. Mąż ochoczo przystał na taką formę pielęgnacji szkraba, tak więc wszyscy szczęśliwi (chociaż też często małą przewija, więc to nie tak, że ja wszystko a mąż tylko o pępek dba ^^ ). Doktor bada małą rozebraną, niewyczmuchaną ze snu, spokojną pacjentkę-obserwatorkę - wszystko ok, szmerów brak. Szybkie podsumowanie - szmerów brak, marudzenia brak, płaczu brak- w ogóle nie słychać, że mamy dziecko! W dalszym ciągu tylko 2 pobudki w nocy - noworodek w domu a rodzice wyspani. Wszyscy się dziwią, a ja sobie już teraz nawet innego scenariusza nie wyobrażam :)

Jesteśmy już po kilku kąpielach. Pierwsza odbyła się z udziałem jedynie ciepłej wody. Do drugiej wlałam (bo sobie przypomniałam, że posiadam) próbkę Oilatum do kąpieli dla dzieci - płyn połączony z oliwką. Jak się później okazało, niepotrzebnie wlałam całą próbkę (a taka mała saszetka była!) do wanienki, bo nam dziecko się ślizgało z rąk do rąk, nie wspominając o dnie mini-wanny. Na szczęście z kąpieli wszyscy wyszli cali i zdrowi (tym razem bez łez się nie obyło, bo było trochę zamieszania - chociaż raz można usłyszeć własne dziecko :) ).
Wczorajsza kąpiel przebiegła już wzorowo, z dodatkiem 1/3 innej próbki tego samego specyfiku. Po kilku kąpielach wniosek jest taki, że babcia wnusię kąpać już potrafi, a mama się boi dotknąć do wanienki gdzie jest małe dziecko, któremu się pluskanie nie podoba. Doszłam do wniosku - i dobrze! - niech babcia kąpie, to mama (ja ^^ ) nie będzie się kojarzyła ze złem przymusowym. A babcia jaka szczęśliwa, że ją zapraszamy! Czuje się jak w raju - bo wnusia jest, bo dają jej tą wnusię ponosić i wykąpać, a jak chce posprzątać w kuchni, to już nie krzyczymy, że nie trzeba - tylko może sobie pobuszować przez pół godziny robiąc nam porządki. Na koniec już też się oduczyliśmy zapewniać, że nie ma potrzeby aby wyrzucała śmieci, bo i tak je zabierze a wszyscy się tylko najedzą nerwów. Tak więc Majka ma babcię wielofunkcyjną i wszyscy (oprócz kąpanej malutkiej) są z tego faktu zadowoleni. ^^

Teściowie przyjechali na pare dni, już ich nie ma - a szkoda, bo teściów mam złotych ^^ Wnusią się nie nacieszyli, bo nie było potrzeby jej bawić (bo kiedy, jak ona na zmianę tylko je i śpi?). Teraz planujemy chrzest, i po chrzcie jadę na tydzień do nich na Śląsk. Już się nie mogę doczekać ^^

Już od 2 dni miałam się pochwalić ale nie miałam siły. Dzisiejsza noc była prawie spokojna, więc zabieram się do opisu :)

- Nie ma wskazań, aby kłaść panią do szpitala. Ale ja miejsc nie żałuję, jak pani bardzo chce, to możemy panią położyć...

Dostałam się na patologię ciąży, po raz drugi, i postanowiłam, że bez dziecka nie wyjdę. Szyjka już nie taka zakopana, zostały 2 cm (no w końcu!). Brzuch zaczyna coś pobolewać (powiadają, że to dobry objaw, przepowiadający poród, więc nie marudzę tylko się cieszę, że mi ten brzuch przeszkadza). Szybka kolacja i do łóżka - bo mimo, że poszłam na izbę przyjęć wczesną porą, to formalności i tempo, w jakim wszyscy się mną (jak i innymi) zajmowali było wolniejsze od żółwiego.

A w nocy - koniec świata - myślałam że mi ten brzuch zaraz odpadnie. Boli, przestanie, boli, przestanie. Skurcz to ja sobie wyobrażałam - tak jak to w szkole rodzenia mówili - jako uczucie podobne do kija wkładanego przez gardło, uciskającego brzuch. U mnie skurczem - jak się okazało - był właśnie ten ból w podbrzuszu. I złapie, i puści, i złapie, i puści. Co zasnę, to się budzę, skręcam się z bólu, przejdzie, znowu prawie usnę i znowu mnie łapie. Po każdym skurczu zmiana boku do spania, bo na tamtym jakoś niewygodnie, więc po godzinie brakuje pozycji do spania - wszystkie boki wyleżane. Kiedy wstało słońce, zaczęłam sprawdzać, co ile mnie te skurcze mnie łapią. Obstawiałam coś koło 10-15 minut, okazało się 6-8 minut. Po śniadaniu co 3-8 minut. Zapytałam, kiedy się zgłaszać z tymi skurczami - mają być co 5 minut przez 2 godziny. Postanowiłam te skurcze 'rozchodzić' -może przybiorą tempo. Przybrały. Położyłam się na chwilę, bo mi się słabo zrobiło- zwolniły. A potem nie chciały przyspieszyć i się wkurzałam, że w ogóle mi do głowy przyszedł ten odpoczynek na łóżku.

Lekarz mnie zbadał, powiedział, że rozwarcie dalej na 2 cm, i za kilka godzin powinno się coś dziać. A jak się nie zacznie, to mnie wspomogą swoimi chemikaliami, tzn oxytocyną, i nie będzie wyboru - będzie się musiało zacząć dziać. W końcu! - pomyślałam sobie. Postanowione - jadę na porodówkę za 2 godziny. Do tego czasu ciągle chodziłam - i zero odpoczynku- też postanowione.

Poszłam na porodówkę. Mama łzy w oczach, ciotka patrzy na mnie jak na ufo, że się nie boję tylko mam uśmiech od ucha do ucha... no i że nie poszłam na cesarkę do prywatnego tak jak ona, tylko rodzić naturalnie chcę. Wariatka - pomyślała, ja jej odpowiedziałam podobnym spojrzeniem, i podreptaliśmy w żółwim tempie (to już ze względu na moje skurcze) na tą porodówkę.

Jak się okazało - na porodówce było super, zupełnie inaczej niż myślałam. Nie chciałam się na nic nastawiać, ale myślałam, że zbyt fajnie nie będzie, a tu taka miła niespodzianka. Wielka pojedyncza sala (jedna z trzech czy czterech), wyremontowana, na suficie wisi oko Saurona skrzyżowane z transformersem (czyli taka przerośnięta, nowoczesna lampa dentystyczna), wygodne nowe łóżko porodowe, nowy sprzęt do KTG (nie to, co na izbie przyjęć :P ), rolety w oknach i ogólnie fajne kolorki wszędzie - leżałam tam jak królewna ^^ . Skurcz, spokój, skurcz, spokój, skurcz, spokój. Nie można się ruszać. Na leżąco oczywiście skurcze raz na 10 minut. Nie wiadomo czy rodzę, czy nie. Zapodali oxytocynę, zadzwonili po anestezjologa - bo z bólu nie planowałam tam umierać, znieczulenie obowiązkowo! No i się zaczęło..

Muszę przyznać, że z całego porodu najmniej przyjemnie pamiętam właśnie to cholerne znieczulenie, co mi je w kręgosłup wkłuli, że aż się cała wzdrygnęłam - jakiś taki odruch bezwarunkowy po wkłuciu - a potem się martwiłam, że może coś nie tak poszło, bo się poruszyłam. A że za dużo tego dnia nie piłam, to mi się po znieczuleniu źle zrobiło. To tętno spadło. To coś mrowieje. To na wymioty coś zaczyna zbierać. To zimno w nogi. Po 10 minutach sytuacja się ustabilizowała - wszystko ok, tylko.. skurczów nie czuję! I nie wiadomo - skurczów nie ma, czy znieczulenie jest po prostu takie mocne. Pytają się mnie czy czuję skurcze, ale nie mówią, czy je mam. No to ja już tam cała w stresie bo znowu nie wiem, czy wyjdę z dzieckiem, czy z brzuchem!

Wszystko okazało się w porządku, chemikalia przyspieszające skurcze zaczynały powoli działać, na na znieczuleniu mogłam troszkę przysnąć i tak mi zleciało od 14 do zmroku. W między czasie dorzucili mi jeszcze jedną dawkę znieczulenia. Ja, przewrażliwiona już na punkcie tych skurczów podczas znieczulenia, zwlekałam z prośbą o znieczulenie do ostatniej chwili, aż ból mi wyjątkowo przeszkadzał, i to był chyba lekki błąd, bo jak poprosiłam o jeszcze jedną dawkę - przyszła anestezjolog, razem z położną, położna zagląda gdzie trzeba - bez znieczulenia, tutaj już rodzimy!

Em... przez cały czas byłam spokojna, starałam się nie denerwować, nie stresować, ale w tym momencie troszkę zwątpiłam - skurcze ze znieczuleniem a poród bez? Ledwo wytrzymywałam już te skurcze, znieczulenie prawie odeszło. Miałam za to w pamięci film z Discovery, na którym jakaś afrykanka rodziła w polu, z koleżanką, bez jęków, pisków - tylko raz-dwa-i-już. Wmawiałam sobie, że kobiety niepotrzebnie sięstresują, napinają, mają w głowie mętlik i stąd te traumy na porodówkach.

Dopadł mnie skurcz, a położna do mnie - PRZYJ! - jak na filmie. Aż mnie to rozśmieszyło, bo to scena typowo filmowa, a nie życiowa! A tu taka niespodzianka.. hehe. Dobry humor podczas porodu bardzo mnie zdziwił.

Szybko sobie wygrzebałam z pamięci, jak to mi kazali przeć w szkole rodzenia - pyk pyk, oddech, znowu pyk pyk, skurcz minął. Chwaliły mnie tam w między czasie co mnie strasznie denerwowało - bo wszystkich chwalą a ja nie taka głupia, żeby w to wierzyć, że jestem taka super, i że mi tak super idzie, i w ogóle wszystko jest super. Drugi skurcz, znowu krzyczały, żeby poprzeć - więc ja posłusznie wykonałam rozkaz jeszcze raz i.. poczułam jak wyszła główka do końca. Oddech. Przyj! Po 15 sekundach Majka była już na zewnątrz. Nie wiem ile to trwało - minutę, czy pięć minut, ale poszło tak niesamowicie łatwo i przyjemnie, że aż brak mi słów. Chyba naprawdę było super ;) Potem mnie jeszcze wszystkie babki pochwaliły, że jestem taka spokojna, tak szybko poszło i w ogóle. Super...

Jakby nie było, poród na 4 parcia i 2 skurcze to faktycznie świetna sprawa. Zastanawiałam się, za co tu płacić 300zł przy porodzie rodzinnym. Mąż stałby obok od 14 do 20, byłoby mu niewygodnie a mi w między czasie głupio byłoby zasnąć. A jak przyszłoby co do czego - nie zdążyłby się zestresować a dziecko byłoby już na świecie. To, co przegapił, to widok malucha po urodzeniu!

Dali mi małą na ręce (nie wiem czy by mi ją dali, jakbym się nie dopomniała). To taki moment w życiu, który się pamięta do końca życia (banalne zdanie a sprawa jasna - tak samo jak z pierwszym pocałunkiem i innymi banałami). Zastanawiałam się co mi przyjdzie do głowy, jak własne dziecko po raz pierwszy dotknę. Pamiętam tyle - byłam spięta, zdziwiłam się, że jest 'nawet spora', i pomyślałam coś w stylu 'o rany, i co teraz?'. Czyli żadnych wielkich myśli nie było, które moja rodzina mogłaby z pokolenia na pokolenie powtarzać, a szkoda bo myślałam, że się wykaże weną twórczą :P

Z jednej strony się ucieszyłam, bo mi krocza nie nacinali, ale z drugiej strony, malutka jak wychodziła, to popsuła mamę rączką i musieli biednej mamie 2 szwy założyć na szyjce, na które do dzisiaj się wkurzam będąc w łazience, ale marudzić nie będę bo jak na poród to mały uszczerbek na zdrowiu ^^ jak widać mała już ma charakterek i pokazuje kto tu rządzi!

W głowie miałam tylko jedną myśl - czy jest zdrowa i ile waży (bo o tą wagę tak bardzo się martwiłam, czy chociaż 2800 będzie). Okazało się, że Majka ma 10/10 pkt i waży 3100, czyli wszystko.. super! ^^

To, co mi się nie podobało na oddziale położniczym - JAK TAM GŁOŚNO! gorzej niż w schronisku. Wszyscy tylko płaczą. Dzień i noc. Płacz, płacz, płacz. Oczywiście najintensywniejszy był pierwszej nocy, kiedy tak STRASZNIE chciałam się wyspać!

W pierwszej dobie miała obiekcje co do jedzenia - charakterek po tatusiu, trzeba pomarudzić mamie na złość - ale później już zaczęła ładnie wsuwać.

Na chwilę aktualną nasz słodziak przypadłby do gustu chyba nawet najbardziej wybrednej mamie (w tym nawet mnie) - płacz TYLKO wtedy, gdy jest głodna. Szkoda, że wczorajszej nocy była głodna co godzinę, no ale dzisiaj już spokojniej - co 3 godzinki głoduje. Jest TAK niesamowicie spokojna i wyrozumiała dla mamy, że daje się przewijać i ubierać bez marudzenia (i całe szczęście, bo z moimi dwoma lewymi rękami do dzieci to bym tam zawału dostała, jakbym miała 'to małe coś' przewinąć i przebrać, a 'to' zaczęłoby mi wiszczeć.

Teraz idę ją nakarmić, a potem - opierając się na moim zachowaniu wcześniejszym - będę się na nią patrzeć, jak sroka w malowane wrota, i mimo, że nic się nie będzie działo, to ja będę się głupio uśmiechać, wzdychać i zachwycać, jakie to moje córciątko jest oh i ah, aż w końcu się położę spać do czasu, aż mnie Majka nie obudzi słodkim sopranem, ledwo wstanę, nakarmię, i znowu się zacznę jej przyglądać. I tak w kółko. ^^ A i pochwalę się, że już umiem przewijać, ubierać, podnosić, nosić i karmić! Uspokajać nie umiem, bo nie ma takiej potrzeby - nie było kiedy się nauczyć ^^


Rany, jacy my jesteśmy szczęśliwi!

Ze spakowaną torbą już, bo coś dzisiaj w tym brzusiu nieswojo, przeszkadza od rana, i na dole jakoś tak pobolewa.. miejmy nadzieję, że już tu nic dzisiaj nie napiszę - będzie to oznaka, że mnie w szpitalu zatrzymali i, miejmy nadzieję, zaczęło się :P

Po powrocie ze szkoły rodzenia (daj Boże po raz ostatni) klapnęliśmy sobie z Kochaniem na łóżku i opowiadamy jak tam nam dzień minął. Mąż nie miał za dużo do roboty (pewnie nigdy za dużo roboty nie ma, ale dzisiaj się do tego przyznał), ale zmęczony chodzeniem w kółko to jest (z nudów).

Mąż: A dzisiaj D. cały dzień wkurzony chodzi, bo Ruda, co ją w pracy mamy... Ruda wygląda jakby od zawsze siedziała na uboczu w klasie, bez znajomych, niedorobiony kujon, do tego rude to takie, chude, brzydkie, a do tego tępak ! I wchodzi dzisiaj D. roztrzęsiony i się nas pyta, jak się kopertę od GLS'a otwiera (taką A4, tekturową). Jest tam pasek, który się wyrywa (dokładny opis na kopercie). Wszyscy to wiedzą (w końcu codziennie mają te koperty w rękach), a wiecie jak to Ruda robi? Siedzi i skrobie ten klej, co się samoprzylepcem zakleja!

Roześmiałam się, że mnie brzuch zaczął boleć ;) zaraz mąż zaczął ciąg dalszy o Rudej przytaczać, coby mnie brzuch bardziej bolał to może urodziłabym w końcu :P

Zawsze jemy śniadanie o 11. I zawsze po 11 musi ktoś po coś przyjść (czyt. Ruda). No to powiesiliśmy sobie kartkę na drzwiach (które zamykamy), z napisem '11-11.30 PRZERWA ŚNIADANIOWA'. Siedzimy, jemy, wchodzi Ruda.

- Nie umiesz czytać?
- ... umiem ... ale tam pisze, że przerwa ... a nie że nie wchodzić ...

Po tym to wybuchłam śmiechem do tego stopnia, że faktycznie myślałam, że zaraz urodzę. Może i tępak, ale pokonała chłopaków ich własną bronią. Co nie znaczy, że darzę ją jakąś sympatią - wszystkie hipotetycznie pozytywne uczucia w jej kierunku wygasły z jej pytaniem pierwszego dnia pracy - o naklejki na monitor. Jakie naklejki? Ano takie, żeby sobie strony ponazywać, bo jej się lewa z prawą mylą, no i by sobie nakleiła na monitorze chętnie, żeby ogarniać! Komentarz zbędny. Co do problemów z kierunkami, w jednym kabarecie było to pięknie przedstawione na zasadzie prawej i lewej ręki - prawa i lewa mi się zawsze mylą... w sumie - podobne.

[Obiekt]

Koniec spowiedzi z dnia dzisiejszego, postanowiliśmy przyciąć materacyk - tak, aby bez problemu mieścił się w łóżeczku (za krótki o 10 cm po bokach, za długi o 20 cm wzdłuż) - On przycinał, a ja bacznie obserwowałam- ostatnio nasza współpraca opiera się właśnie na takim podziale obowiązków ^^

- chętnie Ci pomogę
- możesz mniej dogadywać

Co do narodzin, myślałam, że może szczęśliwego 13stego by sobie wyskoczyła, ale skoro dzień później jest dniem świątecznym (wolne od pracy, wolne od szkoły, rodzice chcieliby wypocząć) - na złość wtedy wyskoczy. Oj mam nadzieję :P

A co do złości:

- Lubię, jak mnie tak myziasz
- Jakbyś nie lubił, to bym nie myziała
- Myziałabyś, mi na złość !

Druhna na gadu się odzywa, pyta co u mnie. Skomentowała, że czas ma już zarezerwowany żeby przyjść 'już po', żeby zobaczyć takie brzydactwo (kto by pomyślał, że ta dziewczyna kocha zwierzęta, skoro kipi wstrętem do dzieciaków). Ciekawa, co to z tego wyszło, jak będzie wyglądać, przy okazji się pośmieje jak sobie radzę (albo raczej nie radzę ^^ ). Ja to się tylko boję, że jej się odmieni, zechce dzieciaka, a na mnie będzie zwalać jak już się zaciąży ;) Jakby co, to chciałaby dziewczynkę, to w wc torebkę by jej przetrzymywała - różne ludzie mają podejście - ale na razie 0 dzieci! Zagadała w sumie dowiedzieć się, czy imienia nie chcemy zmienić na jakieś inne, np Hermenegilda. Jak to zdrabniać, Herka? Wydźwięk ma to narkotyczny ;) A zmieniać imienia oczywiście nie chcemy, a już na pewno nie na Hercię!

- No, ma już pani skurcze jakieś. Czuje je pani?
- Czuję, że się mała rusza, ale czy jakieś skurcze są.. czy ja wiem..
- Przyjdzie pani jutro na ktg jeszcze raz koło godziny 8 rano. Akurat będzie ostry dyżur jak coś to panią przyjmą ... chyba, że coś się będzie działo to przychodzi pani wcześniej.

Od 5 sierpnia chodzę codziennie albo co drugi dzień na to badanie. Pół godziny jazdy na izbę przyjęć, do dwóch godzin czekania w kolejce, godzina patrzenia w sufit podczas badania, czekanie na lekarza aby pogadać o wynikach, półgodzinny powrót do domu. Pół dnia jak nic.

Na weekend przyjechała teściowa z ciocią i z rodzeństwem męża. Młodsza siostra (młodsza, ale nie za młoda - 18 jest ^^) została do pomocy dla mnie przed i po porodzie, ale jakoś nie mam serca jej wykorzystywać do czegokolwiek. Na razie różnica jest taka, że czasami jest 'już pozmywane', a zamiast jechać na zakupy z mężem, możemy się przejść bez niego (spryciara, zawsze się ustawię tak, że nie muszę dźwigać hehe). Dobrze, że lubi dzieci, i ma praktykę z najmłodszym bratem za sobą. W sumie świetna sytuacja - po porodzie jest ona, potem przyjeżdżają teściowie, moja mama zawsze do dyspozycji, mąż bierze 2 tyg wolnego, potem jadę na Śląsk na miniwakacje (jest domek jednorodzinny, nie będzie trzeba dźwigać wózka na 3 piętro). Luksus ;) Już mi się do pracy nie chce wracać, trzeba zacząć grać w totka.

Żeby mała szybciej czmychała na zewnątrz, razem z Agą (siostrą męża - ilekroć ją komuś przedstawiam, muszę się przejęzyczyć i nazwać ją 'żoną mojego męża') zrobiłyśmy spacerek po Białymstoku (siostra ze Śląska, trzeba ją rozkochać w najwspanialszym mieście ^^). Miasto ładne, więc się podoba (nie ma wyjścia, musi ^^). Krótka wizyta w mojej poprzedniej pracy (tęsknię za współpracownicą :/), spacerek przez park, śniadanko na mieście, na koniec odstawiłam ją do centrum handlowego (raj dla kobiety^^) a sama poszłam do szkoły rodzenia. Ze szkoły rodzenia na KTG i tak minął czas od 11 do 19.

W szkole zaczęłam zadawać pytania już jakiś czas temu, a to o wody płodowe ('wody płodowe? to wy nie wiecie? to nie jest tak, że 'chlust!' i już...), a to o wywoływaniu porodu (na 10 wywoływań i tak wychodzi 8 cesarek), a to o ból pleców (lekarstwa nie ma- nie przemęczać się) - odpowiedzi na pytania są średniopozytywne, więc chyba zakończę ich zadawanie. Wyposażona już w jako-taką wiedzę, nie mogę się doczekać już tego finału.

Przez całą ciążę bałam się kupować cokolwiek dla małej, a teraz od 2-3 tygodni już cały pokój urządzony, nawet powiesiliśmy (mąż wieszał, ja nadzorowałam) firanki z Nemo ;) zrobiło się słodziutko (mimo, że nie ma różowych rzeczy ^^). Łóżeczko też już jest (jednak turystyczne). Wózek wybrany (chociaż nie zakupiony, Vector4). Oprócz wózka brakuje jeszcze tylko wanienki, a tak, to - nadchodź maleńka ^^. Od 4 dni macierzyński już mi ucieka, tym bardziej chciałabym mieć wszystko za sobą, chociaż - o, ironio - dalej nie dowierzam, że jestem w ciąży, że będzie dzidzia. Mam czasami wrażenie, że się zaraz obudzę i wszystko pryśnie i mi się tak smutnawo robi, bo w sumie podoba mi się tak, jak jest ^^

Zaraz będzie tydzień po terminie a jej się nie spieszy na zewnątrz. Spóźnialska jedna ;)

Jak będę na zwolnieniu, to będę miała tyle czasu, że nie będę wiedziała co z nim zrobić. Zobaczę się ze znajomymi, będę spacerować, posprzątam w domu, nauczę się czegoś nowego w kuchni, będę jeść 5 posiłków, itd, itd...

I co, dupa. Chciałam dobrze, a wyszło jak zwykle :P nie wyszło.

Wstajemy o 6 - tzn o 6 dzwoni budzik, a z łóżka się zwlekamy godzinę później. Jak mąż wychodzi do pracy, to co ja sama w łóżku będę robić - wstaję. Ciekawe co nowego w internecie. Troszkę się poobijać z rańca trzeba. Szybko ogarnąć pokój 'po wczorajszym' (10 tys. szklanek, talerzyków - nie wiem skąd się tego tyle codziennie bierze). Po ogarnięciu pokoju, ogarnąć w kuchni. Jakiś prysznic. Głowę wysuszyć. Potem śniadanko. Po śniadanku znowu trzeba ogarnąć ze stołu, pozmywać i pora odpocząć, najlepiej przy ekranie (do wyboru mały-laptopowy, albo duży telewizyjno-xbox'owy). Zwierzyniec nakarmić, napoić i włączyć im ich lampy, żeby miały jak się opalać przez cały dzień - komu dobrze (całe szczęście, że nie mamy gryzoni tylko praktycznie sama egzotyka, to chociaż po tych 5 zwierzakach sprzątać nie trzeba). Czasem jeszcze kwiatki podlewam (nie częściej niż raz na 2 tygodnie, bo zapominam).

Do tego czasu się dłużyło, ale teraz już z górki - ubrać się, wyjść na zakupy, wnieść te cholerne ciężary na 3 piętro (moje nogi twierdzą, że z dnia na dzień mieszkamy coraz wyżej), rozpakować zakupy, odpocząć (przy jednym ze wcześniej wymienionych ekranów), zacząć robić zupę, przygotować drugie danie żeby było w formie 'już tylko ugotować/usmażyć', odpocząć, spojrzeć na zegarek... O, ZARAZ MĄŻ WRACA !

Codziennie niezmiennie. Niech ktoś mi powie, że matka z dzieckiem w domu odpoczywa, to pióra powyrywam. Jak ja do tego, co robię, będę miała dorzucić więcej odpoczynku, przewijanie, karmienie, utulanie do snu...

Zaczynam doceniać Mamusię, już nie tylko za to codzienne gotowanie dla mnie, ale i za ogarnianie mieszkania.

Co dobre szybko się kończy. Chciała być dorosła, wyprowadziła się od mamusi, to ma teraz szkołę przetrwania i wypoczywa cały dzień w domu..

Ten weekend minął wyjątkowo szybko - a zaczął się już w czwartek wieczorem, kiedy to mąż oznajmił, że wziął piątek wolny. Ja w skowronkach - przygotujemy mieszkanie na nadejście nowego lokatora. Już wcześniej to uzgodniliśmy, więc kiedy nadeszła odpowiednia pora, zabraliśmy się do pracy ^^. Mąż się oczywiście zabrał bardziej ode mnie, bo mi już sił brak pod koniec ciąży ^^.

Po wstępnych porządkach (kiedy już było całkiem znośnie) wpadła z rana jedna z koleżanek. Po wstępnych 'co tam, jak tam?' przeszłyśmy do 'ochów i achów' związanych z nowymi dziecięcymi mini-ciuszkami i super-miękkimi-kocykami.

Mam taki jeden superkocyk (od superteściowej ^^), którego miękkości nie jestem w stanie z niczym porównać. Po prostu po dotknięciu człowiek zaczyna wzdychać. Pojawiło się pytanie - ciekawe jak to będzie wyglądać po praniu, po czym od razu pojawiło się kolejne pytanie -jak to prać? Sprawdziliśmy metkę z symbolami dot. prania:
[img]

- Co to za skreślony trójkąt? To znaczy, że czego z tym nie robić? Nie prasować?
- No gdzie prasować.. Nie składać w trójkąt.

Mąż zawsze znajdzie mądrą odpowiedź na trudne pytanie.

Wieczorkiem wpadła druhna z łóżeczkiem dla maluszka - spóźniony, uzgodniony prezent weselny ^^. Pominę ten fragment, gdzie przez pół godziny zastanawialiśmy się jak to wszystko złożyć w całość - podczas gdy 'część akcesoriów' leżała pod tym, co staraliśmy się złożyć. Ostatecznie, po wyjściu druhny mąż niesamowicie zadowolony - bo dwie pieczenie na jednym ogniu ugotowaliśmy. Jedno sprzątanie a odwiedziny dwóch osób. Ja też zadowolona, chociaż powody odmienne ^^

Aktualnie w mieszkaniu mamy tak czysto, że czuję się tu jak gość. Okna pomyte, firanki i pościele poprane, wszystkie ciuszki czyste poukładane równo w szafie a wszystkie szafki lśnią na zewnątrz i (uwaga) w środku (nawet pierdółki leżą w boxach a nie walają się po kątach szafek). W kuchni wszystko lśniące, poustawiane tak, żeby było więcej miejsca. Na szafkach ani okruszka. Akwarium przeniesione, szafki poprzestawiane, niepotrzebne rzeczy pochowane. A co najważniejsze - w sypialni (wcześniejszej 'graciarni' ^^) nowe łóżeczko dla malucha wciśnięte pomiędzy meble. Prezentuje się uroczo ^^

Właśnie mąż wstał z kanapy. Uśmiechnięty odzywa się:
- Jedno piwko i się w głowie kręci? ... nie rodź dzisiaj, bo cię nie zawiozę

Ale mam męża czyścioszka. Jestem w szoku, jaki jest staranny w niektórych kwestiach ^^ Z dnia na dzień doceniam go coraz bardziej, to jest cudowne ^^